بریده‌هایی از کتاب اسب من

کاش پسری از چوب بودم تا سوختنم آخری داشت

چگونه؟ چگونه بمانم؟ وقتی هر که مرا در آغوش گرفت، کارد به پهلویم زد از مترسکی که نیمه‌شب را می‌ترساند چگونه نترسم؟ چگونه تحمل کنم، وقتی تحمل نشدم وقتی شمع‌ها تنها بر سنگ‌ها روشن‌اند وقتی از خاک داس می‌رویَد چگونه برویَم؟ وقتی سبزترین شاخه‌های‌مان پاییز را به یادم می‌آورند

نشسته بودم کنار چالهٔ آب، سنگ می‌زدم به ابرها که دور شوند اما موج‌ها به سوی خودم می‌آمدند

سنگ می‌زدم به ابرها که دور شوند اما موج‌ها به سوی خودم می‌آمدند

به احترامِ در سکوت‌ماندگان به احترامِ در سکوت‌مُردگان به احترامِ سکوت... یک دقیقه بایستید و بیندیشید قدری اندوه به‌هرحال

مثل برگ مُردهٔ چای، در آب از درون خالی می‌شوم و جهان را تاریک می‌کنم

«جای غلط، با آدمِ غلط سوار شدم. هر کجا پیاده شوم درست است.»

بارون مثل قایم‌موشکه تنهایی نمی‌شه

آی کودکیِ ساده‌ام! قصه‌ها دروغ بودند، دروغ آمد که از شب نترسیم

احساس می‌کنم همه‌چیز می‌خواهد بمیرد کوه روی صورت خودش گدازه می‌پاشد قطار روی ریل دراز کشیده درخت رشد می‌کند تا فاصله‌اش با زمین سال‌ها باشد با ریشه‌ها چه خواهد کرد؟ در غمی بزرگ ریشه پراکنده‌ایم و از اندوه، آب می‌خوریم

درخت رشد می‌کند تا فاصله‌اش با زمین سال‌ها باشد با ریشه‌ها چه خواهد کرد؟ در غمی بزرگ ریشه پراکنده‌ایم و از اندوه، آب می‌خوریم

احساس می‌کنم هر دیوار به کوچه‌اش پشت کرده

نه، منصفانه نیست که در برابر هر آن‌چه دوست داریم، آسیب‌پذیرتریم

چگونه بمانم؟ وقتی هر که مرا در آغوش گرفت، کارد به پهلویم زد از مترسکی که نیمه‌شب را می‌ترساند چگونه نترسم؟ چگونه تحمل کنم، وقتی تحمل نشدم وقتی شمع‌ها تنها بر سنگ‌ها روشن‌اند وقتی از خاک داس می‌رویَد

باران زیباست اما جهان در برف زیباتر است جهان زیباست اما مدرسهٔ تعطیل زیباتر است کوچه‌به‌کوچه آدم‌برفی‌ها آن‌قدر فریاد زدند که پیدای‌شان کردیم و از زیر برف‌ها بیرون کشیدیم

«دلم روشنه اما آیا شب از این‌همه تاریکیِ خودش نمی‌ترسه؟»

خیره‌ام به قاصدک این گیاه غریب که پس از مرگ به راه می‌افتد

می‌خندم همین‌طور می‌خندم اما دلم شاد نمی‌شود چون شب که این‌همه ستاره روشنش نمی‌کند

دوست دارم همین حالا گریه کنم برای همه‌چیز برای همین حالا اما رنجْ رمقی برای ابراز ندارد

در غمی بزرگ ریشه پراکنده‌ایم و از اندوه، آب می‌خوریم