بریده‌هایی از کتاب از ترس تنهایی

هیچ وقت از دوست خوب بودن پشیمون نمی‌شی.»

زمان همهٔ زخم‌ها را درمان خواهد کرد، اگر فقط بتوانی در آن زمان خودت را جمع‌وجور کنی.

با خودم فکر می‌کردم که نه، شانس چیزی است که تو داری. خوش‌شانسی یعنی بلیت لاتاری بخری و بعد یک باره یووهوو، پولدار شوی. هیچ چیز زندگی من نشان از خوش‌شانسی ندارد، همه‌اش نتیجهٔ سختکوشی است، نتیجهٔ تقلا کردن برای بالا رفتن از قله‌ها.

به این فکر می‌کنم هیچ چیز مثل یک دوست قدیمی نمی‌شود.

وقتی عاشق هستی باید یک وقت‌هایی غرورت را بشکنی و بعضی‌وقت‌ها هم باید بجنگی تا غرورت را حفظ کنی. این یک‌جور تعادل برقرار کردن است. اما وقتی رابطه‌ای درست باشد، می‌توانی این تعادل را پیدا کنی.

این‌که وقتی چیزی را می‌خواهی به این معنی است که باید چیزهای دیگری را از دست بدهی. و وقتی سهام بالا می‌رود، زیان می‌تواند بیش‌تر شود.

تفاوت وجود دارد بین فکر کردن به این‌که یک نفر باید بداند یا به او گفته شود و یک جاسوس بودن.

ز آن مدل زوج‌هایی شده‌ایم که قبلاً به آن‌ها نگاه می‌کردم و با خودم فکر می‌کردم آیا من هیچ وقت درون رابطه‌ای تا این حد خاص قرار خواهم گرفت. یادم می‌آید به خودم اطمینان می‌دادم احتمالاً ظاهرشان این‌طور است و واقعیت درونی‌شان تا این حد خوب نیست. خوشحالم، چون درباره‌اش اشتباه فکر می‌کردم.

آرامش مرا فرامی‌گیرد و احساس‌های بد از من دور می‌شوند. من آدم حسودی نیستم، نگران نیستم، نمی‌ترسم، تنها نیستم. بعد متوجه می‌شوم حسی که به‌درستی حالا در من وجود دارد، شادی است. حتی لذت. در طول چندین روز گذشته، وقتی حس می‌کردم این احساس دارد در قلبم شروع می‌شود، به ذهنم می‌آمد که نمی‌شود کلید شادی را در یک مرد پیدا کرد. که این یک‌جور وابستگی است، زنِ قوی باید احساس بی‌نیازی داشته باشد و روی پای خودش بایستد. این چیزها ممکن است درست باشند و دوست دارم فکر کنم بدون دکس در زندگی‌ام می‌توانم یک‌طورهایی خشنودی را پیدا کنم، اما واقعیت این است که من وقتی با دکس هستم احساس آزادی بیش‌تری نسبت به زمانی‌که مجرد و تنها هستم دارم. با او بیش‌تر خودم را احساس می‌کنم تا بدون او. شاید عشق واقعی این است.

برای راهنمایی گرفتن به کتاب نگاه می‌کنم، اما کاملاً عین به عین چیزهایی را که گفته رعایت نمی‌کنم. به جای جعفری، پونهٔ کوهی می‌ریزم و بی‌خیال گیاه کبر می‌شوم. شامِ فوق‌العاده و بی‌نقصی نخواهد شد، اما دارم یاد می‌گیرم که کامل بودن مسألهٔ مهمی نیست. در واقع، اگر وسواس به خرج بدهی، نه تنها چیزی کامل نمی‌شود، که ممکن است خراب بشود.

اعلان حقوق مسافرین نگاه می‌کنم. این حقوق من است: راننده‌ای مؤدب که بتواند انگلیسی صحبت کند، کسی که قوانین رانندگی و ترافیک را بداند و رعایت کند. کولر در صورت تقاضا باید باشد. رادیو در طول سفر بی‌صدا باشد. سیگار یا خوشبوکنندهٔ هوا ممنوع! ماشین باید تمیز باشد. شاید فقط ماشینش تمیز است. می‌بینید؟ این‌ها همه‌اش به توقعات کم ما برمی‌گردد. صندلی عقب همین‌طور دارد گرم‌تر می‌شود، برای همین شیشه را پایین می‌کشم و تحمل می‌کنم باد کثیف موها را دور صورتم پراکنده کند. بالاخره دوباره به خانه می‌رسم. به رانندهٔ نه چندان مؤدب کرایه را پرداخت می‌کنم، به علاوه عوارض و انعام. حتی با وجود این‌که اعلان حقوق مسافر می‌گوید اگر حق من رعایت نشد، نباید انعام بدهم.

کاری می‌کند که به نظرم راحت بیاید. کار راحتی است. دانه خیلی بیش‌تر از گیاه اهمیت دارد، رشد می‌کند و جوانه‌های کوچک می‌زند و سر برمی‌آورد.

مقابل عشق، نفرت نیست، بی‌تفاوتی است.

زمان همهٔ زخم‌ها را درمان خواهد کرد، اگر فقط بتوانی در آن زمان خودت را جمع‌وجور کنی.

لی آدم تو اون زندگی مدرن و سریع گیر افتادن و دارن با هم رقابت می‌کنن.

آن‌ها هیچ وقت از این زندگی یکنواخت‌شان خسته نمی‌شوند.

اخلاق یک چیز نسبی است.

شادی را خودت می‌سازی، این‌که وقتی چیزی را می‌خواهی به این معنی است که باید چیزهای دیگری را از دست بدهی.

به او می‌گویم احمق نباشد.

می‌گوید: «من خیلی چاقم. خیلی خیلی چاق. حسابی هم ناهار خوردم. ولی حالا هرچی. نمی‌خوام تو لباس عروسی مثل یه گاو چاق‌وچله باشم...»