بریده‌هایی از کتاب پل پوت

واننساک برای رهبران قدیمی‌تر حزب دموکراتیک یک رقیب بالقوه خطرناک به شمار می‌رفت، زیرا او به علت جمهوریخواهی به سختی پنهان کردنی‌اش و نیز به دلیل طرفداری‌اش از سون نگوک تان می‌توانست آرای زیادی را در انتخابات آتی از آن خود بکند.

استاد قدیمی سولوت سور ( پل پوت) ، که در دبیرستان سیسوات پنوم‌پن تدریس می‌کرد، حالا به حزب دموکراتیک ملحق شده بود.

سون نگوک تان در معیت دویست محافظ مسلح و مجهزش از پناهگاه کوهستانی‌اش در دانگرکس بیرون آمد و در روز سی سپتامبر ۱۹۵۴ طی مراسمی در شهر سیم ریپ با حکومت سلطنتی کامبوج اعلام بیعت کرد. سیهانوک حاضر نشد با سون نگوک تان دیدار بکند.

اما انتخابات سراسری کامبوج باید طبق توافقات به عمل آمده در قرارداد صلح ژنو، در سال ۱۹۵۵ برگزار می‌شد. غالب تحلیلگران سیاسی، چه کامبوجی چه غیر کامبوجی، پیش‌بینی می‌کردند که حزب دموکراتیک پیروزی چشمگیری در انتخابات سال ۱۹۵۵ به دست خواهد آورد. این پیروزی راه را برای بازگشت سون نگوک تان به مسند نخست‌وزیری باز می‌کرد و چه بسا نهایتآ این امکان را به او می‌داد که سلطنت را ملغا و اعلام جمهوری بکند.

در مجموع ۱۹۰۰ مرد خمری ( کامبوجی ) و ۳۶ زن خمری همراه نیروهای ویتنامی از کامبوج به شمال ویتنام سفر کردند.

تنها امتیازی که سیهانوک در کنفرانس ژنو داد این بود که موافقت کرد در کامبوج، مثل مناطق تحت کنترل غیر کمونیست‌ها در لائوس و ویتنام جنوبی، شورشیانی که نمی‌خواهند به دولت تسلیم شوند بتوانند نیروهای ویت مینعودت داده شده‌اند همراهی کنند.

کامبوج، برخلاف لائوسکه به مناطق کمونیستی وغیر کمونیستی تقسیم شده بودند، توانست از کنفرانس ژنو یکپارچه و تقسیم ناشده بیرون بیاید و به این ترتیب تمامیت ارضی و سیاسی‌اش را حفظ کند.

استراتژیست نظامی ارشد ویتنام شمالی، در فکر این بود که با یک حمله نظامی گسترده، شرق کامبوج را اشغال کند.

سور تدریجآ مبدل به منشی و دستیار اصلی تو ساموت شد و برای پنج سال آینده در همین سِمَت باقی ماند.

سولوت سور ( پل پوت) برای این‌که تعهدش را به آرمان کمونیستی نشان بدهد شروع کرد به یادگیری زبان ویتنامی و عاقبت، آن‌طور که خودش هم گفت، موفق شد تا حدی این زبان را یاد بگیرد. این موفقیت نسبتآ مهمی در جمع کامبوجی‌ها بود و همین باعث شد تا توجه تو ساموت معطوف به سولوت سور بشود.

اگر توده‌های مردم حاضر به همکاری با انقلابیان نمی‌شدند، سیاست «زمین سوخته» در مورد آن‌ها اجرا می‌شد: دهکده کاملاً منهدم و اهالی آن متفرق می‌شدند. سولوت سور ( پل پوت) هرگز این درس‌ها را از یاد نبرد.

ویتنامی‌ها دارای شبکه‌ای از «تیم‌های تبلیغاتی مسلح» بودند که کارشان نفوذ به روستاهای کامبوجی و شناسایی و جذب «عناصر مترقی» روستا به منظور تشکیل یک هسته مرکزی قدرتمند بود. سپس روستای مورد نظر به زور اشغال می‌شد، کدخدای روستا و همراهانش اخراج یا کشته می‌شدند (به عنوان هشداری به دیگر اهالی روستا) و در نهایت یک مدیریت انقلابی تازه حول هسته مرکزی اولیه برای اداره امور روستا ایجاد می‌شد. اساس کار عبارت بود از مغزشویی به اضافه رُعب‌افکنی.

کمونیسم سبک ویتنامی با آن آمیزه دلبخواهی‌اش از اندیشه‌های کونفسیوسی، پدیده‌ای بسیار متفاوت با نظام فکری مبتنی بر ارزش‌های اروپایی مارکس و لنین است. ویتنامی‌ها در متون حزبیشان بر اهمیت «نبرد برای یک آرمان»، «داشتن ایمان مطلق»، و «درک مناسب از زندگی» تأکید می‌کردند، درحالی‌که هیچ‌کدام این‌ها هیچ ربطی به نوشته‌های مارکس ندارد.

اما پس از این‌که ویتنامی‌ها از طریق هانوی و بانکوک با حزب کمونیست فرانسه تماس گرفتند و مطمئن شدند که ادعای کامبوجی‌ها در مورد عضویتشان در این حزب صحت دارد، نهایتآ صلاحیت کمونیستی سولوت سور( پل پوت) و رفقایش مورد تأیید فرماندهان ویتنامی در اردوگاه کروبائو قرار گرفت.

مجموعآ حدود دوازده تن از اعضای حلقه مارکسیستی پاریس به همراه تعدادی از دانش‌آموزان دبیرستانی داخل کشور به اردوگاه کروبائو آمدند. سولوت سور ( پل پوت) ، می مان، رات ساموین از جمله این افراد بودند. ویتنامی‌ها آن‌ها را کنار هم نگه داشتند تا بهتر بتوانند صلاحیت انقلابی و خلوص مبارزاتیشان را بررسی کنند.

روز نُه نوامبر ۱۹۵۳ «روز استقلال» کامبوج اعلام شد و مقرر گردید که از این پس در روز نُه نوامبر هر سال جشن‌های استقلال برگزار شود. سیهانوکتاج و تختش را به خطر انداخته و عاقبت پیروز شده بود. او، در ۳۱ سالگی، ثابت کرده بود که از بین شاهانی که، طی سده‌های متمادی، مهم‌ترین هدفشان را صیانت از استقلال سلطنت، که هیچ تمایزی با خود کامبوج نداشت، قرار داده بودند، یکی از شایسته‌ترین‌هاست.

در هفده اکتبر، پاریس خبر انتقال تمامی قدرت‌های نظامی به حکومت کامبوج را اعلام کرد. سه هفته بعد، در روز دوشنبه نُه نوامبر، سیهانوک در پنوم‌پن از رژه سپاهیان خمری ( کامبوجی) و فرانسوی سان دید. علاوه بر این‌ها، ۳۵۰۰۰ نیروی داوطلب بسیجی نیز در برابر سیهانوک رژه رفتند. در انتهای رژه طی مراسمی فرماندهی کل نیروهای نظامی به پادشاه انتقال داده شد. این مراسم به حاکمیت تقریبآ یک قرنی فرانسوی‌ها بر کامبوج خاتمه داد. این اصلاً یک «پیروزی هیجان‌انگیز»، از آن نوعی که حکومت سلطنتی کامبوج در تبلیغاتش ادعا می‌کرد، نبود. ژنرال دولنگلید هشیارانه متوجه شد که جمعیتی که برای بازگشت پادشاه به پایتخت کف می‌زدند و هورا می‌کشیدند «کم تعدادتر و کم شور و شوق‌تر» از جمعیتی بود که دو سال قبل به استقبال سون نگوک تان آمده بودند.

در هفده اکتبر، پاریس خبر انتقال تمامی قدرت‌های نظامی به حکومت کامبوج را اعلام کرد. سه هفته بعد، در روز دوشنبه نُه نوامبر، سیهانوک در پنوم‌پن از رژه سپاهیان خمری ( کامبوجی) و فرانسوی سان دید. علاوه بر این‌ها، ۳۵۰۰۰ نیروی داوطلب بسیجی نیز در برابر سیهانوک رژه رفتند. در انتهای رژه طی مراسمی فرماندهی کل نیروهای نظامی به پادشاه انتقال داده شد. این مراسم به حاکمیت تقریبآ یک قرنی فرانسوی‌ها بر کامبوج خاتمه داد. این اصلاً یک «پیروزی هیجان‌انگیز»، از آن نوعی که حکومت سلطنتی کامبوج در تبلیغاتش ادعا می‌کرد، نبود. ژنرال دولنگلید هشیارانه متوجه شد که جمعیتی که برای بازگشت پادشاه به پایتخت کف می‌زدند و هورا می‌کشیدند «کم تعدادتر و کم شور و شوق‌تر» از جمعیتی بود که دو سال قبل به استقبال سون نگوک تان آمده بودند.

تمامی گروه‌های مبارز غیر کمونیستی، به استثنای چانتارینسی و خمرهای آزاد، حمایتشان را از آرمان استقلال‌خواهانه سیهانوک اعلام کردند. بالغ بر ۱۵۰۰۰۰ زن و مرد جوان کامبوجی در پاسخ به درخواست بسیج عمومی پادشاه قدم به جلو گذاشتند و اعلام آمادگی کردند. فرانسوی‌ها نگران افزایش تعداد فراریان از ارتش بودند. ششصد افسر کامبوجی ترک خدمت کردند و این در حالی بود که آن‌ها از سوی فرانسوی‌ها تهدید به تیرباران شده بودند. فرانسوی‌ها همچنین نگران بودند که مبادا سیهانوک با ویت مین کنار بیاید، زیرا در این‌صورت ادامه مذاکرات و رسیدن به توافق امکان‌ناپذیر می‌شد. اما چنین اتفاقی نیفتاد.

عاقبت، در روز یکشنبه ۲۸ ژوئن، پادشاه خواهان بسیج سراسری تمام شهروندان ۲۰ تا ۳۵ ساله ــ یا به قول سیهانوک، «نیروهای حیاتی» ــ برای ملحق شدن به نبرد برای استقلال کامبوج شد.