بریده‌هایی از کتاب بازگشت شازده‌ پسر

چقدر عالی بود اگه هر روز طوری زندگی می‌کردیم که انگار روز آخر زندگی‌مونه! فکر کن چه کارایی که نمی‌کردیم. چه کسایی که دیگه اذیتشون نمی‌کردیم! البته من فکر می‌کنم وقتی همهٔ چیزایی رو که باید تو این دنیا یاد می‌گرفتیم یاد گرفته باشیم مرگ با رضایت خودش سراغمون میاد

بعضی افراد به‌اشتباه فکر می‌کنند وقتی کسی را می‌بخشند به او لطف کرده‌اند؛ درحالی‌که درواقع کسی که بیشترین سود را برده کسی است که عمل بخشش را انجام داده. احساسات منفی همیشه علیه کسی عمل می‌کنند که آن‌ها را در وجود خود نگه می‌دارد

افرادی که منتظرن یه انسان کامل از راه برسه تا بتونن بهش عشق بورزن همیشه سرخورده می‌شن و درنهایت هم نمی‌تونن کسی رو دوست داشته باشن؛ اما برای دوست‌داشتن و بخشیدن خودت فقط کافیه بخوای آدم بهتری باشی و بپذیری که همیشه بهترین کاری رو که می‌تونستی انجام بدی انجام دادی

«هیچ‌وقت کسی نمی‌تونه به اون اندازه‌ای که لازمه چیزی رو بفهمه.»

هرچه بیشتر رنج‌هایمان را بشناسیم بیشتر از خوشحالی‌هایمان لذت می‌بریم. پس احساسات خود را با دیگران به اشتراک بگذار، خواه آهنگ باشد خواه احساس گناه. با دیگران بیگانه نباش!

«امروز به من یاد دادی همیشه کاری هست که بشه انجام داد، حتی اگه خودمون هم اون رو باور نداشته باشیم!»

با هدف زندگی کن تا سرنوشت و تقدیر خودت رو رقم بزنی

تنها یه راه برای تغییردادن دنیا وجود داره و اون تغییردادن خودته

اگه یه همسایهٔ بداخلاق داری تلاش کن خودت مهربون‌تر باشی. اگه یه پسر خوب می‌خوای، با پدر خوب‌بودن شروع کن، یا برعکس؛ و همین روال درمورد شوهرا، همسرا، رئیسا، کارمندا و... صادقه. تنها یه راه برای تغییردادن دنیا وجود داره و اون تغییردادن خودته.»

جواب دادم: «به این نوارها می‌گن جاده و اگه با این سرعت از نوارها بیرون بریم ممکنه کشته بشیم.» «جاده‌ها همیشه این‌قدر بی‌رحم هستن؟ کی اونا رو اختراع کرده؟» «آدما.»

جواب دادم: «به این نوارها می‌گن جاده و اگه با این سرعت از نوارها بیرون بریم ممکنه کشته بشیم.» «جاده‌ها همیشه این‌قدر بی‌رحم هستن؟ کی اونا رو اختراع کرده؟» «آدما.»

با نهایت انزجار دیدم که در چهرهٔ آن مرد نه احساس گناهی به چشم می‌خورد و نه شرمندگی - شاید چون این احساسات نیاز به ذره‌ای انسانیت دارند.

زمان زیادی لازم است تا ما بتوانیم یک بخشش واقعی را تجربه کنیم. بعضی افراد به‌اشتباه فکر می‌کنند وقتی کسی را می‌بخشند به او لطف کرده‌اند؛ درحالی‌که درواقع کسی که بیشترین سود را برده کسی است که عمل بخشش را انجام داده.

هرچه جلوتر بریم ذره‌ذره چیزای غیرضروری رو رها می‌کنیم و فقط چیزایی که ضروری هستن رو نگه می‌داریم

هر انتخابی یه مرگه. هر تغییری به این معنیه که یه تکه از خودمون رو پشت سرمون جا گذاشتیم: این تنها راه رشد و پیشرفته.

عشقِ تو وقتی واقعیه که خوشحالی کس دیگه‌ای رو مهم‌تر از خوشحالی خودت بدونی. عشق حقیقی رهاست و هیچ محدودیتی در اون راه نداره. عاشق حقیقی به‌دنبال برطرف‌کردن نیازهای خودش نیست بلکه روی چیزی تمرکز می‌کنه که به‌نفع معشوقش باشه.

اگه عشق بورزی و ببخشی خوشبخت خواهی بود، چون درعوض به تو عشق ورزیده می‌شه و بخشیده می‌شی. اگه عاشق نباشی نمی‌تونی ببخشی چون بخششِ تو هیچ‌وقت بزرگ‌تر از عشقت نمی‌شه؛ و درنهایت، غیرممکنه بتونی به دیگران عشق بورزی و اون‌ها رو ببخشی بدون اینکه اول عاشق خودت باشی و خودت رو بخشیده باشی.

کسایی که خیلی سخت تلاش می‌کنن تا از ایدئال‌هاشون محافظت کنن ولی درنهایت یه دیوار دور خودشون می‌کشن، درنتیجه تنها کاری که موفق به انجام اون می‌شن اینه که روح خودشون رو از بین می‌برن.

چیزی که اتفاق میفته اینه که اون آدمای خیلی جدی‌ای که نظم و ترتیب رو دوست دارن از کارهای غیرمنتظره و هر چیز دیگه‌ای که خارج از کنترل اون‌ها باشه متنفرن. اما هرچی کنترل بیشتری اعمال کنن کمتر لذت می‌برن. اون‌ها عاشق زندگی در دنیایی هستن که در یه مدار خوب و قابل‌پیش‌بینی می‌چرخه‌ـ دنیایی بدون جادو یا سرخوشی. تغییرات هر چقدر هم که کوچیک باشن، اون‌ها رو ناراحت و نگران می‌کنه؛ و در اصالت وجودی ما که ناپایداره فرصت‌های بی‌شمار زیادی وجود داره که اون‌ها رو ناراحت و نگران کنه.

وقتی بادقت به آدم‌های جدی اطرافم ــ کسانی که محترم و موفق بودن ــ نگاه کردم فهمیدم که هیچ‌کدوم از اون‌ها واقعاً احساس خوشبختی نمی‌کنن.