کتاب آرزوهای بزرگ

ديگر درباره‌ی بهشتی كه در آخرت به مردم تهيدست وعده داده شده بود، موعظه نمی‌كرد.

چه فكرهای خنده‌داری ذهنم را درگير كرده بود؛ چون احساساتی كه برای بزرگ‌سالان بسيار جدی می‌نمايد، ممكن است در ذهن يك بچه بسيار خنده‌دار باشد

من كه روحم در درونم به لرزه افتاده بود، چنان مدهوش او شده بودم كه حتا دامن لباسش برايم تقدس يافته بود؛ اما او بسيار آرام بود و بدون شك لباسم برايش هيچ تقدسی نداشت

مثل نابغه‌ی سركشی بودم كه به‌تنهايی روش خودم را برای زندگی پيدا می‌كردم.

از روزی كه بدشناسی بهم رو آورد، باهام مهربون‌تر از روزهايی بودی كه روی قله‌ی بخت و اقبال بودم. اين برام خيلی باارزشه.

«آدمی با خود چيزی به جهان نياورده و چيزی هم با خود نمی‌برد و هم‌چون شبحی تنها از آن‌جا به اين‌جا و از اين‌جا به آن‌جا می‌گذرد و هرگز در يكی از آن‌ها پايدار نمی‌ماند»،

هرگز نبايد از اشك‌ريختن احساس خجالت كنيم؛ زيرا اين اشك‌ها مثل قطره‌های باران هستند كه برگرد و غباری كه زمين برمی‌انگيزد و با آن‌ها پرده‌ای بر دل‌های بی‌عاطفه‌ی ما می‌كشد، باريده و باعث شفافيتش می‌شود.

«اما اون‌طور كه يادم مياد، در آخرين خداحافظی گفتی خدا پشت و پناهت باشه و از سر گناهات بگذره! اگه اين جمله‌ها رو اون‌موقع تونستی بگی، حالا هم بی‌هيچ درنگی به من بگو، به‌خصوص حالا كه رنج و عذاب به من آموخته كه احساس‌ها و عواطف درونی شما رو به‌خوبی بفهمم و درواقع بدبختی و مصيبت، آموزگار بسيار مؤثری برای من بوده. من حالا شكسته و خميده شدم؛ ولی اميدوارم شكل بهتری پيدا كرده باشم. همون‌طور كه هميشه به من لطف داشته و به من خوبی كردی، حالا هم همون‌گونه باش و منو مطمئن كن كه بعد از اينم باهم دوست بمونيم.»

تا آن لحظه هرگز فكر نمی‌كردم كه يك روز دست‌هايم باعث شرمندگی و خجالتم شوند؛ ولی از آن به بعد به‌تدريج طور ديگری به آن‌ها نگاه می‌كردم. احساسی كه در اثر تحقيرهای او در من به‌وجود آورد، طوری قوی بود كه هم‌چون يك بيماری مسری در من سرايت كرد.

وقتی می‌پرسم امروز چه آدمی هستم؛ به‌راستی نمی‌دونم. تو می‌گی خوشبختم؛ اما من اينو می‌دونم كه خودم برای ارتقا موقعيتم كاری نكردم و اين ثروته كه منو بالا كشيده