بریده‌هایی از کتاب دروغگوهای دوست داشتنی

در عصر تصاویر و سرگرمی، در عصر ارضای آنی احساسات، ما صداقت و واقعیت را نه جست‌وجو می‌کنیم و نه می‌خواهیم. واقعیت چیز پیچیده‌ای است. واقعیت حوصله‌سربر است. ما نمی‌توانیم با پیچیدگی‌هایش کنار بیاییم و البته تمایلی هم به این کار نداریم.

البته محتوا باید منفی باشد، اما نه خیلی منفی. ناامیدی و حزن باعث می‌شوند ما کاری انجام ندهیم. حس دل‌سوزی و همدردی باعث می‌شود دلمان بخواهد از پشت کامپیوتر بلند شویم و کاری کنیم. اما خشم، ترس، هیجان، یا خنده باعث می‌شود محتوا را به اشتراک بگذاریم. وادارمان می‌کنند کاری کنیم تا حس کنیم واقعاً کاری کرده‌ایم،

طبق گفتهٔ نیلسن، کسانی که بیشتر از همه در فضای آنلاین وقت تلف می‌کنند، ۲۶ درصد بیشتر احتمال دارد دربارهٔ سیاست و وقایع جاری نظر بدهند، با اینکه آن‌ها دقیقاً همان افرادی هستند که نظرشان کمترین اهمیت را دارد.

مسائل جنسی، اعتراضات دانشجویی و هالیوود؛ این‌ها سوژه‌های اخبار محلی هستند که تولیدکنندگان خبر واقعاً دوستشان دارند.

هر اختراع جدید معضلات جدیدی با خود می‌آورد. این موضوع درمورد تمام رسانه‌ها یا روش‌های ارتباطی در تاریخ صدق می‌کند. به‌طور مثال، فقط هزار سال است که در زبان لاتین بین دو کلمه فاصله گذاشته می‌شود، این نتیجهٔ مستقیم گسترش یافتن کتاب و طومار بود، چون مردم در دریایی از کلمات به‌هم‌چسبیده غرق می‌شدند و قادر به خواندن نبودند. وبلاگ‌ها هم معضل خاص خودشان را خلق کرده‌اند. ما هم در حال غرق شدن در اطلاعاتی هستیم که هر روز بیشتر از قبل درهم‌تنیده و مبهم می‌شوند. یک نفر باید بلند شود و فریاد بزند: «امپراتور لباس تنش نیست! هیچ فاصله‌ای بین کلمات وجود ندارد! لعنت بر شیطان، این واقعاً مسخره است!» چون تنها بعد از شناسایی معضل و تفسیر وضعیت ایدئال است که می‌توان راه‌حل‌هایی خلاقانه پیدا کرد.

فقط یک جهاد در عالم رسانه وجود دارد، آن هم جنگ رسانه علیه شماست.

فقط یک جهاد در عالم رسانه وجود دارد، آن هم جنگ رسانه علیه شماست.

رویدادها طراحی نشده‌اند تا به‌خودیِ‌خود کاری را از پیش ببرند، بلکه برای این برگزار می‌شوند که روایات خبری در اختیار رسانه بگذارند. شرکت اپل مراسم مشهور معرفی محصولاتش به بازار و کنفرانس‌های مطبوعاتی‌اش را با هزینهٔ هنگفت برگزار می‌کند، چون تبلیغاتش موجب فروش آیفون و آیپد می‌شود. شرکتی که خواهان افزایش فروش است، طبیعتاً همین کار را می‌کند: رویداد برگزار می‌کند، برای رسانه‌ها طعمه می‌گذارد و از فروش سود می‌کند؛ ترفندی ساده.. و صادقانه بگویم کاملاً پیش‌بینی‌شده.

رسانه سازوکاری است برای محدودسازی نظام‌مند اطلاعاتی که تودهٔ مردم می‌بینند.

آنچه امروزه به اسم خبر می‌شناسیم، خلاصهٔ تمام چیزهایی نیست که اخیراً اتفاق افتاده است، حتی خلاصه‌ای از مهم‌ترین چیزهایی هم نیست که اخیراً اتفاق افتاده است. اخبار، چه در حالت آنلاین چه کاغذی، همان محتوایی است که با موفقیت از فیلترهای رسانه عبور می‌کند.

وقتی اخبار نه براساس آنچه واقعاً اهمیت دارد، بلکه براساس آنچه خوانندگان رویش کلیک می‌کنند تولید می‌شود؛ وقتی چرخه به‌حدی سریع حرکت می‌کند که اخبار چیزی نیست غیر از محتوای همیشه ناتمام؛ وقتی رسوایی‌های مشکوک سیاستمداران را وادار به استعفا می‌کند، انتخابات را تحت تأثیر قرار می‌دهد و میلیون‌ها دلار از تغییرات ایجادشده در سهام را شرکت‌های سهامی عام به جیب می‌زنند؛ وقتی اخبار پیوسته با تیترهایی مثل «فلان خبر چگونه لو رفت» به‌کرّات خودشان را بازنشر می‌دهند... عالم غیرواقعی تنها لغت برای توصیف این وضعیت است. به قول دنیل بورستین، نویسندهٔ کتاب تصویر؛ راهنمای رویدادهای خبری آمریکا، چاپ ۱۹۶۲: «بوته‌زار... این چیزی است که بین ما و واقعیت زندگی قرار دارد.»

به قول مجلهٔ نیویورک، افراد موفق و ثروتمند، همیشه با خشم طبقهٔ خلاق پایین‌دست جامعه درگیرند.

کاملاً پیداست که چرخهٔ رسانهٔ آنلاین، نه فرایندی برای گسترش دادن حقیقت، بلکه برای پاک‌سازی فرهنگی است

«اگر یک نفر را جلوی جماعت بسوزانی، حرف‌هایت را جدی‌تر می‌گیرند.» مونتنی

طعنه مثلاً قرار است از حماقت و دورویی انتقاد کند، اما برعکس، دقیقاً مردم را به همین‌ها تشویق می‌کند.

«ایده‌ها حکم سوخت جامعه را دارند. من چاه‌های زیادی حفر می‌کنم؛ اغلبشان خشک هستند. گاهی به آب می‌رسم. گاهی هم چاه طعمهٔ حریق می‌شود.»

«طعنه وسیله‌ای است که خودجوشی، بی‌قاعدگی و خطاهای سادهٔ انسانی را مجازات می‌کند. همه در صف به‌نوبت ایستاده‌اند تا طعنه نوش جان کنند.»

برچسب عوضی زمانی استفاده می‌شود که جامعه از کسی نفرت دارد اما نمی‌تواند نفرتش را تعریف کند. این روشی است برای کنار گذاشتن افراد، بدون انجام کاری یا ارائه دادن دلیل و منطق. این یعنی: «تو یه احمقی و این نظر همه‌ست!» این بزرگ‌ترین توهین در فضای مجازی است، چون فرد را از اعتبار جدی گرفته شدن محروم می‌کند.

طعنه مجرایی برای ابراز سرخوردگی آن‌هاست. طعنه عوض هدایت انرژی‌شان به سمت اهداف سازنده، با حمله کردن به تمام افراد و چیزهای قدرتمند و موفق، انرژی آن‌ها را هدر می‌دهد. اگر شما به اندازه‌ای بزرگ باشید که بتوانید ضربات را بی‌هیچ حرفی تحمل کنید، آن‌ها فکر می‌کنند ضربه خوردن حقتان است.

طعنه ذاتاً مخرب است. همه‌چیز را در هم می‌شکند؛ چیزی را درست نمی‌کند. هیچ سیاستمداری تابه‌حال به جوک‌های مردم دربارهٔ مواضع متزلزل، عوام‌فریبی، اضافه‌وزن و سر کچلش با این عبارت پاسخ نداده: «می‌دونید چیه؟ حق با شماست. از امروز می‌خوام تغییر کنم!»