بریده‌هایی از کتاب بازگشت شازده‌ پسر

همهٔ ما شاهزاده به دنیا اومدیم، فقط موضوع اینه که بعضی‌ها نمی‌دونن و بعضی‌ها هم فراموش کردن... پادشاهی من فقط در درون من وجود داره.

کسانی که مقدر شده ما اون‌ها رو ملاقات کنیم همیشه سر راهمون قرار می‌گیرن. این به ما بستگی داره که پیداشون کنیم و اون‌ها رو از بقیه تشخیص بدیم.

قبل از اینکه چیزی رو توی دنیا بهتر کنیم چیزای زیادی هست که باید در وجود خودمون بهترشون کنیم.»

معمولاً تنها مشکل چیزی در درون خود ماست - و اون چیزی نیست جز نگاه سخت‌گیرانه و کوته‌بینانهٔ ما به مسائل

«و به سر مردمی که نمی‌تونن در رو باز کنن چی میاد؟» «اون‌ها باید اون‌قدر تلاش کنن تا موفق بشن، وگرنه هیچ‌وقت به کسی که می‌تونستن باشن تبدیل نمی‌شن.»

«اگه باور داشته باشی که می‌تونی انجامش بدی، پس قطعاً می‌تونی. اما اگه باور داشته باشی که نمی‌تونی، قطعاً موفق به انجام این کار نمی‌شی.»

«در یکی از سفرهایی که داشتم با کسی ملاقات کردم که مشکلی حل‌نشدنی داشت.» درحالی‌که گیج شده بودم گفتم: «اِ، واقعاً؟» «مردی بود که مشروب می‌خورد تا فراموش کنه.» پرسیدم: «چی رو فراموش کنه؟» «اینکه پر از احساس شرم و گناهه.» می‌خواستم بدانم: «چرا؟» پسرک، که به پایان داستانی که او را آن‌قدر گیج کرده بود رسیده بود، جواب داد: «چون مشروب می‌خورد.»

هرچه بیشتر در مواجه‌شدن با سد جلوی راهمون تعلل کنیم اون مشکلات بزرگ‌تر می‌شن و ما کوچیک‌تر؛ به بیان دیگه، هرچه بیشتر مشکل رو به‌دنبال خودمون بکشیم سنگین‌تر می‌شن

قبل از اینکه چیزی رو توی دنیا بهتر کنیم چیزای زیادی هست که باید در وجود خودمون بهترشون کنیم.

هر چیزی که با محیط اطرافش در حال جدال و درگیریه محکوم به شکسته.

تو خدای کوچیکی برای دنیای اطرافت هستی.

«بعضی‌وقتا متوجه می‌شی وقتی زاویهٔ دیدت رو عوض کنی موانعی که سر راهت هستن ناپدید می‌شن چون معمولاً تنها مشکل چیزی در درون خود ماست - و اون چیزی نیست جز نگاه سخت‌گیرانه و کوته‌بینانهٔ ما به مسائل.»

هرچه بیشتر در مواجه‌شدن با سد جلوی راهمون تعلل کنیم اون مشکلات بزرگ‌تر می‌شن و ما کوچیک‌تر؛ به بیان دیگه، هرچه بیشتر مشکل رو به‌دنبال خودمون بکشیم سنگین‌تر می‌شن.

حقیقت اینه که بدون وجود سختی‌ها تقریباً غیرممکنه به‌عنوان یه انسان پیشرفت کنیم و طبیعت واقعی‌مون رو کشف کنیم.

«اگه من نتونم بدون تو زندگی کنم اون‌وقت من بَرده‌ام و تو ارباب.»

بهتره یه شمع روشن کنی به‌جای اینکه به تاریکی لعنت بفرستی.»

گذشته یک مکان امنه، چون جاییه که بسته شده... مرده. بااین‌حال بعضی افراد هنوز هم آرامش و آسایش مرگ رو بر بلاتکلیفی زندگی و تمام رنج‌ها و لذت‌هاش ترجیح می‌دن.»

خوشبختی از بودن میاد نه از داشتن؛ از تقدیر و قدردانی بابت هرآنچه که الان داری، نه عجله برای به‌دست‌آوردن چیزایی که نداری.

اگر احساس تنهایی می‌کنی، اگر قلب پاکی داری و چشمانت هنوز به شگفتیِ چشمان کودکی می‌درخشد، شاید در لحظاتی که این صفحات را می‌خوانی متوجه شوی که ستاره‌ها یک بار دیگر به تو لبخند می‌زنند و تو می‌توانی صدای آن‌ها را مثل صدای پانصد میلیون زنگولهٔ کوچک بشنوی.

عجیب است که ما به‌سادگی فرض می‌کنیم دیگران باید در همان جهتی حرکت کنند که ما می‌رویم.