بریده‌هایی از کتاب پاستیل‌های بنفش

عذاب وجدان گرفتم که چرا از این کار عذاب وجدانی ندارم! منظورم این است که من از فروشگاه جنس بلند کرده بودم، چیزی را برداشتم که مال من نبود و مجرم به حساب می‌آمدم. اما به خودم گفتم: «توی طبیعت به این می‌گن هر کی زورش بیشتره، زنده می‌مونه. نخوری، می‌خورَنِت. نکُشی، می‌کُشَنِت.»

«گربه‌ها بازی نمی‌کنن. ما جِلف‌بازی درنمیاریم، ورجه‌وورجه هم نمی‌کنیم. ما چُرت می‌زنیم، می‌کُشیم و می‌خوریم.»

«جکسون! زندگی همیشه عادلانه نیست.» با آه گفتم: «آره، می‌دونم.»

«یه جایی خوندم که قوها همهٔ عمر کنار هم می‌مونن.» من گفتم: «معمولاً، اما نه همیشه.»

از اون جادو تا جایی که می‌شه لذت بِبَر

اگه بدونی مسائل چطور اتفاق میُفتن، می‌تونی هر موقع که می‌خوای، بذاری اتفاق بیُفتن یا نیُفتن.

گاهی خیلی سخت است که بخواهی واقعیتی را با کسی در میان بگذاری.

تو کمک بزرگی هستی. هیچ‌وقت اعتراضی نمی‌کنی و همیشه برای کمک‌کردن حاضری. واقعاً ازت ممنونیم.»

خیلی تعجب کردم که چطور دروغ‌گفتن آنقدر آسان بود. درست مثل آب‌خوردن بود. خیلی راحت و روان، از خودم حرف درمی‌آوردم.

من همیشه برای خودم بنفش برمی‌دارم. اگر بنفش نباشد، قرمز را هم دوست دارم. ولی زیاد از زرد خوشم نمی‌آید.

مامان می‌گوید تا الآن گریهٔ بابا را تنها سه‌بار دیده؛ یک‌بار وقتی که عروسی کردند، دوبار هم موقعی که من و رابین به دنیا آمدیم. دیدم بابا به کاپوت ماشین تکیه کرد و دستش را گذاشت روی چشم‌هایش. صورتش خیس شده بود، اما با خودم گفتم که احتمالاً از باران است.

«بذار این‌جوری بگیم: تو می‌تونی حسابی از دست کسی شاکی بشی و در عین حال، از ته قلب دوسِش داشته باشی.»

به نظرم، بی‌خانمان‌شدن یک‌شبه اتفاق نمی‌افتد. مامانم یک‌بار بهم گفت که مشکلات مالی، یواش‌یواش گریبان آدم را می‌گیرند. گفت مثل سرماخوردن می‌مانَد؛ اول فقط گلویت کمی می‌خارَد، بعد سرت درد می‌گیرد و شاید هم سُرفه کنی. بعدش یک‌دفعه می‌بینی دوروبرِ تختت پُر شده از دستمال کاغذی و ریه‌هایت انگار دارند بالا می‌آیند.

«فکر نمی‌کنم درست‌حسابی فهمیده باشی اینجا چه خبره جکسون! دوستای خیالی به ارادهٔ خودشون نمیان؛ ما دعوت می‌شیم. تا وقتی هم که نیاز باشه، می‌مونیم و بعد، یعنی بعد از اینکه مأموریتمون تموم شد، می‌تونیم بریم.»

«خیلی وقته که ولم کردی... چه می‌دونم والّا! شاید خیلی چیزا عوض شده باشه و من خبر ندارم.»

«تمرین دوستِ تو بودن رو!... قاعده‌ش اینه که فقط تو بتونی منو ببینی. ولی وقتی یه دوست خیالی رو ول می‌کنن به اَمون خدا، کی می‌دونه چی براش پیش میاد؟»

کِرِنشا گفت: «ما پوزخند می‌زنیم، ریشخند می‌زنیم. به‌ندرت، خیلی ساکت، تعجب می‌کنیم.» پنجه‌هایش را لیس زد و موهای دَمِ گوشش را صاف کرد. «اما نمی‌خندیم!»

گربه‌ها غده‌هایی توی گوش‌هایشان دارند که وقتی سرشان را به چیزی می‌مالند، انگار با حروف درشت، رویش می‌نویسند: «این، مال منه.»

کتابدار مدرسهٔ ما می‌گوید هیچ‌وقت نمی‌توانید کتابی را از روی جلدش قضاوت کنی. من هم باید بگویم که نمی‌توانید محله‌ای را از روی قوهایش قضاوت کنید.

جوری شده بود که دیگر خود خدا هم برای زندگی ما سری از تأسف تکان می‌داد و عذرخواهی می‌کرد.