بریده‌هایی از کتاب دختری که ماه را نوشید

شاعر می‌گه: راه حقیقت در قلب رؤیاپرداز است.»

او روزگاری دختری علاقه‌مند به خانواده بود. بعد زنی عاشق شد و بعد مادری منتظرِ کودکِ توی‌راهش. و بعد همه‌چیز خراب شد.

یا یکی رو قربانی کن یا همه رو. این قانون دنیاس. ما هر کاری هم که بکنیم نمی‌تونیم عوضش کنیم.

سال‌ها طول کشید تا او یاد بگیرد چطور اندوه‌خوار را بی‌نصیب بگذارد.

«امید. غنچه‌هایی که آخر زمستون درمی‌آن چقدر بی‌جونن! انگار مردن! وقتی تو دستمون می‌گیریمشون چقدر سردن! ولی خیلی طول نمی‌کشه که اونا بزرگ می‌شن، می‌شکفن و بعد همهٔ دنیا سبز می‌شه.»

«همون که شاعر می‌گه وای از این دنیای چندرنگ...»

با اینکه آنتین هیچ‌وقت گفت‌وگویی بیشتر از سه کلمه با او نداشت، ولی دلش برای او تنگ می‌شد.

«امید. غنچه‌هایی که آخر زمستون درمی‌آن چقدر بی‌جونن! انگار مردن! وقتی تو دستمون می‌گیریمشون چقدر سردن! ولی خیلی طول نمی‌کشه که اونا بزرگ می‌شن، می‌شکفن و بعد همهٔ دنیا سبز می‌شه.»

اشتباه کردم که کنجکاو نشدم. خیلی اشتباه کردم که شک نکردم.

ولی آنتین روزی اعتقاد داشت همهٔ عمرش را تنها می‌گذراند و بعد عشق به او ثابت کرد که اشتباه می‌کند. حالا دنیا از گذشته برایش روشن‌تر شده بود. اگر این اعتقاد می‌توانست خراب شود، چرا بقیه نتوانند؟

او عاشق ماه بود. دوست داشت بغلش کند

تنهایی توی یک کارگاه، درست کردن چیزهایِ زیبای بی‌جان، مشتریانی که کارش را ستایش می‌کردند، ولی همیشه از دیدنِ چهره‌اش می‌ترسیدند. زندگی بدی نبود.

گاهی حس می‌کرد دنیا برایش خیلی سنگین است. هوا با آن اندوهش، فکر و بدن و احساسش را پوشانده بود؛ درست مثل مه‌ِ غلیظ.

«چون تو نمی‌بینیش دلیل نمی‌شه وجود نداشته باشه. بیشتر چیزای خارق‌العادهٔ دنیا نامرئی‌ان. اعتماد کردن به چیزای نامرئی تو رو قوی‌تر و شجاع‌تر می‌کنه. حالا می‌بینی.»

هیولا دلش کلمه می‌خواست تا اون عشق رو توضیح بده.

عشق درد دارد. پس چرا خوشحال بود؟

رنجشِ دوری و از دست دادن در تاریکی ریسمانی ناگسستنی است که بی‌نهایت را به بی‌نهایت وصل می‌کند. قلب من برای قلبت آرزو می‌کند و آن آرزو حتمی است. وقتی دنیا می‌چرخد وقتی جهان بزرگ می‌شود و وقتی راز عشق، دوباره و دوباره در رازِ تو برملا می‌شود من رفته‌ام. ولی برخواهم گشت.

«عشق من تقسیم نمی‌شه، چندبرابر می‌شه.»

داستان‌ها می‌توانند واقعیت را وارونه کنند یا بچرخانند. کنترل کردن داستان‌ها قدرت است و چه کسی از این قدرت بهره می‌برد؟

نسل‌ها بود که با این ترفند از زندگی‌شان لذت می‌بردند. جادوگر و در واقع باور به جادوگر، برای ترساندن مردمِ ساده ساخته‌شده بود؛ مردم مطیع، مردم رام، مردمی که زندگی‌شان در غباری غمناک می‌گذشت. ابرهای اندوه احساساتشان را گرفته بود و مغزهایشان را از کار انداخته بود. بزرگان برای حکم‌رانی به همین‌ها نیاز داشتند.