بریده‌هایی از کتاب تهوع

اجسام نباید «لمس کنند»، زیرا زنده نیستند. انسان از آنها استفاده می‌کند، سپس در جای پیشین می‌گذارد، و میان آنها به زندگی ادامه می‌دهد. آنها تنها مفید به نظر می‌رسند، همین و بس. ولی در مورد من تفاوت دارد. آنها مرا لمس می‌کنند و این تحمل‌ناپذیر است. می‌ترسم با آنها تماس برقرار کنم، گویی جانورانی زنده‌اند.

باید بروم و بخوابم. حالم خوب شده است. دیگر باید به نوشتن دلتنگیهای روزانه در دفترچه نو و زیبای خود و کاری که اغلب، دختران نوجوان انجام می‌دهند، پایان بدهم. نوشتن در دفتر خاطرات، تنها در یک مورد می‌تواند جالب باشد: زمانی که (نوشته‌های روی صفحات فاقد تاریخ، با همین عبارت زمانی که، به پایان رسیده است.)

هرگز آغازی وجود ندارد. هر روز بیهوده به روزهای پیشین، به گونه‌ای بی‌پایان و یکنواخت، افزوده می‌شود. گاهی به یک جمع‌بندی جزئی می‌رسیم و می‌گوییم سه سال است که سفر می‌کنم، یا سه سال از حضور من در بوویل می‌گذرد.

انسانی که تنها زندگی می‌کند، حتی نمی‌داند تعریف کردن ماجرا چیست و راست‌نمایی همزمان با دوستان، ناپدید می‌شود. حتی اجازه می‌دهد رویدادها هم بگذرند. گاهی افرادی را می‌بیند که ناگهان پدیدار می‌شوند، کلامی بر زبان می‌آورند، و سپس می‌روند. گاهی وارد ماجراهایی بی‌پایه و اساس می‌شود و نقش شاهدی بی‌ارزش را بر عهده می‌گیرد. همواره همه آنچه راست نیست و همه آنچه کسی در کافه‌ها باور نمی‌کند، به ذهن او هجوم می‌آورد.

اجسام نباید «لمس کنند»، زیرا زنده نیستند. انسان از آنها استفاده می‌کند، سپس در جای پیشین می‌گذارد، و میان آنها به زندگی ادامه می‌دهد. آنها تنها مفید به نظر می‌رسند، همین و بس. ولی در مورد من تفاوت دارد. آنها مرا لمس می‌کنند و این تحمل‌ناپذیر است. می‌ترسم با آنها تماس برقرار کنم، گویی جانورانی زنده‌اند.

افکار من به واژه‌ها متصل نمی‌شوند و شکل مه‌آلودی دارند. گاهی شکلهایی مبهم و غریب می‌گیرند و سپس ناپدید یا به عبارتی فراموش می‌شوند.

ولی او بدون شک، فردی رذل بود! چه کسی رذل نیست؟ ولی رذل هم بزرگ و کوچک دارد.

یکشنبه همچون لبخندی خفیف روی درختها و چمنها حضور داشت. نمی‌توانستم آن را به خوبی توصیف کنم و تنها می‌توانستم به سرعت بگویم: «این یک باغ ملی، در زمستان، و در بامداد یکشنبه است».

ولی او بدون شک، فردی رذل بود! چه کسی رذل نیست؟ ولی رذل هم بزرگ و کوچک دارد.

یکشنبه همچون لبخندی خفیف روی درختها و چمنها حضور داشت. نمی‌توانستم آن را به خوبی توصیف کنم و تنها می‌توانستم به سرعت بگویم: «این یک باغ ملی، در زمستان، و در بامداد یکشنبه است».

یکشنبه همچون لبخندی خفیف روی درختها و چمنها حضور داشت. نمی‌توانستم آن را به خوبی توصیف کنم و تنها می‌توانستم به سرعت بگویم: «این یک باغ ملی، در زمستان، و در بامداد یکشنبه است».

آرزو داشتم لحظات زندگی من همچون سایر لحظات زندگی که به یاد می‌آیند، به دنبال هم بیایند و مرتب شوند.

پایان وجود دارد، نامرئی، ولی حاضر؛ و همین پایان، به واژه‌ها ابهت و ارزش یک آغاز می‌بخشد.

هرگز آغازی وجود ندارد. هر روز بیهوده به روزهای پیشین، به گونه‌ای بی‌پایان و یکنواخت، افزوده می‌شود. گاهی به یک جمع‌بندی جزئی می‌رسیم و می‌گوییم سه سال است که سفر می‌کنم، یا سه سال از حضور من در بوویل می‌گذرد.

سکوت! در یکی از همین روزها، دلتنگ من خواهی شد، عزیزم، ناگهان حالت تهوع از بین رفت.

تهوع درون من نبود. آن را در آنجا روی دیوار، روی بند شلوار، و در همه پیرامون خود احساس می‌کردم.

به دلیل تعصبات گوسفندوار، مرا بی‌حوصله می‌کرد.

از آن لحظه به بعد، حالت تهوع دیگر مرا رها نکرد و نگه‌داشت.