بریده‌هایی از کتاب از ترس تنهایی

می‌گوید که ساعت هفت و پانزده دقیقه است.

با صدای زنگ تلفنم بیدار می‌شوم و برای لحظه‌ای نمی‌توانم جهت‌ها را در خانه‌ام پیدا کنم. بعد صدای بلند دارسی را در دستگاه پیغام‌گیرم می‌شنوم. مرا وادار می‌کند گوشی را بردارم. همه‌اش می‌گوید بردار، بردار، خواهش می‌کنم. به‌سرعت می‌نشینم و سرم گیج می‌رود.

به زور او را با خودم بردم، به خاطر این‌که او گروه‌هایی مثل پویزن و بون جووی را ترجیح می‌داد. اما این بخش آخرش را نمی‌گویم، چون آن‌وقت حتماً یادش می‌افتد به خانه پیش او برود و نمی‌خواهم در این لحظات تمام شدن دههٔ بیست سالگی‌ام تنها باشم. معلوم است بیش‌تر ترجیح می‌دهم با دوست‌پسر خودم می‌بودم، اما دکس از هیچ بهتر است.

«آره، اسپرینگستین جزء خواننده‌های مورد علاقهٔ من هم هست. تا حالا تو کنسرت دیدیش؟» می‌گویم: «آره. دوبار. متولد شدن در آمریکا و تونل عشق.»

هوای شب بیش‌تر شبیه نیمه‌های تابستان است تا بهار و این گرمای هوا به من امیدی ناگهانی القا می‌کند، که این تابستان با پسری ملاقات خواهم کرد.

به‌تدریج دوستانم پراکنده می‌شوند و آخرین تبریک‌های تولدشان را می‌گویند.

از او به خاطر مهمانی‌ام تشکر می‌کنم. به او می‌گویم خیلی سورپرایز شده‌ام، که دروغ است، چون می‌دانستم دارسی روی تولد سی سالگی من سرمایه‌گذاری می‌کند تا برای خودش یک دست لباس جدید بخرد، مهمانی مفصلی راه بیندازد و تعداد زیادی از دوستان مشترک‌مان را دعوت کند. با این حال آدم مهربانی است که این مهمانی را تدارک دیده و من از این بابت خوشحالم.

دارسی جیغ بلندی می‌کشد. دست‌هایش را بالای سرش به هم می‌زند و به من اشاره می‌کند. «راشل! راشل! بیا این‌جا!» البته می‌داند که به او ملحق نمی‌شوم. من هیچ وقت این‌جور جاها نمی‌رقصم. در آن بالا نمی‌دانم چه کاری به غیر از افتادن انجام بدهم. سرم را به نشانهٔ رد کردن پیشنهادش تکان می‌دهم و لبخند می‌زنم. امتناعی مؤدبانه.

دارسی داستان مبتذلش را تمام می‌کند و همه جز دکس می‌خندند، که سرش را تکان می‌دهد، انگار دارد می‌گوید چه نامزد بی‌خودی دارم.

وکیل بودن به آن اندازه که مردم می‌گویند خوب نیست.

خوش‌شانسی یعنی بلیت لاتاری بخری و بعد یک باره یووهوو، پولدار شوی. هیچ چیز زندگی من نشان از خوش‌شانسی ندارد، همه‌اش نتیجهٔ سختکوشی است، نتیجهٔ تقلا کردن برای بالا رفتن از قله‌ها.

«می‌دونی چیه راشل، چه اهمیتی داره که چه روزی تو هفته سی ساله می‌شیم؟ اون موقع دیگه پیر شدیم. وقتی پیر می‌شی تولد دیگه مهم نیست

درک می‌کنم که سی فقط یک عدد است و پیری به احساس تو برمی‌گردد.

به این فکر کردم که آن‌ها با این‌که بزرگ شده‌اند، انگار در جایی گیر افتاده‌اند و بعد از آن دیگر به معنای زندگی فکر نکرده‌اند و وارد روزمرگی شده‌اند.

شادی را خودت می‌سازی، این‌که وقتی چیزی را می‌خواهی به این معنی است که باید چیزهای دیگری را از دست بدهی.

کسی که کم‌تر اهمیت می‌دهد، یا وانمود می‌کند، قدرت را در دست دارد.

هیچ چیز زندگی من نشان از خوش‌شانسی ندارد، همه‌اش نتیجهٔ سختکوشی است، نتیجهٔ تقلا کردن برای بالا رفتن از قله‌ها.

هر کسی تو دنیا وظیفه داره تلاش کنه از انجام اعمالی که امنیت دیگران رو به خطر می‌ندازه اجتناب کنه.»

ترس باید برتر و قوی‌تر از بقیهٔ حس‌ها باشد.

«می‌دونی چیه راشل، چه اهمیتی داره که چه روزی تو هفته سی ساله می‌شیم؟ اون موقع دیگه پیر شدیم. وقتی پیر می‌شی تولد دیگه مهم نیست.»