بریده‌هایی از کتاب درخت سؤال نمی‌کند، می‌افتد

قطار من از ریل خارج شد خدا سوزنبانی بود که می‌دانست کدام خط مرا به خانه می‌رساند در دشت شقایقی که باد بیدار است چرا به خانه فکر کنم؟

لبخند می‌زند و آهسته درگوشم می‌گوید: «تو را بیشتر از زندگی‌ام دوست دارم»

بگذار وارونه بگردد دنیا عقربه‌ها رو به عقب تاک‌وتیک کنند آغوش‌های باز بسته شوند و بوسه‌ها... بگذار عشق به طعم تند تجرد برگردد و ساعت شنی فواره‌وار سقوط کند وقتی نباشی دنیا می‌ایستد و من به عصر عاشقان اساطیری بازمی‌گردم

پنبه‌ای در گوشم می‌گذارم و فقط راه می‌روم کسی شک نمی‌کند و از پشتِ این‌همه لباس معلوم نیست در قلبم چه می‌گذرد

هیچ کلاغی در من به خانه‌اش نرسید و آن‌که بود نبود

که فکر آدم‌ها را مثل کیک قاچ‌قاچ می‌کند

صدای تو در فریاد هواپیمایی گم شد که از آسمان من رفت