بریده‌هایی از کتاب امام حسن (ع)

أَللُّؤْمُ أنْ لا تَشْکرَ النِّعْمَهْ. پستی آن است که شکر نعمت نکنی.

با مردم به گونه‌ای رفتار کن که دوست داری با تو همان‌گونه رفتار کنند.

در مجازات خطاکار شتاب مکن و میان خطا و مجازات راهی برای عذرخواهی قرار بده.

خویشاوند کسی است که دوستی و محبت سبب خویشاوندی اوست، اگر چه نسبش دور باشد.

تَمَامَ الصَّنِیعَهْ خَیرٌ مِنِ ابْتِدَائِهَا. تمام کردن احسان از آغاز کردن آن بهتر است.

هیچ گروهی با یکدیگر مشورت نکردند، مگر آنکه به راه پیشرفت خود هدایت شدند.

خداوند ماه رمضان را برای بندگان خود میدان مسابقه‌ای قرار داد تا با طاعت وعبادت او برای خشنودی‌اش از یکدیگر پیشی گیرند.

کسی که لطف‌ها و احسان‌های خود را بشمارد، بخشندگی و بزرگواری خود را نابود کرده است.

نشانهٔ برادری، وفاداری در سختی و آسایش است.

مَنْ تَذَکرَ بُعْدَ السَّفَرِ اعْتَدَّ. هر که دوری راه سفر را به یاد آورد، [با توشه گرفتن] آماده خواهد شد.

بهترین احسان آن است که تأخیری در پیش و منتی به دنبال نداشته باشد.