بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

اینکه «مردم» نشناسند تو را غربت نیست غربت آن است که «یاران» ببرندت از یاد

یک رود و صد مسیر، همین است زندگی با مرگ خو بگیر! همین است زندگی با گریه سر به سنگ بزن در تمام راه ای رود سربه‌زیر! همین است زندگی تاوان دل بریدن از آغوش کوهسار دریاست یا کویر؟ همین است زندگی!

آیین عشقبازی دنیا عوض شده‌ست یوسف عوض شده‌ست، زلیخا عوض شده‌ست سر همچنان به سجده فرو برده‌ام ولی در عشق سال‌هاست که فتوا عوض شده‌ست خو کن به قایقت که به ساحل نمی‌رسیم خو کن که جای ساحل و دریا عوض شده‌ست آن باوفا کبوتر جلدی که پر کشید اکنون به خانه آمده، اما عوض شده‌ست حق داشتی مرا نشناسی به هرطریق من همچنان همانم و دنیا عوض شده‌ست

ای‌عشق تا هنوز نفس می‌کشم بیا از چنگ روزگار مرا باز پس بگیر

ما گشته‌ایم، نیست، تو هم جستجو مکن آن روزها گذشت، دگر آرزو مکن در قلب من سراغ غم خویش را مگیر خاکستر گداخته را زیر و رو مکن

بی‌قرار توأم و در دل تنگم گله‌هاست آه! بی‌تاب شدن عادت کم‌حوصله‌هاست

خواستند از تو بگویند شبی شاعرها عاقبت با قلم شرم نوشتند، نشد!

همچنان در پاسخ دشنام می‌گویم سلام عاقلان دانند دیگر حاجت تفسیر نیست باز اگر دیوانه‌ای سنگی به من زد شاد باش خاطر آیینهٔ ما از کسی دلگیر نیست

یوسف! به این رها شدن از چاه دل مبند این بار می‌برند که زندانی‌ات کنند ای گل گمان مکن به شب جشن می‌روی شاید به خاک مرده‌ای ارزانی‌ات کنند یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست از نقطه‌ای بترس که شیطانی‌ات کنند آب طلب نکرده همیشه مراد نیست گاهی بهانه‌ای‌ست که قربانی‌ات کنند

شیرینی فراق کم از شور وصل نیست گر عشق مقصد است خوشا لذت مسیر

اگرچه شرم من از شاعرانگی باشد مخواه روزی من بی‌ترانگی باشد نظر بلند عقابی که آسمان با اوست چگونه در قفس مرغ خانگی باشد

مرا محتاج رحم این و آن کردی، ملالی نیست تو هم محتاج خواهی شد، جهان دار مکافات است

من کسی جز تو ندارم که به دادم برسد می‌توانی مگر ای‌عشق به دادم نرسی

همراه بسیار است، اما همدمی نیست مثل تمام غصه‌ها، این هم غمی نیست

رازی نهفته در پس حرفی نگفته است مگذار درددل کنم و دردسر شود

با چراغی همه‌جا گشتم و گشتم در شهر هیچ‌کس! هیچ‌کس اینجا به تو مانند نشد

با عقل خود از عشق سخن گفتم و خندید آری! خبر از بی‌خبری خواسته بودم

خلاصهٔ همه رنج‌های ما این است پرنده‌ای که دل آورده بود دل برده‌ست

این خیره ماندن‌ها به ساعت‌های دیواری تمرین برای روزهایی که نمی‌آیی است

ای بی‌وفای سنگدل قدرناشناس! از من همین که دست کشیدی تو را سپاس با من که آسمان تو بودم روا نبود چون ابر هر دقیقه درآیی به یک لباس