بریده‌هایی از کتاب صدای آخر خط

شب دشمن آن‌هاست، چون هرچه مشغولیت‌های جلو چشمشان کمتر می‌شود، فرصت بیشتری پیدا می‌کنند که بنشینند فکر کنند زندگی‌شان چقدر پوچ و خالی از امید شده.

همین که روشنایی روز از بین می‌رود، مقاومتِ بیشتر آدم‌های شکنندهٔ آن بیرون هم از بین می‌رود.

دیگر حتی اعصاب حرف زدن با اطرافیان خودم را هم نداشتم، چه برسد به غریبه‌ها.

انتقام که خواستی بگیری، دوتا گور بکَن ـ یکی هم برای خودت. داگلاس هورتون

«مطمئنم خیلی سخته آدم تو این دنیا تنهای تنها باشه.»

وقتی به چشم تهدید نگاهت نکنند، خیلی‌خیلی راحت‌تر می‌توانی قسر دربروی.

واقعاً سخته بخوای به آدم‌ها نشون بدی زندگی ارزش زندگی کردن داره

انتقام که خواستی بگیری، دوتا گور بکَن ـ یکی هم برای خودت. داگلاس هورتون

خدمت به دیگران اجاره‌بهایی است که بابت سکونت روی زمین می‌پردازی. محمد علی کلی

دیگر حتی اعصاب حرف زدن با اطرافیان خودم را هم نداشتم، چه برسد به غریبه‌ها.

صبح روزی که مُرد بهم گفته بود دوستم دارد. چطور توانست چنین چیزی بگوید و چند ساعت بعدش خیلی راحت همه‌چیز را زیر پا بگذارد؟

بخش عمده‌ای از باورهایت ـ یا هرچیزی که خودت را متقاعد کرده‌ای که درست است ـ ممکن است چنان در کسری از ثانیه زیرورو شود که حتی تصورش را هم نکرده باشی.

«صادقانه بهت می‌گم، استیون، من این‌جا ننشسته‌م که تو رو قضاوت کنم، من این‌جام که فقط به همهٔ حرف‌هایی که لازمه بهم بگی، گوش کنم.» «وقت‌هایی که لازمه حرف بزنی، کی حرف‌های تو رو گوش می‌کنه؟»

با وجود این‌همه پختگی، مری خیلی راحت گول می‌خورد؛ مشکل همیشگی همهٔ کسانی که فقط خوبیِ آدم‌ها را می‌بینند همین است.

دیگر حسابش از دست خودم هم دررفته که چقدر از عمرم را صرف این آرزو کرده‌ام که آدمی که دوستش دارم برای ادامهٔ زندگی‌اش بجنگد.

همان لحظه دعا کردم مرض لاعلاج بگیرد؛ نه از آن‌هایی که سریع پیشرفت می‌کنند و ظرف چند ماه طرف را ناکار می‌کنند، نه؛ یک مرض وخیم که مدت‌ها اسیرش کند و این سلیطه ذره‌ذره جانش دربیاید.

«خب، بعضی وقت‌ها بعدِ یه خواب شبانهٔ خوب، صبح بیدار می‌شیم و یهو می‌بینیم به همه‌چی احساس بهتری داریم.»

رفته‌رفته خودم هم یاد گرفتم واقعیت زمان حال را بپذیرم و دیگر نچسبم به احتمالاتی که یک زمانی ممکن بود اتفاق بیفتد.

ولی حضور من توی زندگی‌اش آن‌قدر کافی نبود که بخواهد راضی‌اش کند که بماند. من برایش دلیل کافی نبودم که زندگی را انتخاب کند.

حرف که می‌زد، چشم‌هایم را می‌بستم و تصور می‌کردم پشت میزی توی یکی از کافه‌های خارج روبه‌روی هم نشسته‌ایم؛ صبح تا ظهر می‌رویم جاهای دیدنی را می‌گردیم و بعدش، عصرها، از هوای مطبوع مدیترانه‌ای حداکثر بهره را می‌بریم و می‌نشینیم توی کافه‌ای غذا بخوریم، یک شام لذیذ دریایی، مثلاً با یک لیوان کیانتی، و مثل دوتا رفیق گپ می‌زنیم. بعد واقعیت دوباره قدرتش را به رخم می‌کشید و می‌فهمیدم محال است هیچ‌کدام این‌ها اتفاق بیفتد.