بریده‌هایی از کتاب التیام

تورات سبب انتقال و اسکان هاجر و اسماعیل را حسادت ساره، همسر اول ابراهیم (ع) و بر اثر اصرار او دانسته است. اما از نظر قرآن این ادعا نمی‌تواند درست باشد؛ زیرا هم هاجر و هم ساره، به صراحت قرآن و انجیل و حتی تورات، زنان مورد خطاب و عنایت خدا و مشمول ملاقات ملائک و رسولان آسمانی بودند. حتی اگر به دلایل بشری، نیاز بود از هم دور باشند، چرا این قدر فاصله؟ و چرا در سرزمینی عاری از آب و زرع؟

اکنون بنی‌اسرائیل آزاد است؛ آزاد از اسارت، از قتل پسران و کنیزی دختران؛ از ذلت و تحقیر و بیگاری. اما آزادی به معنای خوشبختی نیست، بلکه فقط زمینهٔ آن است. قوم یا جامعهٔ خوشبخت باید مؤلفه‌های متنوعی را پدید آورد: قانون، کار و تلاش، مقاومت در دشواری‌ها، ایثار در تنگی‌ها... و سر تمام این پیکره، صبر است. استقلال ریشهٔ درستی است که گاه نسل‌های بعد میوهٔ آن را می‌چینند.

ظهور صورت نخواهد گرفت مگر آن‌که منتظران، مشتاق قیام و جهاد باشند و زمینه را برای حاکمیت قسط و عدل فراهم آورده باشند.

مبنای منطقی شبیه‌سازی، این اصل عقلی است: «علل مشابه در شرایط مشابه نتایج مشابه دارند.»

اما قرائت یهود و پیروان مسیحی صهیونیسم، نه وفاق و همراهی دو شاخه، بلکه تقابلی هولناک زیر عنوان «جنگ آرماگدون» بین شاخهٔ منحرف بنی‌اسرائیل و مردم جهان است. بنابر تفسیر آنان از گزارش‌های نزد خود، یهودیان، دیگر اقوام را به فجیع‌ترین شکل ممکن سلاخی کرده و قدرت مطلق زمین را به عنوان فرزندان خاص خدا در دست می‌گیرند و دیگر ابنای بشر را بدون جرمی خاص به زیر پای داود (یا همان عیسی) خواهند افکند! قرآن به انسان آموخته که انبیا تفاوتی با هم ندارند و محبت همهٔ انبیا از کودکی در قلب مسلمانان کاشته می‌شود؛ اما بنی‌اسرائیل و یهودیان نه‌تنها چنین نگرش توحیدی و تقریبی ندارند، بلکه غیرصهیون را دشمن خود می‌پندارند. این حقایق تلخ در آثار و مکتوبات

هانا آرنت، فیلسوف یهودی سکولار، در این زمینه چنین عنوان کرد که دین چیزی جز تاول‌های روح زمان نبود که دیگر هرگز احیا نخواهد شد. این نظریهٔ او با انقلاب اسلامی ابطال شد و به دنبال آن میشل فوکو اعلام کرد: ایران (انقلابی) امروز «روح یک جهان بی‌روح است.»

دروغ که نخستین بار شیطان آن را ابداع و پس از آن در میان آدمیان منتشر کرد، بیش‌ترین خسارت را در حوزهٔ دین و مسائل دینی داشته است: پیامبران دروغین، مدعیان کذاب، جعل کنندگان حدیث و بانیان بدعت.

دو بیمار که به پزشکی حاذق مراجعه می‌کنند و دو نسخهٔ کاملا متفاوت از او می‌گیرند، هیچ‌گاه اعتمادشان به او سلب نمی‌شود؛ چراکه می‌دانند مطابق نیازهای جسمی برایشان نسخه صادر کرده است. کم‌ترین میزان اعتماد بشر به خالق نیز از این جنس می‌باید. اگر کسی به طبابت و رحمت پزشک باور نداشته باشد و توصیه‌ها و داروی او را پشت سر اندازد و بدتر از این‌ها بیماری و نیاز خود را انکار کند، چه می‌توان برایش

حال زنده شدن مرده‌ای دیگر به‌دست یک پیامبر، دیگر برای آن‌ها نه آیتی تازه بود و نه راضی‌کننده. مسئلهٔ اساسی آنان، نه دلایل رسالت مسیح (ع) که محتوای رسالت او بود. یهود به‌گونه‌ای شگفت‌انگیز برای خود حق چانه‌زنی با خداوند، آن‌هم در مسائل اساسی خلقت قائل بود. در واقع عیسی (ع) با شرک بنی‌اسرائیل نمی‌جنگید. احبار و خاخام‌ها و نیز تودهٔ مردم یهود، اکنون بت‌پرست نبودند، بلکه آنان دنیاگرایان منحرفی بودند که دین را برای دنیای خود می‌خواستند.

بنی‌اسرائیل، از استقامت و هجرت و جهاد سخن می‌گوید. این موسی و این دین موسوی هرگز به مذاق تلخ و جان رنج‌دیدهٔ بنی‌اسرائیل خوش نیامد. از همان آغاز دعوت موسی (ع) بنی‌اسرائیل حتی پس از مشاهدهٔ ایمان ساحران فرعون، به دعوت الهی به او ایمان نیاوردند، جز معدودی از یک قبیله از آن قوم، آن‌هم زیر سایهٔ وحشت از فرعون