بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

تنها گناه ما طمع بخشش تو بود ما را کرامت تو گنه‌کار کرده است

بامت بلند باد که دلتنگی‌ات مرا از هرچه هست غیر تو بیزار کرده است

سنگدل! من دوستت دارم، فراموشم مکن بر مزارم این غبار از سنگ هم سنگین‌تر است

گر جوابم را نمی‌گویی، جوابم کن به قهر گاه یک دشنام از صدها دعا شیرین‌تر است

رود راهی شد به دریا، کوه با اندوه گفت می‌روی اما بدان دریا ز من پایین‌تر است

چشم بیهوده به آیینه شدن دوخته‌ای اشک آن روز که آیینه شد از چشم افتاد

کوچ تا چند؟! مگر می‌شود از خویش گریخت

اعتبار سر بلندی در فروتن بودن است چشمه شد فواره وقتی بر سر خود پا گذاشت

هیچ وصلی بی جدایی نیست این را گفت و رود دیده گلگون کرد و سر بر دامن صحرا گذاشت

به‌جای سرزنش من به او نگاه کنید دلیل سر به هوا گشتن زمین ماه است

زندگی در برزخ وصل و جدایی ساده نیست کاش قدری پیش از این، یا بعد از آن می‌زیستم

سیلی هم‌صحبتی از موج خوردن سخت نیست صخره‌ام، هرقدر بی‌مهری کنی می‌ایستم

کشته‌ای در پای خود دیدی، یقین کردی منم سایه‌ای بر خاک مهمان شد، گمان کردم تویی

چون گلی در باغ، پیراهن دریدم در غمت غنچه‌ای سردرگریبان شد، گمان کردم تویی

باد پیراهن کشید از دست گل‌ها ناگهان عطر نیلوفر فراوان شد، گمان کردم تویی

ردپایی تازه از پشت صنوبرها گذشت... چشم آهوها هراسان شد، گمان کردم تویی

ای عشق! چه در شرح تو جز «عشق» بگوییم در ساده‌ترین شکلی و پیچیده‌ترینی

ای عقل بپرهیز و مگو عشق چنان است ای عشق کجایی که ببینند چنینی

آهو نگران است، بزن تیر خطا را صیاد دل از کف شده! تا کی به کمینی؟

«تنهایی و رسوایی»، «بی‌مهری و آزار» ای عشق، ببین من چه کشیدم تو چه کردی