بریده‌هایی از کتاب قانون‌های یک دختر ۱۵ ساله

در یک روز ممکن است همه چیز تغییرکند. عسل در اطراف خود دیده است، چه بسیار نفرت‌هایی که در یک روز تبدیل به عشق شدند و چه بسیار دوستی‌هایی که در یک روز به نفرت تبدیل شدند.

گاهی اوقات در تمامی شرایط به یک فرد اعتماد می‌کنید و دقیقاً از همان فرد شکست را تجربه می‌کنید، پس بهترین روش این است که در تمامی شرایط ابتدا به خودتان تکیه کنید.

با کمی صبر، کمی امیدواری و به یادآوردن همین که داریم نفس می‌کشیم، به این معناست که زندگی هنوز هم ما را دوست دارد آن هم خیلی زیاد و حتی آن لحظه باید بدانیم خیلی خوشبخت هستیم که می‌توانیم فکرکنیم، پس چرا باید ذهنمان را با فکرکردن به چیزهای بد خسته کنیم.

احساس کردید که کسی ناراحتی شما را درک نمی‌کند، بر ناراحتی خود اضافه نکنید. بلکه مثل عسل به حرف‌های دیگران توجه نکنید و تصور کنید آهنگی‌ست که زبانش را نمی‌دانید و تنها مجبور به شنیدن آن هستید نه گوش کردن به آن.

مراقب ارزشمندترین هدیهٔ زندگیتان، یعنی؛ روحتان باشید. نگذارید با تجربه کردن عشقهای دورغین از عشق واقعی دور بمانید.

عشق هم شیرینه هم تلخ هم بد هم خوب، عشق حسی که نمی‌توانی با چیزی مقایسه‌اش کنی هیچ احدی نمی‌تواند فرد عاشق را درک کند، وقتی عاشق بشوی، دیگر جز او کسی را نمی‌بینی، همیشه به فکر شاد کردن او هستی حتی اگر توان شاد کردن او سخت شدن زندگی تو باشد. بیشتر از خودت به او اهمیت می‌دهی و جای او همیشه در قلب تو است. هیچ وقت این حس از بین نمی‌رود، کمرنگ نمی‌شود، همیشه به همان اندازه‌ای که بوده است، می‌ماند حتی ممکن است، روزبه روز بیشتر شود و تو برای همیشه در شاد بودن و زندگی کردن غرق خواهی بود.

آدم‌های موفق کسانی نیستند که هیچ‌وقت زمین نخوردند یا شانس داشتند، بلکه آدم‌هایی هستند که خودشان دنبال شانسشان رفتند و آن را پیدا کردند. به دنبال آینده‌شان رفتند و آن را ساختند، دنبال سرنوشتشان رفتند وآن را آباد کردند، شادی را جست‌وجو کردند. وآن را پیدا کردند، چالش‌های زندگی‌شان را دنبال کردند تا با آن‌ها خودشان را بزرگ کنند. با سختی‌ها مقابله کردند نه اینکه از آن‌ها فرار کنند و هزاران برنامه و عقیده که هر فردی برای خودش دارد.

درست است عشق، یعنی؛ تکیه‌گاه طرف مقابلت باشی ولی این هم مهم است که بتوانی ابتدا تکیه‌گاه خودت باشی. برای اینکه بتوانی هیچ‌وقت به زندگی‌ات نبازی.

سختی‌های زندگی‌مان را دست کم نگیریم آن ها پلّه‌هایی هستند که مارا به قلّهٔ موفقیتمان نزدیک‌تر می‌کنند.

عسل همیشه به فکر این است که عشقش را پیش خودش نگه دارد، ولی اگر فکر کند که دارد اذیت می‌شود و سلامت فکر و روحش به خطر می‌افتد، سریع از آن حس عشق فرار می‌کند، هر چقدرهم که آن چیز برایش مهم باشد و هر چقدر هم که این کار برایش عذاب‌آور باشد.

عاشقی درد قشنگی است که در اول راه باید از سوی تو باشد به سمت خدا بعد از آن قسمت فردی می‌شود از روح او که همان مادر توست در همین راه است که می‌فهمی باید عشق را با خودت تمرین کنی عاشق خود می‌شوی تا یاد بگیری پس از آن عشق را در فردی بیابی که سهم توست، سهم که می‌گویم، می‌دانی چیست؟ روح و جسمش را تا به آخر در خیال و واقعیت با خودت داری رفیق...

گاهی مواقع به افرادی اعتماد می‌کنیم و کل حرف‌ها و رازهایمان را با آن‌ها در میان می‌گذاریم، دریغ از اینکه حس کنیم آن فرد حتی نمی‌تواند برای یک دقیقه هم که شده حرف‌هایمان را پیش خودش نگه دارد. بهتر این است که در زمان ناراحتی حرف‌هایمان را پیش خودمان نگه داریم، و این خیلی مهم است که بدانیم نباید بگوییم که از فردی این کار بر نمی‌آید، اتّفاقا دقیقاً همان کار از آن فرد حتما برمی‌آید

گاهی اوقات آدم نباید شجاع باشد و باید از مشکلاتش فرار کند هر چقدرهم بتواند این کار را بهتر انجام دهد موفق‌تر است.

همیشه بهترین اتفاق‌های زندگی انسان از جایی شروع می‌شود که خودش هم فکرش را نمی‌کند.

گاهی حتی عشق هم نمی‌تواند ازپس دلتنگی‌های آدم برآید، گاهی اوقات آدم ها خودشان را فراموش می‌کنند و دنبال یک نجات‌دهنده می‌گردند، درست است امکان اینکه آن فرد را پیدا کنند وجود دارد، ولی گاهی هم آن فرد پیدایش نمی‌شود، گاهی اوقات ما عاشق فردی می‌شویم که با ما خیلی فرق دارد خیلی وقت‌ها عاشق فردی می‌شویم که اصلاً وجود ندارد و گاهی اوقات هم عاشق فردی می‌شویم و به هر دلیلی آن را از دست می‌دهیم، پس اگر ما کل زندگی‌مان را به دست عشق بدهیم ممکن است ما را نابود کند، بهترین کار همین است که فقط به فکر آدمی برای نجات ما از زندگی‌مان نباشیم.