بریده‌هایی از کتاب دفتر خاطرات قنبر، غلام امیرالمؤمنین (ع)

بنشین و دستانت را بشوی؛ در حالی که خداوند تو و برادر ایمانیت را می‌بیند که در حال خدمت به توست. او با این خدمت امید دارد که در بهشت ثواب بسیاری به وی داده شود. به به! مولایم خود را برادر او حساب می‌کرد، و خود را در حال خدمت به او می‌دانست و رضای خدا را در این خدمت می‌دید.

ای قنبر، خداوند تبارک و تعالی ولایت ما را بر اهل آسمان و زمین از جن و انس و میوه‌ها و همه چیز عرضه نمود. هر کدام قبول کردند خوش طعم و خوشبو و مرغوب و گوارا شدند، و هر کدام که نپذیرفتند بد مزه و بد بو و پست و نامرغوب گشتند.

سوگند به خدایی که دانه را شکافت و جان‌ها را آفرید، هیچ چیز مانند بردباری نمی‌تواند باعث رضایت پروردگار شود، و هیچ چیز مانند خاموش ماندن نمی‌تواند باعث ناراحتی شیطان شود، و هیچ تنبیهی برای احمق بهتر از سکوت در مقابل او نیست. امر مولایم را اطاعت کردم،

ای قنبر، به خدا قسم کسی که به ولایت ما اهل بیت یقین داشته باشد والاتر و برتر است از کسی که خدا را هزار سال عبادت کرده باشد. اگر بنده‌ای هزار سال پروردگار را عبادت کند هرگز مورد قبول واقع نخواهد شد مگر آنکه ولایت ما اهل بیت را داشته باشد.

عدالت مولایم آنقدر فراگیر بود که من نیز باید به سزای خود می‌رسیدم و جای استثنا نبود. حکم خدا مسئله‌ای نبود که به خاطر من اجرا نشود! آن روزی را می‌گویم که امیرالمؤمنین ‌علیه‌السلام به من دستور داد شخصی را برای حد شلاق بزنم. من هنگام شلاق زدن غضب کردم و سه بار بیشتر از حد معین شده بر او زدم! هنگامی که ماجرای سه ضربه بیشتر به حضرت رسانده شد، مرا احضار نمود. سپس سه ضربه شلاق به من زد تا قصاص ضربات بناحق زده شده باشد. من به چنین عدالتی افتخار می‌کنم که دور و نزدیک و غلام و آزاد در آن یکسانند و به غلامی مولایم می‌بالم که مرا از عدالت خویش محروم نساخت.

تا آفتاب می‌درخشد بر خود ببالید، و از این ولایت لذت ببرید.

امیرالمؤمنین ‌علیه‌السلام فرمود: «ای قنبر، اینان چرا گرد هم آمده‌اند»؟ من رفتم و نگاهی کرده و خبر آوردم: بر مردی حد جاری می‌کنند و اینان ایستاده می‌نگرند. حضرت به سوی آنها نگریست و فرمود: مبارک مباد صورت‌هایی که در هیچ جا دیده نمی‌شوند مگر آنکه خبر بدی باشد. اینان پست ترین مردمند!

ای قنبر، پرچم را ببر و در نخیله نصب کن. به خدا سوگند آن را بازنمی‌گردانم مگر آنکه قصرهای سرخ شام را دور زده باشم. مردم کوفه گفتند: «یا امیرالمؤمنین، هوا بسیار گرم است! اگر صبر کنی هوا بهتر و معتدل‌تر شود تا برای جنگ حرکت کنیم»! با این عکس العمل مردم به سخنان حضرت، چاره‌ای نبود جز آنکه دستور دهد پرچم را بازگردانم. من پرچم را بازگردانم و حضرت برای کفاره قسم، یکی از غلامان را آزاد کرد.

مولایم از نگاهی دیگر به دنیا می‌نگریست که فرمود: ای قنبر، به خدا قسم داشتن بیابان‌هایی از طلا و نقره مرا خوشحال نمی‌کند مگر آنکه آنها را صدقه بدهم و خداوند از من قبول نماید؛ چرا که پروردگار از هر لحظه من سؤال خواهد نمود.

سوگند به خدایی که دانه را شکافت و جان‌ها را آفرید، هیچ چیز مانند بردباری نمی‌تواند باعث رضایت پروردگار شود، و هیچ چیز مانند خاموش ماندن نمی‌تواند باعث ناراحتی شیطان شود، و هیچ تنبیهی برای احمق بهتر از سکوت در مقابل او نیست.

مبارک مباد صورت‌هایی که در هیچ جا دیده نمی‌شوند مگر آنکه خبر بدی باشد. اینان پست ترین مردمند!

ای قنبر، خداوند تبارک و تعالی ولایت ما را بر اهل آسمان و زمین از جن و انس و میوه‌ها و همه چیز عرضه نمود. هر کدام قبول کردند خوش طعم و خوشبو و مرغوب و گوارا شدند، و هر کدام که نپذیرفتند بد مزه و بد بو و پست و نامرغوب گشتند.

«آنان کافر می‌شوند بعد از آنکه حق برایشان روشن شده باشد، به خاطر حسدی که در نفس آنان است».

خدایا، مولای من کیست؟ او به فکر آن است که مال دنیا - چه کم و چه زیاد - آنگاه ارزش دارد که در راه خدا صرف شود.

ابن عباس، به خدا سوگند قرآن کنار گذاشته شده و سخنان پیامبر صلی الله علیه وآله ترک شده مگر حلال و حرامی که نتوانسته‌اند ترک کنند.

هر کس که قادر باشد اموال شخص دیگر را از راه حرام از او بگیرد و این کار را نکند، خداوند به همان‌اندازه روزی حلال نصیب وی خواهد نمود.

ای قنبر، خداوند تبارک و تعالی ولایت ما را بر اهل آسمان و زمین از جن و انس و میوه‌ها و همه چیز عرضه نمود. هر کدام قبول کردند خوش طعم و خوشبو و مرغوب و گوارا شدند، و هر کدام که نپذیرفتند بد مزه و بد بو و پست و نامرغوب گشتند.

ای قنبر، به خدا قسم کسی که به ولایت ما اهل بیت یقین داشته باشد والاتر و برتر است از کسی که خدا را هزار سال عبادت کرده باشد. اگر بنده‌ای هزار سال پروردگار را عبادت کند هرگز مورد قبول واقع نخواهد شد مگر آنکه ولایت ما اهل بیت را داشته باشد.

اگر حتی یک بار بر من سلام کرده بودی، تو را از یاد نمی‌بردم.

در اعماق جهنم چاهی است که وقتی درب آن را بردارند همه اهل جهنم از آتش آن به ستوه می‌آیند. در آن چاه تابوتی است که در آن تابوت، شش نفر از اولین و شش نفر از آخرین معذب هستند. آنکه عذابش از همه بیشتر است، اولی و دومی هستند که حق اهل بیت‌علیهم السلام را بعد از پیامبر صلی الله علیه وآله غصب کردند و در راه آن چه‌ها که نکردند.