بریده‌هایی از کتاب امام حسن (ع)

«درست است. پسرم حسن، سید و آقا و بزرگ است و چیزی نمی‌گذرد که خداوند به‌وسیلهٔ او میان دو گروه از مسلمانان (اهل‌کوفه و شام) صلح و همزیستی برقرار خواهد کرد.»

پیوسته به یاد خداست و به‌هنگام وضوگرفتن و ادای نماز، حالتی ویژه می‌یابد. رنگش زرد می‌شود و لرزش محسوسی در زانوانش دیده می‌شود. چون علت این موضوع را از وی می‌پرسند، می‌گوید: «آخر می‌خواهم در پیشگاه خدا، به عبادت بایستم. حضور در برابر خداوند، جز به این صورت، شایسته نیست!»

«درست است. پسرم حسن، سید و آقا و بزرگ است و چیزی نمی‌گذرد که خداوند به‌وسیلهٔ او میان دو گروه از مسلمانان (اهل‌کوفه و شام) صلح و همزیستی برقرار خواهد کرد.»

خداوندا! هر کسی که این فرزندان و پدر و مادرشان را دوست بدارد، در روز قیامت با من هم‌نشین فرما!

این فرزندم، «آقا» است و خداوند به‌وسیلهٔ او میان مسلمانان صلح برقرار خواهد کرد.

هرگز از یاد نمی‌برم که پدرم پیوسته می‌فرمود: - حسن و حسین که درود بر آنان باد، جوانان اهل‌بهشت‌اند. آن دو، گل‌های بوستان جهان‌اند.

اما آن ده چیز که برخی از برخی سخت‌ترند: خداوند، سنگ را سخت آفریده است؛ ولی آهن را از آن‌هم سخت‌تر گردانیده و آتش را از آهن سخت‌تر قرار داده که آن را می‌گدازد و ذوب می‌کند و آب را از آتش سخت‌تر گردانیده که آن را خاموش می‌کند و ابر را از آب سخت‌تر قرار داده که حکمش بر آن جاری می‌شود و به هر جا که بخواهد، آن را فرومی‌ریزد و باد را بر ابر مسلط کرده است که حرکتش می‌دهد و سخت‌تر از باد، فرشته‌ای است که باد، به‌فرمان اوست و سخت‌تر از آن فرشته، فرشتهٔ مرگ است که مردم را قبض روح می‌کند و سخت‌تر از فرشتهٔ مرگ، خودِ مرگ است؛ [زیرا فرشتهٔ مرگ خودش هم می‌میرد!] و سخت‌تر از مرگ، «امر خداوند بزرگ» است که مرگ هم به‌فرمان او وارد می‌شود و هم به‌فرمان او دفع می‌شود.

اندوه فردایی را که فرانرسیده است، امروز نخور! و بدان چیزی بیشتر از روزی خودت را از مال دنیا، به‌دست نخواهی آورد.

یکی از هدفهای امام حسن مجتبی (ع) از صلح‌کردن با معاویه، افشای پلیدی‌های معاویه است. امام (ع) قصد دارد با آشکارساختن ماهیت معاویه، زمینه‌های سامان‌بخشیدن به مخالفان او و معتقدان راستین به اسلام را فراهم آورَد و روح ایمان و تقوا و مبارزه را در مردم زنده نگه دارد.