بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

یا چشم بپوش از من و از خویش برانم یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم

خواستند از تو بگویند شبی شاعرها عاقبت با قلم شرم نوشتند، نشد!

آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده‌ست دل به یک لحظهٔ کوتاه به هم می‌ریزد

مرا در قلب خود کُشتی و از دنیای خود راندی گمان می‌کردم ای بی‌رحم بین ما قراری هست

هر روز بیشتر به تو دلبسته می‌شویم عشق از شناخت می‌گذرد اتفاق نیست

ای که گفتی عشق را از یاد بردن سخت نیست «عشق» را شاید، ولی هرگز «مرا» نشناختی

در پشیمانی چراغ معرفت روشن‌تر است توبه کن! هرگز برای توبه کردن دیر نیست

هرکسی در دل من جای خودش را دارد جانشین تو در این سینه خداوند نشد

خدا کسی است که باید به دیدنش بروی خدا کسی که از آن سخت می‌هراسی نیست

از این به بعد «سفر» مقصد نهایی ماست

زیبایی امروز تو گنجی ابدی نیست بیچاره تو و دلخوشی رو به زوالت مانند اناری که سر شاخه بخشکد افسوس که هرگز نرسیدی به کمالت

من و تو رود شدیم و جدا شدیم از هم من و تو کوه شدیم و نمی‌رسیم به هم بیا شویم چو خاکستری رها در باد من و تو را برساند مگر نسیم به هم

سرگردان زمستان نیز رفت اما بهارانی نمی‌بینم بر این تکرار در تکرار پایانی نمی‌بینم به دنبال خودم چون گردبادی خسته می‌گردم ولی از خویش جز گردی به دامانی نمی‌بینم چه بر ما رفته است ای عمر؟ ای یاقوت بی‌قیمت! که غیر از مرگ، گردن‌بند ارزانی نمی‌بینم زمین از دلبران خالی‌ست یا من چشم‌ودل‌سیرم؟ که می‌گردم ولی زلف پریشانی نمی‌بینم خدایا عشق درمانی به غیر از مرگ می‌خواهد که من می‌میرم از این درد و درمانی نمی‌بینم

نمی‌آید به چشمم هیچ‌کس غیر از تو، این یعنی به لطف عشق تمرین می‌کنم یکتاپرستی را

انگار که یک کوه سفر کرده از این دشت این‌قدر که خالی شده بعد از تو جهانم

گیسوان تو شبیه است به شب، اما نه شب که این‌قدر نباید به درازا بکشد

با من که به دیدار تو مشتاقم و محتاج حرفی بزن ای قلب مرا برده به تاراج

ماهی کم‌طاقتم! یک روز دیگر صبر کن تنگ آب از روزهای قبل خالی‌تر شده است

به هرکس دل ببندم بعد از این خود نیز می‌دانم به جز اندوه دل کندن ندارد حاصلی دیگر

نه حرف عقل بزن با کسی نه لاف جنون که هر کجا خبری هست ادعایی نیست