بریده‌هایی از کتاب صدای آخر خط

«می‌دونم قرار نیست ما با حرف‌هامون منصرفشون کنیم یا مثلاً پیشنهادی چیزی بهشون بدیم، ولی واقعاً سخته بخوای به آدم‌ها نشون بدی زندگی ارزش زندگی کردن داره.»

اندوه بدترین جای دنیاست که یکی ممکن است گیر بیفتد تویش.

اندوه بدترین جای دنیاست که یکی ممکن است گیر بیفتد تویش. در واقع یک‌جور دنیای زیرزمینی است که معتقدی فقط و فقط خودت تویش زندگی می‌کنی. البته که تنها نیستی، معلوم است که نیستی، چون همهٔ آدم‌های نزدیکت هم دارند مثل خودت درد می‌کشند. ولی خب واقعاً این درد آن‌ها که نیست، هست؟ درد توست. و برای تو میلیون‌ها برابر سخت‌تر از هرکس دیگری توی دنیاست.

خدمت به دیگران اجاره‌بهایی است که بابت سکونت روی زمین می‌پردازی. محمد علی کلی

خدمت به دیگران اجاره‌بهایی است که بابت سکونت روی زمین می‌پردازی. محمد علی کلی

تا مدت‌ها هم از خودم می‌پرسیدم مگر چه چیز افتضاحی توی زندگی یک آدم ممکن است پیش بیاید که طرف بخواهد تمامش کند. ولی دیگر خوب می‌دانستم که فرقی نمی‌کند این چیز عدم تعادل شیمیایی توی کله‌ات باشد، گذشته‌ای باشد که دست از سرت برنمی‌دارد، یا آدم‌های دیگری باشند که دنیایت را از کنترل خودت خارج می‌کنند؛ به‌هرحال هر آدمی ممکن است برسد به نقطه‌ای که دیگر همه‌چیز برایش بشود بیش از حد تحمل. برای من که شده بود.

اگر یک چیز را برای خودت دوباره و دوباره و چندباره تکرار کنی، دیگر نمی‌فهمی واقعیت کجا تمام می‌شود و تخیل از کجا شروع می‌شود.

هر آدمی وقتی داره آخرین نفسش رو می‌کشه هیچ‌کدوم از کارهایی که توی زندگی‌ش کرده، هیچ‌کدوم از موفقیت‌ها یا شکست‌هایی که ازشون لذت برده یا رنج کشیده، دیگه براش هیچ اهمیتی نداره؛ چون دیگه همه‌مون باهم برابریم. خوب یا بد، قدیس یا گناهکار، من یا تو، یه روزی بالاخره همه‌مون توی یه زمین بازیِ برابر قرار می‌گیریم.

طبق توصیهٔ بابابزرگ‌پیت، چشم در برابر چشم.

«گمونم دیگه هیچ‌وقت نمی‌تونم درست بفهمم. آدم‌ها خیلی پیچیده‌ن و ما هم هیچ‌وقت نمی‌فهمیم دلیل کارهایی که می‌کنن چیه، حتی اگه خیال کنیم که می‌شناسیمشون.»

تازه چیزی داشت حالی‌ام می‌شد که بیشتر آدم‌های هم‌سن‌وسالم مدت‌ها قبل حالی‌شان شده بود: اندوه بدترین جای دنیاست که یکی ممکن است گیر بیفتد تویش. در واقع یک‌جور دنیای زیرزمینی است که معتقدی فقط و فقط خودت تویش زندگی می‌کنی. البته که تنها نیستی، معلوم است که نیستی، چون همهٔ آدم‌های نزدیکت هم دارند مثل خودت درد می‌کشند. ولی خب واقعاً این درد آن‌ها که نیست، هست؟ درد توست. و برای تو میلیون‌ها برابر سخت‌تر از هرکس دیگری توی دنیاست. گاهی حتی خیال می‌کردم دستم را که دراز کنم، می‌توانم واقعاً لمسش کنم.

«من دارم بچه‌م رو توی چه دنیایی می‌آرم؟ دنیایی که آدم‌ها رو به‌خاطر دین یا جنسیتشون زنده‌زنده توی قفس می‌سوزونن و از بالای ساختمون‌ها پرت می‌کنن پایین؟»

همین که نماهای زائد شهرها را بزنی کنار، آسمان همه‌جا یک رنگ می‌شود.

همین که نماهای زائد شهرها را بزنی کنار، آسمان همه‌جا یک رنگ می‌شود.

این زندگی سخت‌تر از اونه که بشه باهاش تنهایی سروکله زد. بعضی‌ها راه خودشون رو گم می‌کنن و باید کمکشون کرد دوباره برگردن توی مسیر درست.

این خانه همهٔ چیزهای موردنیاز یک خانواده را داشت، به‌استثنای عشق.

«استیون، امیدوارم از این حرفم دلخور نشی، یه‌کم قبل‌تر داشتی می‌گفتی خوبی، ولی الان به نظر نمی‌رسه این‌طور باشی.» «فکر می‌کنم من صرفاً عادت کرده‌م بگم خوبم تا کسی نگرانم نشه.»

«خب، بعضی وقت‌ها بعدِ یه خواب شبانهٔ خوب، صبح بیدار می‌شیم و یهو می‌بینیم به همه‌چی احساس بهتری داریم.» «ولی معنی‌ش هم این نیست که همهٔ بدی‌ها و بدبختی‌ها هم دود می‌شه می‌ره، مگه نه؟»

«برام از کسانی بگو که دوسِت دارن و نگرانت می‌شن. کدوم آدم‌های زندگی‌ت توی همچین گروهی قرار می‌گیرن؟» یک دقیقه‌ای ساکت ماند تا فکر کند. بعد جواب داد: «راستش هیچ‌کس.»

یک آدم، گوشه‌ای از این مملکت، همیشه شرایطی بدتر از تو دارد.