بریده‌هایی از کتاب دختری که ماه را نوشید

ابرهای اندوه احساساتشان را گرفته بود و مغزهایشان را از کار انداخته بود. بزرگان برای حکم‌رانی به همین‌ها نیاز داشتند. هرچند ناخوشایند بود، ولی کاری برایش نمی‌کردند.

«چون تو نمی‌بینیش دلیل نمی‌شه وجود نداشته باشه. بیشتر چیزای خارق‌العادهٔ دنیا نامرئی‌ان. اعتماد کردن به چیزای نامرئی تو رو قوی‌تر و شجاع‌تر می‌کنه. حالا می‌بینی.»

راه حقیقت در قلب رؤیاپرداز است

وقتی عذرخواهی کنید می‌تونید خودتون رو درمان کنید. عذرخواهی واسه ما نیست. واسه خودتونه.

قلب از نور ستاره درست شده و زمان. رنجشِ دوری و از دست دادن در تاریکی ریسمانی ناگسستنی است که بی‌نهایت را به بی‌نهایت وصل می‌کند. قلب من برای قلبت آرزو می‌کند و آن آرزو حتمی است. وقتی دنیا می‌چرخد وقتی جهان بزرگ می‌شود و وقتی راز عشق، دوباره و دوباره در رازِ تو برملا می‌شود من رفته‌ام. ولی برخواهم گشت.

یا شاید همهٔ دنیا با بدجنسی و دروغ مسموم شده باشه و بهتره الان اینو یاد بگیریم.

حافظه چیزی بود لغزنده؛ مثل خزه روی یک سطح لیز، و خیلی راحت می‌توانست تعادل کسی را به هم بزند و زمین بیندازدش.

دیوونگی و جادو به هم متصلن. من که فکر می‌کنم هستن.

لونا توجهش را روی نقطه‌ای که زمین به آسمان می‌رسید متمرکز کرد. آن را همان‌طور که توی ذهنش بود روی کاغذ پیاده کرد. فقط کافی بود آرام مداد را تکان بدهد. نفس عمیقی کشید تا ضربان قلبش آرام‌تر شود و روحش نگرانی‌ها و گره‌ها و دلواپسی‌ها را پشت سر بگذارد.

با محدود کردن خواسته‌های مردم می‌تونیم بهشون بگیم سرنوشت‌شون همین بوده. این واسه مردم یه هدیه‌س. یاد می‌گیرن هر حرکتی بی‌فایده‌س.

هیچ درمونی واسه اندوه نیست

فیریان که با گل برگشته بود گفت: «داریم همدیگه رو بغل می‌کنیم؟ من عاشقِ بغلم.» و خودش را کنار گلرک چسباند و دوباره احساس کرد خوشبخت‌ترین اژدهای روی زمین است.

بچه را رها کردند درحالی‌که با اطمینان می‌دانستند جادوگری وجود ندارد. هیچ‌وقت وجود نداشته است. آنجا فقط یک جنگل خطرناک بود. یک جاده و ریسمانی که سال‌ها بزرگان به آن چسبیده بودند و نسل‌ها بود که با این ترفند از زندگی‌شان لذت می‌بردند. جادوگر و در واقع باور به جادوگر، برای ترساندن مردمِ ساده ساخته‌شده بود؛ مردم مطیع، مردم رام، مردمی که زندگی‌شان در غباری غمناک می‌گذشت. ابرهای اندوه احساساتشان را گرفته بود و مغزهایشان را از کار انداخته بود. بزرگان برای حکم‌رانی به همین‌ها نیاز داشتند. هرچند ناخوشایند بود، ولی کاری برایش نمی‌کردند.

دانش قدرتمنده، ولی وقتی پنهان باشه خطرناک می‌شه.

در چشم‌هایش و در روحش مهربانی موج می‌زد. قلبش پر از عشق بود و توی دستش یک چاقو.

دانش همیشه از مغز نمی‌آد. بدنت، قلبت و هدفت هم هستن.

رنجشِ دوری و از دست دادن در تاریکی ریسمانی ناگسستنی است که بی‌نهایت را به بی‌نهایت وصل می‌کند.

یا یکی رو قربانی کن یا همه رو. این قانون دنیاس. ما هر کاری هم که بکنیم نمی‌تونیم عوضش کنیم.

یک آدم ممکن بود سکه‌ای روی زمین بیندازد و نتواند آن را پیدا کند، ولی یک کلاغ از درخشش سکه آن را پیدا می‌کرد. دانش در ذاتش جواهری درخشان بود و زن مثل کلاغ. او پیدا می‌کرد، می‌رسید، برمی‌داشت و جمع می‌کرد.

اندوه اون با جنون چندبرابر شده. یا شایدم جنونش این اندوه رو ساخته.