بریده‌هایی از کتاب مدیریت نظام سلامت

یک گرم پیش‌گیری از یک کیلو درمان بهتر است.

تجربهٔ کمونیسم به ما آموخت که جامعه‌ای که در آن هیچ مالکیت خصوصی وجود نداشته باشد، نمی‌تواند به درستی کار کند. اما نظام سرمایه‌داری نیز به ما آموخته است که جامعه‌ای که مالکیت همه چیز در آن خصوصی باشد، آن هم مناسب نیست. پس فراتر از کمونیسم و نظام سرمایه‌داری، به رسمیت شناختن مالکیت اشتراکی در حوزهٔ سلامت می‌تواند تحولاتی جدی و اثربخشی زیادی در این حوزه به همراه داشته باشد.

این باوری غلط است که یک «دست نامرئی»، تبعات منفی رقابت را از بین خواهد برد. با کمی دقت و تامل خواهید دید که وجود رقابت شدید در حوزهٔ سلامت آمریکا، چه چیزی به ارمغان آورده است.

بودن آن نیست. قطعا نظام سلامت مشکلات خودش را دارد، اما در جاهایی که تمرکز داشته، پیشرفت‌های چشمگیری حاصل شده است. برای اینکه بهتر منظورم را بیان کنم، دو گزینهٔ زیر را در نظر بگیرید:

بودن آن نیست. قطعا نظام سلامت مشکلات خودش را دارد، اما در جاهایی که تمرکز داشته، پیشرفت‌های چشمگیری حاصل شده است. برای اینکه بهتر منظورم را بیان کنم، دو گزینهٔ زیر را در نظر بگیرید:

در نظام سلامت، هیچ یک از دو بخش دولتی و خصوصی، نباید بر دیگری غلبه یابد.

«کوچک بودن» اگرچه ممکن است در ظاهر خوب به نظر نرسد، اما قطعا مشارکت انسان‌ها را افزایش می‌دهد. سال‌ها تجربهٔ بزرگ شدنِ بیش از حدِ سازمان‌ها، باید به ما فهمانده باشد که بزرگ شدنِ بیش از حد، تا چه اندازه می‌تواند منحرف‌کننده باشد؛ خصوصا اگر در حوزهٔ سلامت باشد.

مدیران حوزهٔ سلامت، می‌توانند از طریق رها کردن خود از اصول رهبری قهرمانانهٔ فردگرا، رها کردن خود از این قید که آنها در «بالای سیستم» هستند، و دور انداختن واژگان مرسوم در کسب‌وکار (مانند مدیرعامل، مشتری، و ...) مسیر تغییر خود را آغاز کنند. علاوه بر این، حق الزحمهٔ مدیریتی آنها باید این پیام را به همگان برساند که آنها در سطح همکاران خود هستند و با آنها رفاقت و تعامل می‌کنند نه این که از جایگاهی بالاتر بر آنها نظارت می‌کنند. مدیران باید از جایگاه بلندی که برای خود ساخته‌اند پایین بیایند، و خارج از جایگاه‌های سلسله‌مراتبی خود و با کندن برچسب های سازمانی، به ایجاد ارتباط با افراد اقدام نمایند.

موسسات و سازمان‌های حوزهٔ سلامت (و همچنین دیگر کسب‌وکارها در این زمانه) به چیز کاملا متفاوتی نیاز دارند: سبکی از مدیریت که بیشتر از آنکه کنترل کند، متقاعد کند، بیشتر از آنکه دستور دهد، توضیح دهد، بیشتر از آنکه اعمال قدرت کند، ایده و خلاقیت ببخشد، و بالاتر از همه، خودش را متعهد نگه دارد تا سایر افراد نیز متعهد بمانند.

مدیریتِ بدونِ روح، دیگر به یک اپیدمی در جامعه تبدیل شده است. گویا امروزه، بسیاری از مدیران، به بهای کشتن فرهنگ و تعهد انسانی، به جایگاه خود دست یافته‌اند!