بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

راز مرا از چشم‌هایم می‌توان فهمید این گریه‌های ناگهان از ترس رسوایی است

کاش دست دوستی هرگز نمی‌دادی به من «آرزوی وصل» از «بیم جدایی» بهتر است

فهم این رندی برای اهل معنا سخت نیست دلبری خوب است، اما دلربایی بهتر است

تشنگانِ مِهر محتاج ترحم نیستند کوشش بیهوده در عشق از گدایی بهتر است

دل از سیاست اهل ریا بکن، خود باش هوای مملکت عاشقان سیاسی نیست

به فکر هیچ‌کسی جز خودت مباش ای دل که خودشناسی تو جز خداشناسی نیست

خدا کسی است که باید به دیدنش بروی خدا کسی که از آن سخت می‌هراسی نیست

ای عشق! ای عزیزترین میهمان عمر دیرآمدی به دیدنم اما خوش آمدی

کیست که چون من به تو دل بسته است مثل من ای دوست بسی هست و نیست

نفرین گل سرخ بر این «شرم» که نگذاشت یک‌بار به پیراهن تو بوسه بکارم ای بغض فروخورده، مرا مرد نگهدار تا دست خداحافظی‌اش را بفشارم

از تو هم دل کندم و دیگر نپرسیدم ز خویش چارهٔ معشوق اگر عاشق از او دل کند چیست؟

خود قضاوت کن، اگر درمان دردم عشق توست این سر آشفته و این قلب ناخرسند چیست؟

گاه اگر از دوست پیغامی نیاید بهتر است داستان‌هایی که مردم از تو می‌گویند چیست؟

با دلت حسرت هم صحبتی‌ام هست، ولی سنگ را با چه زبانی به سخن وادارم؟

دل پر از شوق رهایی‌ست، ولی ممکن نیست به زبان آورم آن را که تمنا دارم

ساحل جواب سرزنش موج را نداد گاهی فقط سکوت سزای سبکسری‌ست

دشنام یا دعای تو در حق من یکی‌ست ای آفتاب، هرچه کنی ذرّه‌پروری‌ست!

چشمت به چشم ما و دلت پیش دیگری‌ست جای گلایه نیست! که این رسم دلبری‌ست هرکس گذشت از نظرت، در دلت نشست تنها گناه آینه‌ها زودباوری‌ست

قفل قفس باز و قناری‌ها هراسان دل کندن آسان نیست! آیا می‌توانم؟!

چون سرو، سرفرازم و نزد تو سر به زیر قربان آن گلی که مرا خوار کرده است!