بریده‌هایی از کتاب قانون‌های یک دختر ۱۵ ساله

چه کسی می‌داند ممکن است آن روز که به ناراحتی گذراندیم، آخرین روز زندگی باشد.

اگر احساس کردید که کسی ناراحتی شما را درک نمی‌کند، بر ناراحتی خود اضافه نکنید. بلکه مثل عسل به حرف‌های دیگران توجه نکنید و تصور کنید آهنگی‌ست که زبانش را نمی‌دانید و تنها مجبور به شنیدن آن هستید نه گوش کردن به آن.

چه بسیارند؟ افرادی که می‌گویند؛ عاشقتان هستند ولی در قلبشان میوهٔ نفرت نسبت به تو را هر روز پرورش می‌دهند، و چه بسیاری افرادی که نشان می‌دهند نسبت به شما نفرت بسیاری دارند ولی در قلبشان عاشق شما هستند و معلوم نمی‌کنند.

همیشه افراد آن گونه که نشان می‌دهند نیستند، زمان زیادی نیاز است که بتوانیم بگوییم فردی را به درستی شناخته‌ایم

فکرش را بکنید، یک دختر پانزده سالهٔ شاد که تازه مشکلات کودکی ودرس ومدرسه را پشت سر گذاشته یک‌مرتبه دچار خلاء کمبود دوست بشود. گویی به یکباره زیر پایش خالی می‌شود. تنها می‌شود، خودش می‌ماند و خودش.

گاهی آدم‌هایی که برای ما بهترین‌های زندگی‌مان هستند به بدترین‌های زندگی‌مان تبدیل می‌شوند.

هیچ‌وقت نباید زندگی‌ات را به یک نفر بدهی زیرا همان یک نفر می‌تواند کل زندگی‌ات را نابود کند.

گاهی اوقات باید خودت رو بخواهی، باید عاشق خودت باشی.

می‌دانید دلیل اصلی ناراحتی‌مان تنها خودمان هستیم، زیرا اگر انتظاراتمان را از دیگران به کم‌ترین حد برسانیم و تمامی اتفاقات بد را پیش‌بینی کنیم آن زمان است که می‌توانیم حس ناراحتی را روزبه‌روز در خودمان کمتر احساس کنیم.

در کنار افرادی که در انتظار ناراحتی ما هستند از ته دل بخندید. تنها شمشیری که می‌توانیم به وسیله آن این افراد را زخمی کنیم، لبخندها و شادی‌هایمان است؛ بدین گونه که آن‌ها هم می‌فهمند که چقدر به خودتان اهمیت می‌دهید و نمی‌گذارید کسی با انرژی‌های منفی نزدیکتان شود. همچنین این را هم می‌فهمند که شما محکم‌تر از آن هستید و به هیچ‌وجه نمی‌توانند حال خوب شمارا خراب کنند و این همان چیزی است که آن افراد را کم‌کم از کنارتان دور می‌کند.

همیشه که ما نمی‌توانیم مسئول دیگران باشیم.

گاهی اوقات باید خودت رو بخواهی، باید عاشق خودت باشی. این سخن حرفی‌ست که بعدها مطمئن هستم به آن می‌رسم...

همیشه حس می‌کنیم که آن فردی که به قلبش توجهی نمی‌کند حتماً دلی از سنگ دارد ولی این قضاوت نابجایی است. زیرا ما نمی‌دانیم چه اتّفاق‌هایی برای آن فرد در گذشته‌اش افتاده، شاید بارها و بارها ضربه خورده باشد. شاید هم فقط یک بار ضربه خورده باشد و آن یک بار برای همیشه زندگی‌اش را تغییر داده باشد. و تأثیرش را گذاشته باشد.

بعضی دیگر از افراد هستند که تا اتفاقی می‌افتد سریع گریه می‌کنند. همان‌هایی که به «مظلوم» معروفند. اینان در چشم دیگران بسیار بی‌پناه جلوه می‌کنند، ولی این افراد جزو خوش‌بخت‌ترین انسان‌ها هستند. که می‌توانند خودشان را خالی کنند و در آخر احساس سبکی کنند؛ ولی افرادی که گریه نمی‌کنند، همیشه قلبشان سنگین است و بغضی که در گلو دارند، آنان را به مرگ احساس وا می‌دارد. همیشه که نمی‌شود در برابر ظلم‌ها سکوت کرد. گاهی اوقات نیز باید به خاطر حق جنگ کرد، مگر می‌شود که همیشه سکوت کرد این سکوت، خود نشانهٔ خریّت است. سکوت بدترین کاری است که افرادی که حقشان خورده شده می‌توانند انجام دهند. آری این کار همان کاری است که باعث می‌شود افراد دیگر با خیالی راحت‌تر، از شما سواستفاده کنند.

گاهی اوقات افراد به جایی می‌رسند که در تنهایی‌هایشان بیشتر احساس راحتی می‌کنند،

چه بسیارند آن‌هایی که برای شکست شما برنامه‌ریزی کرده‌اند و درکنار شما هستند. همیشه آن‌طور نمی‌شود که در ذهن شما است همیشه افراد آن‌طوری که شما فکر می‌کنید نیستند و درکنار شما نمی‌مانند.

چه بسیارند؟ افرادی که می‌گویند؛ عاشقتان هستند ولی در قلبشان میوهٔ نفرت نسبت به تو را هر روز پرورش می‌دهند، و چه بسیاری افرادی که نشان می‌دهند نسبت به شما نفرت بسیاری دارند ولی در قلبشان عاشق شما هستند و معلوم نمی‌کنند.

آدم‌های زندگی‌تان را مهم‌تر از آنچه که باید باشند نکنید، شما نمی‌توانید اخلاق آن‌ها را تغییر دهید، پس به اندازه ظرفیتشان به آن‌ها عشق بورزید.

افرادی هستند که اخلاق‌هایشان دقیقا برعکس شماست، بعضی‌ها هم مخالف شما هستند همیشه، آدم‌ها را هیچ‌وقت نمی‌توانیم به طور دقیق بشناسیم؛ گاهی حتی مادر آدم هم نمی‌تواند کودک خودش را بشناسند، چه برسد به دوست و همکار و غیره.

همین کوچک‌ترین چیزهای زندگی هم می‌تواند دلیل شادی باشد. همین که یک روز دیگر زنده هستیم و می‌توانیم بوی صبح را استشمام کنیم، همین که خودمان را داریم و هنوز هم روحمان مهمان جسممان است برای ما یک دنیا شادی است، و یا حتی همین که می‌توانیم به فکر فرو برویم و بیاندیشیم، ارزشمند است و شادی‌آور. گاهی اوقات ما خیلی خودخواه می‌شویم خیلی بدبین و خیلی لجباز و شروع می‌کنیم به بدگفتن و غُرزدن. این زندگی با ما می‌سازد، با ما می‌جنگد. زندگی یک آدم است که برخوردهای متفاوتی با ما دارد. مثل آدمی که ما را دوست دارد ولی گاهی اوقات ما را ناراحت می‌کند. در این حالت بهترین کاری که می‌کنید چیست؟ با کمی صبر، کمی امیدواری و به یادآوردن همین که داریم نفس می‌کشیم، به این معناست که زندگی هنوز هم ما را دوست دارد آن هم خیلی زیاد و حتی آن لحظه باید بدانیم خیلی خوشبخت هستیم که می‌توانیم فکرکنیم، پس چرا باید ذهنمان را با فکرکردن به چیزهای بد خسته کنیم.