بریده‌هایی از کتاب بهترین خودت باش

مواقعی هست که همه‌چیز در بهترین توازن ممکن وجود دارد و درعین‌حال مواقعی هم هست که کاری را به‌خوبی پیش نمی‌بریم. اما چه می‌شود اگر انتخاب کنیم که با بینش جدیدی زندگی کنیم؟ بینشی که در آن بی‌مهارتی را اتفاق بدی ندانیم و در فضایی زندگی کنیم که معتقد باشیم «هیچ چیزی تحت عنوان اتفاقی بد در زندگی‌ام رخ نمی‌دهد». دوستم اپرا وینفری سال‌ها پیش با من عقیده‌ای را در میان گذاشت: «اتفاقات بد اتفاقی و بی‌دلیل برایت رخ نمی‌دهند؛ بلکه دلیلی دارند». دوستان من، پذیرش این عقیده، به کل باعث تغییر زندگی‌تان خواهد شد. حقیقت نیرومند است و وقتی که به آن پایبند باشم، انسان کاملی خواهم شد.

«من یاد گرفته ام که کسی که هستم را دوست بدارم، با وجود این که پاره‌هایی از وجودم در کورهٔ سختی‌های زندگی، شکل گرفته اند.»

هیچ چیزی تحت عنوان اتفاقی بد برایم پیش نمی‌آید. بلکه تمام اتفاقات باعث یادگیری و رشد من می‌شوند.

هیچ چیزی تحت عنوان اتفاقی بد برایم پیش نمی‌آید. بلکه تمام اتفاقات باعث یادگیری و رشد من می‌شوند.

اکثر ما چنین لحظاتی را تجربه کرده‌ایم. اجازه می‌دهیم که انتظارات دیگران از ما، انتظارات خودمان را شکل دهد. ما زمانمان را برای خودمان اولویت‌بندی نمی‌کنیم. به ندرت پیش می‌آید که زمانی را در نظر بگیریم که در آرامش به درونمان دسترسی پیدا کنیم. و نکتهٔ مهم این است که وقتی به نور درونی خود توجه نکنیم، روشنایی خود را از دست می‌دهد. ما احساس می‌کنیم که کلی کار به ما تحمیل شده است، دستپاچه و نگرانیم و تعادل (زندگی‌مان) را از دست دادیم. احساس می‌کنیم که زندگی در اطرافمان در جریان است و ما نمی‌توانیم آن را به طور کامل در بربگیریم. احساسی مثل اینکه اتفاقات بدی برایمان می‌افتد و کنترل آنها در دست ما نیست.

«تا زمانی‌که خودمان نباشیم، تلاش می‌کنیم مثل بقیه باشیم.»

می‌توانیم شروع کنیم به خواندن جهان اطرافمان، انسان‌هایی که ملاقات می‌کنیم و مکان‌هایی که می‌رویم؛ آن‌سان که انگار نامه‌هایی هستند که با یک قلم ماورائی نوشته شده‌اند. شخصی که روحش نسبت به این واقعیت بیدار شده است، چنان آگاه است که هر تعامل، موقعیت، حتی تیغهٔ چمن، چیزی را به او نشان می‌دهد، که ارزش دانستن را دارد.

«گاهی رسیدن به قله برای دیدن اینکه آن طرف چیست، زمان میبرد.»

اوپرا میگوید سخت ترین چیز در مورد پایان یک چیز، پایان یافتن خود آن نیست، بلکه مرگ یک رویا است

بحران ها، روشهای اجبار طبیعت برای تغییر هستند –شکستن ساختارهای قدیمی و عوض کردن عادتهای بد تا چیزی نو و بهتر جای آنها را بگیرد. سوزان ال. تیلور

من از راهی سخت فهمیدم که بین یک کارمند سخت‌کوش، و یک فرد معتاد به کار مرز خیلی باریکی وجود دارد.

«there is hustle and there is flow; and you cannot successfully achieve one without the other»

هیچ شکوه و جلالی در آسیابی وجود ندارد که به معنای واقعی کلمه بتدریج خودت را نابود و تبدیل به خاک می‌کند.

اگر منتظر شخص دیگری باشیم یا اگر منتظر زمان دیگری باشیم، تغییر ایجاد نخواهد شد. ما همانهایی هستیم که منتظرشان هستیم. ما تغییری هستیم که به دنبالش هستیم.

«وقتی که دنیا به تو می‌گوید کمتر از آن چیزی که هستی باش، تو فراتر برو.»

«تا زمانی‌که خودمان نباشیم، تلاش می‌کنیم مثل بقیه باشیم.»

اگر ما هشیار و مراقب نباشیم،‌ می‌توانیم طوری در زندگی مان حرکت کنیم، که همواره احساسی کوچکتر از آنچه واقعا هستیم از خودمان داشته باشم: با خطر نکردن در مسیر زندگی، با از دست دادن قدرتمان بدون آگاهی و ناخودآگاه، با کمرنگ کردن شادی و درخششمان، با عدم شناخت اینکه با فاصله گرفتن از ترس چیزهای خیلی بیشتری در انتظارمان است.

کشف آنچه دوست نداری به اندازه پیدا کردن آنچه دوست داری، مهم است.

ترسیده بودم و لی وقتی ترس آشنا باشه، باعث میشود که ادامه بدهید. درنتیجه هم میترسید و هم می‌خواهید که همراهی کنید.

این را به خاطر بسپار: کشف آنچه دوست نداری به اندازهٔ پیداکردن آنچه دوست داری، مهم است.