بریده‌هایی از کتاب سعادت زناشویی

او دلم را بر یک دنیا شادی در زمان حال گشود بی‌آن‌که تغییری در زندگی‌ام بدهد، یا چیزی به آن بیفزاید. فقط وجود خودش بود که بریک‌یک احساس‌های من افزوده می‌شد. هر آن‌چه از کودکی در اطراف من بی‌صدا و جماد بود، با آمدن او جان گرفت و به زبان آمد و شتاب داشت و می‌خواست در جان من راه یابد و آن را سرشار از شیرینی کند.

در گذشته آموختن یک قطعهٔ موسیقی و به‌خاطر سپردن آن برایم کاری بسیار دشوار و حتا محال می‌نمود. اما حالا که می‌دانستم او به نواختن من گوش خواهد داد و شاید تحسینم کند چهل‌بار پشت سر هم یک قطعه را می‌نواختم به‌طوری که کاتیای بینوا پنبه در گوش می کرد اما برای من هنوز تکرار قطعه ملال‌آور نبود.

«آدم فقط وقتی خوشبخت است که برای دیگری زنده باشد»

جلوه‌ای زیبا گرفته بود. او حق داشت که می‌گفت سعادت راستین در زندگی یکی بیش نیست و آن این است که انسان برای دیگری زندگی کند. پیش از آن این حرف او برایم عجیب بود و معنای آن را نمی‌فهمیدم. اما اعتقاد به این اصل بی‌آن‌که خود آگاه باشم در دلم ریشه می‌گرفت.

«بله، ما همه، و خاصه شما زن ها، باید کشاکش زشت و بی‌معنای زندگی را تنها طی کنیم تا به اصل پاکیزهٔ آن برسیم. کسی تجربه‌های دیگری را باور نمی‌کند و نمی‌پذیرد. خیلی مانده بود که تو از دریای دیوانگی‌ها و بازی‌های کودکانهٔ زندگی، که من درگیری ات با آن‌ها را تحسین می‌کردم بیرون آیی. این است که آسوده‌ات گذاشتم تا همه‌چیز را خود بیازمایی و بحران شور شبابت بگذرد و احساس می‌کردم که حق ندارم در تنگنایت بفشارم، گرچه برای من موسم این جوانی‌ها مدت‌ها بود سپری شده بود.»

گفت: «این حال خود را با موسیقی زایل نکنید. موسیقی حاکم در دل شما در این لحظه به قدری زیباست که روح‌نوازترین آهنگ‌های دنیا به پای آن نمی رسد.»

و اگر عشقم به او هم‌اکنون بی‌حد نبود از این بیشتر دوستش می داشتم.

ایستاد و کمی فکر کرد و لبخندی زد و این دو بیت شعر لرمانتف را خواند: و او از توفان به‌لابه صلح می‌خواهد ولی توفان کجا صلح می‌شناسد!

این‌جور زندگی نبود که من می‌خواستم، من مبارزه می‌خواستم. آرزو داشتم که عواطف و احساس هادی زندگی‌مان باشد نه آن‌که یکنواختی زندگی احساس‌مان را به ما القا کند.