بریده‌هایی از کتاب از ترس تنهایی

به‌سرعت از هر چیزی که دربارهٔ اخلاق و فرهنگ بانکداری وجود داشت متنفر شد. می‌گفت همهٔ آن شب‌بیداری‌ها برای کار کردن غیرضروری بوده و متوجه شده بود ترجیح می‌دهد بخوابد تا این‌که پول دربیاورد. برای همین کت و شلوارهای گران‌قیمتش را فروخت و به جای‌شان لباس‌های پشمی و نخی ارزان خرید و چندین سال بعد وقتش را صرف بالا و پایین رفتن در ساحل غربی کرد. در آن‌جا عکس‌های فوری از دریاچه‌ها و درختان می‌گرفت و با دوستانش در این مسیر با هم بودند. کلاس‌های نویسندگی برداشت و کلاس‌های عکاسی و از طریق سرویس‌دهی در یک بار، مخارجش را درمی‌آورد و تابستان برای ماهیگیری و ماهی‌فروشی به آلاسکا می‌رفت.

من باید یاد می‌گرفتم که شادی را خودت می‌سازی، این‌که وقتی چیزی را می‌خواهی به این معنی است که باید چیزهای دیگری را از دست بدهی

بدترین چیزی که دربارهٔ این پایانِ خاص (جوانی‌ام) و آغاز شدن (میانسالی‌ام) وجود دارد، این است که برای اولین بار در زندگی‌ام متوجه شده‌ام نمی‌دانم به کجا می‌روم. خواسته‌های من ساده هستند: یک شغل که دوست داشته باشم و پسری که عاشقش باشم. و در شب تولد سی سالگی‌ام باید با این واقعیت روبه‌رو شوم که هنوز این دو را ندارم.

وقتی عاشق هستی باید یک وقت‌هایی غرورت را بشکنی و بعضی‌وقت‌ها هم باید بجنگی تا غرورت را حفظ کنی. این یک‌جور تعادل برقرار کردن است. اما وقتی رابطه‌ای درست باشد، می‌توانی این تعادل را پیدا کنی.

دارم یاد می‌گیرم که کامل بودن مسألهٔ مهمی نیست. در واقع، اگر وسواس به خرج بدهی، نه تنها چیزی کامل نمی‌شود، که ممکن است خراب بشود.

آهنگ‌ها و بوها بیش‌تر از هر چیزی می‌توانند تو را به لحظه‌ای خاص در گذشته ببرند. شگفت‌انگیز است که چه‌طور چند نت موسیقی یا یک بو آن‌قدر جادو می‌کنند. آهنگی که در آن لحظه ممکن است خیلی به آن اهمیت نداده باشی یا جایی‌که حتی نمی‌دانستی که ممکن است بوی خاصی داشته باشد.

او برنده می‌شود، چون انتظار دارد برنده شود. من توقع ندارم چیزی را که می‌خواهم به دست بیاورم، برای همین به دست نمی‌آورم. و حتی سعی هم نمی‌کنم.

برای کسی که خودش عاشق است، بهترین چیز، شنیدن داستان عاشقانهٔ یک نفر دیگر است.

هیچ چیز تا ابد دوام نمی‌آورد. مخصوصاً چیزهای خوب

یاد گرفته‌ام که تو نمی‌توانی به تنهایی زمان چیزها را مشخص کنی و حتماً درست از آب دربیاید.

ترس باید برتر و قوی‌تر از بقیهٔ حس‌ها باشد

زمان همهٔ زخم‌ها را درمان خواهد کرد، اگر فقط بتوانی در آن زمان خودت را جمع‌وجور کنی.

یادم می‌آید به این فکر کردم که آن‌ها با این‌که بزرگ شده‌اند، انگار در جایی گیر افتاده‌اند و بعد از آن دیگر به معنای زندگی فکر نکرده‌اند و وارد روزمرگی شده‌اند.

شامِ فوق‌العاده و بی‌نقصی نخواهد شد، اما دارم یاد می‌گیرم که کامل بودن مسألهٔ مهمی نیست. در واقع، اگر وسواس به خرج بدهی، نه تنها چیزی کامل نمی‌شود، که ممکن است خراب بشود.

چه‌طور می‌توانی از دست کسی عصبانی شوی، برای این‌که نمی‌خواهد با تو باشد؟

اما من باید یاد می‌گرفتم که شادی را خودت می‌سازی، این‌که وقتی چیزی را می‌خواهی به این معنی است که باید چیزهای دیگری را از دست بدهی

«تو چی؟» «آره. شرط با تاس رو دوست دارم. عدد شانس من شیشه، یه چهار و یه دو. تو عدد شانس داری؟» «نه... خب، از جفت شیش خوشم می‌آد.» سعی می‌کنم روی ناامیدی و غمم ماسک بکشم. زن ناامید جذاب نیست. زن ناامید بازنده است.

خواسته‌های من ساده هستند: یک شغل که دوست داشته باشم و پسری که عاشقش باشم. و در شب تولد سی سالگی‌ام باید با این واقعیت روبه‌رو شوم که هنوز این دو را ندارم.

در بیست و نه سالگی وحشت واقعی پدیدار شد و متوجه شدم که دیگر دارم سی ساله می‌شوم، اما خودم را نباختم، چون هنوز می‌توانستم بگویم سی ساله نشده‌ام.

کسی که کم‌تر اهمیت می‌دهد، یا وانمود می‌کند، قدرت را در دست دارد.