بریده‌هایی از کتاب فلسفی زیستن

انگشت اتهام را سمت اتفاق نشانه نگیرید، خود واکنشی‌تان را ملامت کنید که این احساسات را می‌زاید و بسط می‌دهد. سرمنشأ، داوری شماست. به قول مارکوس: «آن داوری را محو کنید، آنگاه می‌بینید که خودِ آسیب نیز از میان رفته است.»

«محتمل است انسانی عمری دراز داشته باشد، اما «مختصر» زیسته باشد.»

هستیم. اگر واکنش پیش‌فرض، به حوادث، مثبت باشد، آنگاه: هورا! من بردم! اگر واکنش پیش‌فرض منفی باشد، آنگاه: گند بزند به این زندگی!

خصوص، سه مطلب را به ما گوشزد می‌کند: ـ مادیات چندان هم مهم نیستند، آنها را احتکار و انباشت نکنید. ـ به‌خاطر هر آنچه که از آن شماست، شکرگزار باشید. ـ احتیاط کنید که بیش از اندازه، به آنها وابستگی پیدا کنید. مال و منال دیگران چه اهمیتی دارد؟ شما آنچه که برای خودتان اهمیت دارد را به حساب آورید. نیازی نیست هر روز بیش از پیش بخواهید،‌ هرچه کمتر طلب کنید، رهاتر خواهید بود. هرچه بیشتر برخوردار از نعمات باشید، بیشتر هم از دست خواهید داد. برای آنچه دارید سپاس به‌جای آورید و قدردان آنها باشید. در عین‌حال بیندیشید که چگونه

«آن کامیابی‌ای که بی‌رنج حاصل شده، در برابر وزش یک نسیم نیز تاب نمی‌آورد.»

«با خاطری آرام، رنج‌ها را تاب‌آوردن، فشار و شدّتِ بدبختی را می‌زداید»

«هنرِ زیستن، بیشتر به کشتی‌گیری می‌ماند تا رقص.»

منظور از «سعادت» در این متن، حس و حالِ کلّی و پیوسته‌ای‌ست که شخص در همهٔ لحظات زندگی خود آن را احساس می‌کند. این حس با آن قسم حس شادی که گاهی به انسان دست می‌دهد، تفاوت دارد. درواقع حالتی‌ست که شخص در زندگی خویش پیوسته و به غایت، در حال بالندگی‌ست و همین موجبِ شادی او می‌شود؛

انسان باید تا حدّ ممکن، به غایت و نهایتِ توانایی خویشتن نزدیک شود. تا جایی که ممکن است می‌باید فاصلهٔ میانِ آنکه می‌توانستیم باشیم با آنکه در این لحظه هستیم را کاهش دهیم.

بهترین خودتان را تجسم کنید، به درونتان رجوع کنید، آیا می‌توانید تصور کنید از بهترین حالت شما، چگونه شخصی پدید می‌آید؟ شخصی که مناسب‌ترین تصمیم را در هر شرایط اتخاذ می‌کند، خطا از او سرنمی‌زند و به نوعی شکست‌ناپذیر است

زیستن به‌سبکی که طبیعت از انسان توقع دارد، همان نیک‌نهادی‌ست.

اصل حوادث بیرونی نه نیک است و نه نکوهیده، بلکه ارزشی میان‌مایه دارد

«آه ای دنیا! با هر نوایی که می‌نوازی، بس هم‌آهنگم، مرا هیچ چیز، نه به‌هنگام است و نه بی‌هنگام، آنگاه که تو را به گاه باشد. آه ای طبیعت؛ هرآنچه که فصل‌های تو ارزانی دارند، مرا به‌سانِ میوه است.» مارکوس آئورلیوس

«با خاطری آرام، رنج‌ها را تاب‌آوردن، فشار و شدّتِ بدبختی را می‌زداید».

«اگر شایسته نیست، انجامش ندهید؛ اگر حقیقت نیست، بر زبانش نیاورید.» مارکوس آئورلیوس

ریشهٔ تمام رنج‌های روانی، انتظاراتی‌ست که تحققشان در دایرهٔ اختیار ما قرار ندارد.

حوادث «برای ما» اتفاق می‌افتند، نه «علیه ما»، حتی اگر در ظاهر این‌گونه به نظر نیاید.

«اگر آدمی نداند که در کدام بندرگاه کشتی براند، هیچ باد مساعدی بر او نخواهد وزید.» سنکا

هیچ درختی ریشه‌دار و تنومند نخواهد شد، مگر اینکه در معرض وزش بادهای سخت باشد. همین کشاکش‌ها و تکان‌ها موجب می‌شود درخت برای تقویت استحکام خود، هرچه عمیق‌تر ریشه بدواند. درختانی شکننده هستند که در درّه‌های رو به آفتاب رشد می‌کنند.

شرور نبودن کافی نیست. می‌بایست تا جایی که در توان داریم، عاملی برای اشاعهٔ نیکی در دنیا باشیم، هرچند عملمان، جزئی و مختصر باشد