بریده‌هایی از کتاب موسولینی

رژیم فاشیستی ایتالیا، مثل همه رژیم‌های تمامیت‌خواه، توجه خاصی را به کودکان و نوجوانان کرد. بچه‌ها از چهار سالگی باید وارد سازمان‌های جوانان حزب فاشیست می‌شدند. اسباب‌بازی‌های بچه‌ها در این مرحله مسلسل‌های پلاستیکی و پیراهن‌های سیاه بود.

در انظار عمومی یا در سخنرانی‌های عمومی‌اش معمولا دست خود را در جیب شلوارش می‌کرد و بیضه‌هایش را لمس می‌کرد تا از این طریق خود را از گزند چشمان کسانی که وی آن‌ها را بد و شیطانی تلقی می‌کرد در امان نگه دارد.

او به مادرش گفت: «من روزی جهان را مات و مبهوت خودم خواهم ساخت.»

دبیر حزب فاشیست خطاب به مردمی که با شور و شوق زیاد برای سلامتی دوچه شعار می‌دادند گفت: «دوچه نظرکرده خداوند است. او بزرگ‌ترین پسر ایتالیا و وارثِ به حق سزار است.» جمعیت فریاد برآوردند: «دوچه! دوچه! دوچه!... ما تا به آخر همراه تو هستیم.»

اگر فاشیسم معادل با روغن کرچک و چماق شده و نه شور و شوق مغرورانه بهترین جوانان ایتالیایی، مقصر من هستم. اگر فاشیسم نقشه‌ای جنایتکارانه بوده، اگر خشونت از یک جوِّ اخلاقی، سیاسی و تاریخی خاص منتج شده مسئولیتش با من است، زیرا من عامدانه این جوّ را ایجاد کرده‌ام... ایتالیا صلح و آشتی، کار و آرامش می‌خواهد. من این چیزها را در صورت امکان با عشق و در صورت ضرورت با زور به ایتالیا خواهم داد.»

زیرا اکثریت مردم نه به واسطه زور و تهدید رژیم که به خاطر حمایت از منافع شخصیشان یا به خاطر فریب‌خوردگی به طرفداری از رژیم رو آورده بودند.

برای این‌که یک ملت را عظمت ببخشی ضرورتآ باید آن‌ها را به میدان نبرد بفرستی، حتا اگر مجبور باشی با زدن اردنگی به باسن‌هایشان آن‌ها را وادار به این کار بکنی.»

«به این پرسش فقط می‌توان به یک طریق پاسخ داد. فاشیسم یعنی موسولینیسم. بگذارید خودمان را گول نزنیم. فاشیسم به مثابه یک آموزه هیچ چیز تازه‌ای ندارد. این محصول بحران جامعه مدرن است؛ بحران انسانی که دیگر نمی‌تواند در محدوده‌های طبیعی قوانین موجود باقی بماند. می‌توان این را خردگریزی نامید.

هیچ جنگی در طول تاریخ محبوب نبوده و در آینده هم هیچ جنگی محبوب نخواهد بود. جنگ‌ها فقط زمانی محبوب خواهند شد که پایان پیروزمندانه‌ای داشته باشند.

«فاسد کردن پرولتاریا امر ناممکنی است. کارگران برخلاف بورژواها قادر به خیانت کردن نیستند. بورژواها با ذهنیت مادی‌گرایشان و با حرص و طمعشان مایه بدبختی ایتالیا هستند. من قلبآ یک سوسیالیست پیر هستم.»

سه سال پیش از این، یک کتاب درسی مخصوص کودکان به چاپ رسیده بود که در بخشی از آن، این‌طور سفسطه شده بود: «بچه‌ها باید فرمانبر باشند. حتا آن بچه‌ای هم که حاضر به فرمانبری است اما می‌پرسد چرا باید فرمانبری کند؟ مثل سرنیزه‌ای است که آن را از کره درست کرده باشند... .»

هیتلر در ۱۹۲۶ نامه‌ای به رم نوشته و درخواست کرده بود دوچه عکس امضاکرده خود را برایش بفرستد.

هیچ انسان مطلقآ بد یا خوبی وجود ندارد و واقعیت جایی میان این دو سرِ طیف قرار دارد.

من شخصآ پنجاه هزار تفنگ را به پنج میلیون رأی ترجیح می‌دهم.

او تا آن‌جا از واقعیت دور افتاد که اطرافیانش در حلقه رژیم پی نبردند که سخنرانی‌های طولانی‌اش «بارقه‌های هوشمندانه ترفندهای شهودی» است یا، خیلی ساده، مشتی دروغ‌های آشفته.

تراژدی موسولینی این است که زخم‌هایی که او برگشود هنوز التیام نیافته است و چه‌بسا هرگز هم به صورت واقعی التیام نیابد.

آلمانی‌ها اربابان سختگیری هستند و شما هم این را خوب خواهید فهمید.»

«فاشیسم یعنی باور داشتن به این‌که صلح مستمر نه امکان‌پذیر است نه سودمند. تنها جنگ است که انرژی کل بشر را به اوج خود می‌رساند و مُهرِ بزرگی و بلندمنشی را بر مردمی می‌کوبد که شجاعتِ مواجه شدن با آن را پیدا کرده‌اند.»

من و هیتلر خودمان را تسلیم توهّماتمان کرده‌ایم، درست مثل زوجی مجنون. فقط یک امید برایمان باقی مانده: خلق یک اسطوره.

لودویگ به طرز معناداری خندید و گفت: «حدس می‌زنم به همین خاطر باشد که شما مخالفان سیاسیتان را به زندان می‌اندازید. اما آیا خاطره شما از تجربیات دوران زندانتان باعث نشده تا بعضی وقت‌ها فکر کنید که زندان انداختن مخالفان کار درستی نیست؟» موسولینی جواب داد: «مطلقآ، به هیچ عنوان! به نظرم کار من کاملا منطقی است. اول آن‌ها بودند که مرا به زندان انداختند. حالا من هم دارم با آن‌ها معامله به مثل می‌کنم.»