بریده‌هایی از کتاب دختری که ماه را نوشید

زن فریاد زد: «برید بیرون! شما حق ندارید اونو ببرید. توی صورتتون تف می‌ندازم. نفرین‌تون می‌کنم. همین حالا از خونهٔ من برید بیرون وگرنه چشماتون رو درمی‌آرم و می‌ندازم جلوی کلاغا!» بزرگان با دهان باز به او خیره شدند. نمی‌توانستند باور کنند. هیچ‌کس برای یک بچهٔ نفرین‌شده نمی‌جنگید. در واقع تا الان کسی چنین کاری نکرده بود.

حافظه چیزی بود لغزنده؛ مثل خزه روی یک سطح لیز، و خیلی راحت می‌توانست تعادل کسی را به هم بزند و زمین بیندازدش

«تو هیچ احتیاجی به مدرسه نداری. هدفِ جایی مثل اینجا اینه که آدمایی که هیچ آینده‌ای ندارن بیان وقتشون رو بگذرونن تا بعدش برای پروتکتریت کار کنن.

حافظه چیزی بود لغزنده؛ مثل خزه روی یک سطح لیز، و خیلی راحت می‌توانست تعادل کسی را به هم بزند و زمین بیندازدش

بزرگ کردن یک بچه، چه جادویی باشد و چه نباشد، بدون چالش و مشکل نیست؛ گریه‌های غیر قابل کنترل، آب بینیِ همیشه روان، اصرار به توی دهان گذاشتن هر چیز کوچک. و البته سروصدا.

«صبر بال ندارد. صبر فرار نمی‌کند. نه می‌وزد، نه می‌لزرد، نه می‌لغزد. صبر موجِ اقیانوس است. دودِ کوه‌هاست. خطوط رویِ مرداب است. هم‌نوایی ستاره‌هاست، که بی‌وقفه آواز می‌خوانند.»

می‌پذیرفتند. بعد زان، زمان زیادی صرف انتخاب خانواده برای هر بچه می‌کرد تا مطمئن شود آن خانواده از نظر اخلاق و روحیات و شوخ‌طبعی، قابلیت نگهداری از بچه‌ای را که او بعد از سفری طولانی با خود آورده، دارد.

بچه را رها کردند درحالی‌که با اطمینان می‌دانستند جادوگری وجود ندارد. هیچ‌وقت وجود نداشته است. آنجا فقط یک جنگل خطرناک بود. یک جاده و ریسمانی که سال‌ها بزرگان به آن چسبیده بودند و نسل‌ها بود که با این ترفند از زندگی‌شان لذت می‌بردند. جادوگر و در واقع باور به جادوگر، برای ترساندن مردمِ ساده ساخته‌شده بود؛ مردم مطیع، مردم رام، مردمی که زندگی‌شان در غباری غمناک می‌گذشت. ابرهای اندوه احساساتشان را گرفته بود و مغزهایشان را از کار انداخته بود. بزرگان برای حکم‌رانی به همین‌ها نیاز داشتند. هرچند ناخوشایند بود، ولی کاری برایش نمی‌کردند.

«باید با هم حرف بزنیم.» «مدرسه‌م چی می‌شه؟» «تو هیچ احتیاجی به مدرسه نداری. هدفِ جایی مثل اینجا اینه که آدمایی که هیچ آینده‌ای ندارن بیان وقتشون رو بگذرونن تا بعدش برای پروتکتریت کار کنن. آدمی با جایگاهِ تو معلم خصوصی داره. واقعاً نمی‌دونم تو چرا همچین چیزای ساده‌ای رو نمی‌فهمی.

راه حقیقت در قلب رؤیاپرداز است

«بعضی وقتا واقعیت... اِم‌م‌م... واقعیت کج می‌شه. مثل نور.»

لونا یاد گرفته بود که آهن‌ربا چیزی را جذب می‌کند و چیزی را دفع، و دنیا هم یک آهن‌رباست.

جادوگر و در واقع باور به جادوگر، برای ترساندن مردمِ ساده ساخته‌شده بود؛ مردم مطیع، مردم رام، مردمی که زندگی‌شان در غباری غمناک می‌گذشت. ابرهای اندوه احساساتشان را گرفته بود و مغزهایشان را از کار انداخته بود. بزرگان برای حکم‌رانی به همین‌ها نیاز داشتند.

بیشتر چیزای خارق‌العادهٔ دنیا نامرئی‌ان. اعتماد کردن به چیزای نامرئی تو رو قوی‌تر و شجاع‌تر می‌کنه.

تمام جهان توی آن چشم‌ها می‌درخشید؛ کهکشان پشت کهکشان.

شاعر می‌گه: راه حقیقت در قلب رؤیاپرداز است.

عشق گیجش کرده بود. عشق شجاعش کرده بود. عشق سؤالات مبهم را روشن کرده بود

عشق گیجش کرده بود. عشق شجاعش کرده بود. عشق سؤالات مبهم را روشن کرده بود

زان که سعی می‌کرد به صدای استخوان‌هایش بی‌توجه باشد گفت: «شیر. تو الان شیر می‌خوای.» توی جیب‌هایش را گشت تا بطری شیر بز را برای آن شکم گرسنه پیدا کند. با تلنگر قوزکِ پایش، قارچی را به اندازهٔ یک چهارپایه بزرگ کرد تا روی آن بنشیند. بدن گرم بچه را روی شکمش گذاشت. علامت هلالیِ روی پیشانی بچه تغییر رنگ داد و صورتیِ ملیحی شد. وقتی شیر می‌خورد موهای فرفری تیره‌اش دور صورت و چشم‌های مشکی‌اش را گرفته بود و صورتش مثل یک تکه جواهر می‌درخشید. شیرش را که خورد، آرام و راضی شده بود؛ ولی هنوز خیره به زان نگاه می‌کرد. نگاهش شبیه اصرار ریشه برای جا گرفتن در دلِ زمین بود.

بچه را رها کردند درحالی‌که با اطمینان می‌دانستند جادوگری وجود ندارد. هیچ‌وقت وجود نداشته است. آنجا فقط یک جنگل خطرناک بود. یک جاده و ریسمانی که سال‌ها بزرگان به آن چسبیده بودند و نسل‌ها بود که با این ترفند از زندگی‌شان لذت می‌بردند. جادوگر و در واقع باور به جادوگر، برای ترساندن مردمِ ساده ساخته‌شده بود؛ مردم مطیع، مردم رام، مردمی که زندگی‌شان در غباری غمناک می‌گذشت. ابرهای اندوه احساساتشان را گرفته بود و مغزهایشان را از کار انداخته بود. بزرگان برای حکم‌رانی به همین‌ها نیاز داشتند. هرچند ناخوشایند بود، ولی کاری برایش نمی‌کردند.