بریده‌هایی از کتاب پل پوت

استعدادها و توانایی‌های سیهانوک در عرصه عوام‌فریبی پیشاپیش برملا شده بود. او از همان زمانی که در دبیرستان درس می‌خواند فوت و فن سخنوری را یاد گرفته بود. در زرادخانه سیاسی سیهانوک «عوام‌فریبی» سلاح انتخابی او به شمار می‌رفت. سیهانوک در نیم قرن آتی به وفور از این سلاح استفاده می‌کرد و غالبآ هم به نتایج مورد نظرش دست می‌یافت.

ماجراهای انقلاب فرانسه برای سور ( پل پوت ) چندان تازگی نداشت. همه بچه‌مدرسه‌ای‌های کامبوجی، از ابتدایی تا دبیرستان، سر کلاس‌های درس یاد گرفته بودند که پادشاه فرانسوی( لوئی شانزدهم) سرنگون شده و انقلابیون جمهوری «آزادی، برادری، برابری» را اعلام کرده بودند؛ سه اصل راهنمایی که در «اعلامیه حقوق بشر» منظور شده بود. در مدارس کامبوج، معلمان فرانسوی از این حوادث تاریخی به عنوان حوادث باشکوه و دلاورانه یاد می‌کردند.

روسیه در سال ۱۹۱۷ بیش از هفت میلیون کارگر داشت. نگرش استالین به سوسیالیسم بازتاب‌دهنده شرایط موجود در یک کشور صنعتی است که دارد برای سبقت گرفتن از قدرت‌های بزرگ کاپیتالیستی و نشستن بر سکوی سیادت جهانی مبارزه می‌کند. حتا مائو هم، که مشغول رهبری به قول خودش «یک انقلاب ضرورتآ دهقانی بود»، یک‌بند روی این نکته تأکید می‌کرد که: «بدون وجود طبقه کارگر صنعتی مدرن انقلاب نمی‌تواند پیروز شود.» در کشور کامبوج هیچ «طبقه کارگر صنعتی» ای، چه مدرن چه غیر مدرن، وجود نداشت.

استالینیسم و مائوئیسم هر دو یک عیب بزرگ داشتند. در دنیای مائوئیسم و استالینیسم بالاترین جایگاه و بهترین ارزش‌ها به پرولتاریای صنعتی ( کارگران صنعتی) تعلق داشت.

حتا دانشجوی درخشانی مثل کنگ واننساک هم از انتشار کتاب تأثیرگذار انسان‌گرایی و ترورِ موریس مرلو ـ پونتی، که در باره دادگاه‌های نمایشی استالینیستی بود، بی‌خبر بود؛ و این در حالی بود که مرلو ـ پونتی در همان زمان استاد راهنمای کنگ واننساک در دانشگاه سوربن برای گرفتن مدرک دکتری‌اش بود. این از مرلو ـ پونتی بود تا چه رسد به مطالعه آثار هگل یا فوئرباخ یا نیچه.

مائو گفت: «در دنیایی که سوسیالیسم در آن به گرایش مسلط تبدیل شده، دیگر ضرورتی به عبور از مرحله کاپیتالیسم بورژوایی، آن‌طورکه مارکس تصور کرده بود، نیست. در عوض، گذار مورد نظر می‌تواند از طریق ایجاد 'یک جمهوری دموکراتیک نو` تحقق یابد؛ جمهوری‌ای که بانک‌ها و صنایع بزرگ و بنگاه‌های تجاری را ملی خواهد کرد و 'اجازه مسلط شدن هیچ‌گونه محصول کاپیتالیستی‌ای را بر وسایل امرار معاش مردم نخواهد داد.`» مائو گفت: «درست است که بورژواها، همپیمانان نامطمئنی هستند که در برخورد با اولین نشانه‌های سختی و زحمت فرار را بر قرار ترجیح می‌دهند، اما مرحله 'دموکراسی نو`ی انقلاب ضروری است و نمی‌توان از آن صرف نظر کرد، و از آن‌جایی که ما واقع‌گرا هستیم، و نه خیالپرداز، مرحله مذکور مدتی نسبتآ طولانی طول خواهد کشید.»

مائو تسه تونگ توصیه کرد که انقلاب در کشورهای مستعمره یا نیمه مستعمره ـ نیمه فئودالی باید در دو مرحله انجام شود؛ اول، مرحله «انقلاب دموکراتیک» بود که باید توسط ائتلافی از طبقات مختلف ـدهقانان که نیروی اصلی بودند، کارگران و عناصری از بورژوازی ــ تحقق می‌یافت؛ دوم، مرحله «انقلاب سوسیالیستی» بود که الزامآ باید پس از تحقق مرحله اول در دستور کار قرار می‌گرفت.

اتحاد شوروی بلوک تحت سرپرستی‌اش را «بلوک دموکراتیک جهانی» می‌نامید.

سخنان مائو نقشه راهِ دقیقی برای برپایی انقلاب در کشورهای مستعمره یا نیمه مستعمره بود. هوشی مین، ویت مین( جبهه استقلال ویتنام) را بر اساس اصول مطروحه در سخنرانی مائو بنیان گذاشت، و دیری نگذشت که اصطلاح «دموکراسی‌های نو» در واژگان استاندارد کمونیستی به کشورهایی اطلاق شد که در حال گذار به سوسیالیسم بودند.

عامل دیگری که روی سولوت سور ( پل پوت ) و بقیه اعضای حلقه مارکسیستی تأثیر سرنوشت‌ساز گذاشت، سخنرانی مائو در باره دموکراسی نو بود.

بنا به گفته چوپینینتو، بسیاری از دانشجویان کامبوجی ساکن پاریس در خفا از رهبران یوگسلاوی طرفداری می‌کردند زیرا: «او در برابر استالین ایستاده بود. جدای از یوگسلاوی، تمامی کشورهای اروپای شرقی تحت سرپرستی شوروی بودند. تیتو تنها کسی بود که پرچم استقلال ملی را برافراشت... و این موضوع باعث خرسندی ما می‌شد.»

سولوت سور ( پل پوت) از طریق مطالعه روزنامه اومانیته بود که برای اولین بار از خبر ارتداد تیتو، رئیس‌جمهور یوگسلاوی، مطلع شد.

اومانیته در عین حال وفادارانه اولویت‌های حزب کمونیست فرانسه و استالین را بازتاب می‌داد: کارزار برای ممنوع ساختن تسلیحات اتمی؛ تهدید دوباره مسلح شدن آلمان؛ جنگ کره؛ و نبرد علیه استعمارگرایی.

تا سال ۱۹۵۲، اینگ ساری، به عنوان رئیس حلقه مارکسیستی، خودش را در قد و قامت رهبر انقلابِ آتی کامبوج می‌دید.

در فرهنگ کامبوجی هم جای اندکی برای به کار بستن روش‌های ظریف نظارت و موازنه وجود داشت؛ درست بر خلاف دنیای کونفسیوسی چین و ویتنام که در آن‌ها این روش‌ها، هر چند با ایراداتی، اجرا می‌شد.

تأکید اصلی پیام استالین بر این بود که کمونیست‌ها باید در مراقبت دائم علیه «شارلاتان‌های سیاسی»، «حقه‌بازان» و «عوامل سازمان‌های جاسوسی خارجی» به سر بَرند. او نوشت چنین افرادی دست به هر اقدامی خواهند زد تا «نقشه‌های شریرانه» خود را استتار کنند و، با استفاده کردن از عضویتشان در حزب به عنوان نقابی برای خرابکاری و خیانت، راهشان را به درون حزب باز کنند. استالین نتیجه گرفت که تنها واکنش صحیح به این «تفاله‌های نوع بشر، سرکوب بی‌رحمانه آن‌هاست.»

کتاب تاریخ مختصر حزب کمونیست شش درس اساسی را به خوانندگانش می‌داد. کمونیست‌های کامبوجی آتی به دو تا از این درس‌ها بی‌اعتنا می‌ماندند و درست برخلاف آن‌ها عمل می‌کردند. درس اول «ضرورت نزدیک ماندن به توده‌ها» و درس دوم «سرگیجه نگرفتن از بابت کسب پیروزی‌ها» بود. چهار درس دیگر استالین به طرز زایل‌نشدنی‌ای به ذهنیت انقلابیون کامبوجی آتی راه می‌یافت. استالین بر اهمیت رهبری صحیح تأکید داشت ــ «بدون یک رهبری صحیح آرمان انقلاب پرولتری نابود خواهد شد» ــ و اعضای رهبری و کادرهای پایین‌تر را به انتقاد و انتقاد از خود فرا می‌خواند.

کتاب تاریخ مختصر حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی، که در سال ۱۹۳۸ توسط استالین در پی دوران «وحشت بزرگ» نوشته شده بود نیز به عنوان یک کتاب درسی مقدماتی مورد استفاده احزاب کمونیستی سراسر دنیا قرار می‌گرفت.

سولوت سور ( پل پوت) مثل دیگر اعضای حلقه مارکسیستی «مارکسیسم و مسئله ملی» و کتاب تاریخ مختصر حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی را خواند. او بعدها گفت که خواندن این نوشته‌ها به مراتب راحت‌تر از نوشته‌های دشوار مارکس و لنین بود.

حزب کمونیست فرانسه در اوایل دهه پنجاه به طرز غیر منطقی‌ای روشنفکرستیز شده بود. آنچه برای این حزب بیش‌ترین اهمیت را داشت ریشه‌های پرولتری فرد بود. به همین دلیل سولوت سور، کارآموز سابق نجاری، بیش‌تر تحویل گرفته می‌شد تا آن‌هایی که سواد دانشگاهی داشتند.