بریده‌هایی از کتاب به‌ خاطر زندگی

همگی بیابان‌های خودمان را داریم، شاید بیابان شما مثل بیابان من نباشد، اما همگی باید از آن عبور کنیم تا به هدفمان برسیم.

برای دو چیز بسیار شکرگزارم: اول اینکه در کره‌شمالی متولد شدم و دوم اینکه از کره‌شمالی فرار کردم.

می‌خواندم تا ذهنم را از چیزهای خوب پر کنم و خاطرات بد را از بین ببرم، اما فهمیدم هر قدر بیشتر بخوانم، عقایدم عمیق‌تر می‌شوند و دیدم وسیع‌تر و احساساتم کم‌عمق‌تر.

بچه‌های دیگر برای تنفس از اکسیژن استفاده می‌کنند، من اما به‌جایِ هوا، کتاب‌ها را نفس می‌کشیدم. فقط برای کسب علم و لذت مطالعه نمی‌کردم، بلکه می‌خواندم تا زندگی کنم.

هرگز فکر نمی‌کردم آزادی می‌تواند این‌قدر خشن و سخت باشد.

مادرْ همه‌چیزم بود، تمام چیزی که داشتم.

کره‌شمالی کشوری کافر و منکر خداست. بنابراین اولین‌باری بود که چیزی دربارهٔ خدا و مسیحیت می‌شنیدیم، ولی واقعاً دوست داشتیم چیز جدیدی را باور کنیم، مخصوصاً اگر به معنای زیستن و زندگانی بهتری باشد.

کره‌شمالی مردم از سرطان نمی‌مردند، چون خیلی چیزهای دیگر بود که زودتر از سرطان جانشان را می‌گرفت.

لباس جین نماد آمریکایی‌های فاسد بود و اگر پلیس آنها را با این لباس‌ها می‌گرفت، با قیچی تکه‌پاره‌شان می‌کرد و ممکن بود از یک روز تا یک هفته به اردوگاه کار اجباری فرستاده شوند. ولی این باعث نمی‌شد نوجوانان و جوانان از امتحان چیزهای جدید چشم‌پوشی کنند.

او هنوز هم با تمام رنج‌هایش مادرانه رفتار می‌کرد و بیشتر از آنکه نگران خودش باشد، نگران ما بود.

بعضی اوقات تنها راهی که می‌تواند ما را از کابوس خاطراتمان در امان نگه دارد، این است که به‌شکلِ داستان درآوریمشان و به خاطراتی که به‌نظر دشوار و غیرقابل‌توصیف است، معنا و هدف بدهیم.

همهٔ داروهایش را خورده بود، اما بیشتر از حد معمول. پرسیدم: «مادربزرگ چرا این همه دارو رو خوردی؟» خیلی آرام بود. لبخندی زد و گفت: «نیاز به استراحت کامل دارم.»

تصویرهایی ذهنم را پر کرده است که کاشکی می‌توانستم فراموششان کنم، اما می‌دانم هرگز فراموش نخواهند شد.

گفت: «اون‌قدر سرد و گرسنه‌مه که اگه به من غذا بدید اجازه می‌دم بچه‌م رو بخورید.» مادرم دو بچهٔ کوچک داشت و احساسات مادرانه را می‌شناخت، اما فهمید گرسنگی ممکن است تمام احساسات انسان را نابود کند. آنها را به داخل خانه آورد و به هر دو بشقابی پر از غذا داد.

شبی من و خواهرم جسد مرد جوانی را دیدیم که کنار برکه‌ای افتاده بود؛ جایی که مردم از آنجا آب برمی‌داشتند. او هم احتمالاً برای خوردن جرعه‌ای آب خود را به آنجا کشانده بود. عریان بود و چشم‌هایش از حدقه بیرون زده، دهانش با حالتی از ترس کاملاً باز بود. قبلاً جسدهای زیادی دیده بودم، اما این یکی خیلی وحشتناک‌تر بود، زیرا امعاءواحشایش بیرون ریخته شده بود، مثل اینکه چیزی، شاید سگی او را دریده باشد. نمی‌دانم چه بر سرش آمده بود، اما چرا باید ما شاهد این تصویرهای وحشتناک باشیم؟! از بدن عریان و صورتش شرمم شد، نتوانستم تحمل کنم. بنابراین دست خواهرم را کشیدم و هر دو تا خانه دویدیم.

سپس جسد مرد را غلتاندند و در گونی چپاندند و انداختند پشت کامیونی و با خود بردند. با دیدنِ این صحنه، خون در رگ‌های مادرم منجمد شد و تا دقایقی نمی‌توانست راه برود. باورش نمی‌شد که در کشورش زندگی یک انسان از زندگی حیوانی کم‌ارزش‌تر باشد. حتی با سگی هم محترمانه‌تر از این باید رفتار می‌شد.

در دنیای آزاد، بچه‌ها درمورد اینکه وقتی بزرگ شدند چه‌کاره می‌خواهند بشوند، رؤیابافی می‌کنند و اینکه چطور می‌توانند از استعدادهایشان بهره ببرند. وقتی چهار یا پنج‌ساله بودم، تنها بلندپروازی برای بزرگسالی‌ام این بود که یک‌عالمه نان بخرم.

خواهرم از تاریکی می‌ترسید و گریه می‌کرد و من می‌گفتم: «خواهر نترس، گریه نکن، الان مامان می‌آد.» اما بعد از چند ساعت خودم هم می‌ترسیدم و همراهش گریه می‌کردم، و هنگامی‌که صدای مادر را پشت در می‌شنیدیم، به‌سمتش می‌دویدیم و او را در آغوش می‌کشیدیم و هر سه باهم گریه می‌کردیم.

مردم کره‌جنوبی از عبارت‌ها و اصطلاح‌های ناآشنا استفاده می‌کنند که ترکیبی از کره‌ای - انگلیسی است که به آن کونگلیش می‌گویند و کلمات کاملاً انگلیسی هستند

تعداد زیادی آدم ناامید در خیابان‌ها گریه می‌کردند و کمک می‌خواستند که یا باید دکمهٔ احساس قلبتان را خاموش می‌کردید، یا با دیدنِ این تصویرها و حقایق، دردْ قلبتان را تکه‌تکه می‌کرد، اما انگار پس از مدتی با تکرار آن اتفاق اهمیتش کاسته می‌شد و فراموش می‌کردیم که چیزی شبیه جهنم بوده است.