بریده‌هایی از کتاب بازگشت شازده‌ پسر

حقیقت اینه که بدون وجود سختی‌ها تقریباً غیرممکنه به‌عنوان یه انسان پیشرفت کنیم و طبیعت واقعی‌مون رو کشف کنیم. در بدترین شرایطِ ممکن بهترین قسمت از وجود ما خودش رو نشون می‌ده.

هیچ مأموریتی پیچیده‌تر، و درعین‌حال رفیع‌تر، از التیام قلبی شکسته وجود ندارد

عشقِ تو وقتی واقعیه که خوشحالی کس دیگه‌ای رو مهم‌تر از خوشحالی خودت بدونی. عشق حقیقی رهاست و هیچ محدودیتی در اون راه نداره. عاشق حقیقی به‌دنبال برطرف‌کردن نیازهای خودش نیست بلکه روی چیزی تمرکز می‌کنه که به‌نفع معشوقش باشه.

افرادی که منتظرن یه انسان کامل از راه برسه تا بتونن بهش عشق بورزن همیشه سرخورده می‌شن و درنهایت هم نمی‌تونن کسی رو دوست داشته باشن؛ اما برای دوست‌داشتن و بخشیدن خودت فقط کافیه بخوای آدم بهتری باشی و بپذیری که همیشه بهترین کاری رو که می‌تونستی انجام بدی انجام دادی.

«اگه عشق بورزی و ببخشی خوشبخت خواهی بود، چون درعوض به تو عشق ورزیده می‌شه و بخشیده می‌شی. اگه عاشق نباشی نمی‌تونی ببخشی چون بخششِ تو هیچ‌وقت بزرگ‌تر از عشقت نمی‌شه؛ و درنهایت، غیرممکنه بتونی به دیگران عشق بورزی و اون‌ها رو ببخشی بدون اینکه اول عاشق خودت باشی و خودت رو بخشیده باشی.»

ما صاحب هیچی نیستیم جز خودمون

اگه پدرها و مادرها به همون اندازه که روی نظم و انجام کارهای روزمرهٔ بچه‌هاشون تأکید می‌کنن سعی می‌کردن به اون‌ها عشق‌ورزیدن رو یاد بدن این سیاره به سیاره‌ای فوق‌العاده برای زندگی تبدیل می‌شد.

هزار جلد کتابِ هنر عشق‌ورزیدن هم نمی‌تواند چیزی به یک بوسهٔ ساده اضافه کند و هزار سخنرانی دربارهٔ عشق هم چیزی به حرکتی پر مهر و عاطفه نمی‌افزاید.

اینکه احساسات همهٔ انسان‌ها به‌هم‌پیوسته است درواقع یا نفرینی برای بشریت است یا یک نعمت؛ تاوقتی‌که یکی از آن‌ها در رنج و سختی باشد بقیهٔ آن‌ها احساس شادی نمی‌کنند.

چیزهایی هست که نمی‌تونی روشون قیمت بذاری

تقدیر همیشه راهی پیدا می‌کنه تا ما رو مجبور به یادگرفتن چیزایی کنه که بیشتر در برابرشون مقاومت می‌کنیم؛ چیزایی که دلمون نمی‌خواد اون‌ها رو بپذیریم.

تنها یه راه برای تغییردادن دنیا وجود داره و اون تغییردادن خودته.

ما همیشه متوجه این موضوع نیستیم که مشاهدهٔ محیط اطراف خودمون و چیزایی که برامون اتفاق میفتن یکی از بهترین راه‌های شناخت خودمونه چون هر اتفاقی که در جهانِ خارج روی ما اثر می‌ذاره نشون می‌ده ما با سرچشمه و حقیقت درونی خودمون هماهنگ نیستیم.

بهتره یه شمع روشن کنی به‌جای اینکه به تاریکی لعنت بفرستی.

«اگه باور داشته باشی که می‌تونی انجامش بدی، پس قطعاً می‌تونی. اما اگه باور داشته باشی که نمی‌تونی، قطعاً موفق به انجام این کار نمی‌شی.»

عجیب است که ما به‌سادگی فرض می‌کنیم دیگران باید در همان جهتی حرکت کنند که ما می‌رویم.

هر تغییری به این معنیه که یه تکه از خودمون رو پشت سرمون جا گذاشتیم: این تنها راه رشد و پیشرفته. دردناکه، اما می‌دونیم که تجربه ما رو پرمایه می‌کنه. هرچه جلوتر بریم ذره‌ذره چیزای غیرضروری رو رها می‌کنیم و فقط چیزایی که ضروری هستن رو نگه می‌داریم، درست مثل زائرهایی که در مسیرشون به معبد، کمرشون زیر بار چیزایی که واقعاً بهشون نیاز ندارن خم شده

«مشکل مثل دَریه که تو کلید اون رو نداری.»

کورها چیزهایی رو می‌بینن که هیچ‌کس جرئت دیدنش رو نداره. اونا باید شجاع‌ترین مردمان این سیاره باشن.

عشق ابدی نیست اما می‌شه بی‌نهایت به دیگران عشق ورزید