بریده‌هایی از کتاب دوران یافته‌های دلچسب من

ممکن است شیرین‌ترین چیز در زندگی، به تعویق انداختن باشد، به تعویق انداختن آنچه همیشه نمی‌توان آن را کش داد،‌ چون ممکن است مثل یک فیلم سینما قطع شود.

انسانی که به خودش واگذار شده باشد از هم فرو می‌پاشد. به طور کلی نیروی خودسازماندهی در انسان، به مراتب ضعیف‌تر از نیروی از خودپاشیدگی است. بشر نیازمند یک تکیه‌گاه اخلاقی عظیم است.

روی اسب همیشه باید به اسب فکر کرد. در زندگی هم باید به زندگی فکر کرد. در غیر این صورت زندگی هم تو را مثل اسب زمین می‌زند.

آنها تا حدی جذب تعمیر فانوس‌های معیوب می‌شوند که کم‌کم همسایه‌ها و آشنایان هم فانوس‌های خرابشان را برای تعمیر پیش آنها می‌آورند. آنها دیگر مدت‌هاست کتابی را که می‌خواندند، فراموش کرده‌اند.

ـ فرض می‌کنیم که روز عشق همگانی به خداوند فرا می‌رسد. اما انسانی به یاد می‌آورد که من تمام زندگی را نیمه گرسنه بودم، اما حالا در عشق به خدا با اغنیا برابرم؟ عدالت کجاست؟ زن زشتی که هیچ‌کس هیچ‌وقت دوستش نداشته است،‌ می‌گوید: «ایناهاش کل زندگی مردها با این زن لاس می‌زدند و حالا من و او در عشق نسبت به خدا یکسانیم؟»

مگر در این مسئله که در دنیا فقرا و اغنیا،‌ زیبارویان و زشت‌ها، عاقلان و احمق‌ها وجود دارند عدالتی وجود دارد؟ البته هنوز معلوم نیست کدام یک بیشتر از خورشید لذت می‌برند، کسی که اهل چوکچی است یا فردی که ساکن شهر ناپل است؟

روسیه زمان زندگی زمستان است. تابستانمان بهشت بینوایان است.

او مدام فکر می‌کرد و فکر می‌کرد. برای چه بزرگ می‌شویم؟ چرا زندگی می‌کنیم؟ او می‌اندیشید که اگر بشر مهربان‌تر نشود چه؟ بی‌معناست! او به طرزی آزاردهنده و دردناک در جستجوی دلایلی برای آن بود که ثابت شود بشر مهربان‌تر می‌شود. اما چیزی نیافت.

وقتی به اعدام محکوم شده بود، در این خصوص اشعاری نوشت که در آن چنین بندهایی وجود دارد: «در چشمان ناظم، همچون روزی روشن به رنگ آبی آسمانی هیچ‌کس ترسی نمی‌بیند.»

بوی دریا همیشه پر قدرت و با طراوات است و به آرامی و حتی با حالتی تمسخرآمیز از مانع سنگی عبور می‌کند.

به نظر من روم قدیم به این خاطر از بین رفت که امپراطوری‌های آن در تکبر برنزی خود دست از توجه کردن به این موضوع برداشتند که آنها مضحک هستند. اگر آنها به موقع دلقک می‌آوردند (اگرچه که باید از آدم ابله حقیقت را شنید)، ممکن بود بتوانند باز لااقل برای مدتی دوام بیاورند و در این صورت امیدوار بودند که در صورت لزوم، غازها روم را نجات دهند.