بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

خلاصهٔ همه رنج‌های ما این است پرنده‌ای که دل آورده بود دل برده‌ست

چون شکست آیینه، حیرت صد برابر می‌شود بی‌سبب خود را شکستم تا ببینم چیستم

با من که به دیدار تو مشتاقم و محتاج حرفی بزن ای قلب مرا برده به تاراج

فواره‌وار سر به هوایی و سر به زیر چون تلخی شراب دل‌آزار و دلپذیر ماهی تویی و آب من و تنگ روزگار! من در حصار تنگ و تو در مشت من اسیر مرداب زندگی همه را غرق می‌کند ای عشق همتی کن و دست مرا بگیر ای مرگ می‌رسی به من اما چقدر زود ای عشق می‌رسم به تو اما چقدر دیر شیرینی فراق کم از شور وصل نیست گر عشق مقصد است خوشا لذت مسیر چشم‌انتظار حادثه‌ای ناگهان مباش با مرگ زندگی کن و با زندگی بمیر

ای عشق! سر بزن به دل سنگ من که گاه روید ز سنگفرش خیابان جوانه‌ای

چیزی که میان من و تو نیست غریبی‌ست صد بار تو را دیده‌ام ای غم به گمانم؟!

ای عشق! مرا بیشتر از پیش بمیران آن‌قدر که تا دیدن او زنده بمانم

حال با پای خودت سر به بیابان بگذار پیش از آنی که تو را عشق به صحرا بکشد

کسی را تاب دیدار سر زلف پریشان نیست چرا آشفته می‌خواهی خدایا خاطر ما را؟!

خورشید درخشان به کفم بود، ولی من از شمع، دل شعله‌وری خواسته بودم

فرقی میان طعنه و تعریف خلق نیست چون رود بگذر از همهٔ سنگریزه‌ها

یک بار به اصرار تو عاشق شدم ای دل این بار اگر اصرار کنی وای به حالت

بدون عشق جهان جای زندگانی نیست

در آتش خیال تو با خود قدم زدم دوران عاشقی به همین سادگی گذشت

موسیقی سکوت صدایی شنیدنی است بگذارگفتگو به زبان هنر شود

گاهی شرار شرم و گاهی شور شیدایی است این آتش از هر «سر» که برخیزد، تماشایی است دریا اگر سر می‌زند بر سنگ حق دارد تنها دوای درد عاشق ناشکیبایی است زیبای من! روزی که رفتی با خودم گفتم چیزی که دیگر برنخواهد گشت زیبایی است راز مرا از چشم‌هایم می‌توان فهمید این گریه‌های ناگهان از ترس رسوایی است این خیره ماندن‌ها به ساعت‌های دیواری تمرین برای روزهایی که نمی‌آیی است شاید فقط عاشق بداند «او» چرا تنهاست: کامل‌ترین معنا برای عشق تنهایی است.

دل به شادی‌های بی‌مقدار این عالم مبند

کسی را که برنجاند تو را هرگز نمی‌بخشم تو با من آشتی کردی ولی من با خودم قهرم

از مضحکه دشمن تا سرزنش دوست تاوان تو را می‌دهم اما به چه قیمت؟

تلخ است روزگار، مگر با بهانه‌ای پیدا کنیم دلخوشی کودکانه‌ای