بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

مغرور، ولی دست به دامان رقیبان رسوا شدم و طعنه شنیدم، تو چه کردی؟

من شور و شر موج و تو سرسختی ساحل روزی که به سوی تو دویدم، تو چه کردی؟

راز من است غنچهٔ لب‌های سرخ تو راز مرا برای کسی بازگو مکن

قلب من سراغ غم خویش را مگیر خاکستر گداخته را زیر و رو مکن در چشم دیگران منشین در کنار من ما را در این مقایسه بی‌آبرو مکن

یک‌بار به من قرعهٔ عاشق شدن افتاد یک‌بار دگر، بار دگر، بار دگر... نه!

بدخلقم و بدعهد، زبانبازم و مغرور پشت سر من حرف زیاد است! مگرنه؟

من خود دلم از مهر تو لرزید، وگرنه تیرم به خطا می‌رود اما به هدر نه!

مثل سنگی زیر آب از خویش می‌پرسم مدام ماه پایین است یا بالا چه فرقی می‌کند؟

ملائک با نگاه یأس بر ما سجده می‌کردند ملائک راست می‌گفتند، اما ساختی ما را

خسته‌ام، مثل درختی که از آذرماهش باز برگرد به دلتنگی قبل از باران سورهٔ توبه رسیده‌ست به بسم‌الله‌اش

این ماهی افتاده در تُنگ تماشا را پس کی به آن دریای آبی‌رنگ می‌خوانند؟!

روزی همین مردم که سنگم می‌زنند از رشک نام مرا با اشک روی سنگ می‌خوانند

کنج قفس می‌میرم و این خلق «بازرگان» مرگ مرا چون «قصه‌ها» نیرنگ می‌خوانند

گاهی قناری‌ها اگر در باغ هم باشند مانند مرغان قفس دلتنگ می‌خوانند

بر سر خوان تو تنها کفر نعمت می‌کنیم! سفره‌ات را جمع کن ای عشق! مهمانی بس است!

خلاصهٔ همه رنج‌های ما این است پرنده‌ای که دل آورده بود دل برده‌ست

ساقی! همه بخشودهٔ یک گوشهٔ چشمیم! آنجا که تو باشی چه حسابی چه کتابی؟!

من عارف دلتنگم، یا زاهد دلسنگ؟ هر روز نقابی زده‌ام روی نقابی یک عمر ملائک همه گشتند و ندیدند در نامهٔ اعمال من مست صوابی

فرمانروایی خانه بر دوشم، محبت کن ای مرگ! تابوتی که با خود می‌برم خالی‌ست

به دنبال خودم چون گردبادی خسته می‌گردم ولی از خویش جز گردی به دامانی نمی‌بینم