بریده‌هایی از کتاب اسب من

لبخند بزن و امیدوار بمان به روزی که نخواهد آمد

بلندگوها از شهامت می‌گویند، با صدایی لرزان و تکرار می‌کنند «روزی آزاد خواهیم شد» پس لبخند بزن اما نپرس «چگونه؟» برای سربازها دست تکان بده و بعد بیا برای بازگشت‌شان گلایل بچینیم

از آسمان خسته‌ام از دریا از چشم‌های دورِ تو حتا… ورق می‌زنم چگونه با مدادِ آبی انار بسازم؟

پنجره را نبسته‌اند سرد شده سرمای خانه، رهگذرها را آزار می‌دهد محله را آزار می‌دهد فصل را دارد اذیت می‌کند

فرومی‌روم در آب و چون نهنگی خسته که ساحل را نمی‌یابد مُردنم تمام نمی‌شود

در غمی بزرگ ریشه پراکنده‌ایم و از اندوه، آب می‌خوریم

عقابی که ما را تا ابرها آورده عاقبت رهای‌مان می‌کند این تمام سهم ماست از رهایی

می‌خندم همین‌طور می‌خندم اما دلم شاد نمی‌شود چون شب که این‌همه ستاره روشنش نمی‌کند

ناله‌ام تنها گنجشک‌ها را می‌پَرانَد پنجره‌ها را کنار می‌زنم باران به اتاقم بیاید دریا عمیق‌تر شود عمیق مثل شبنمی که بر گونه‌هایت نشسته است دلم گرفته و روی شانه‌های خودم گریه می‌کنم

دلم گرفته و آرام گریه می‌کنم آن‌قدر که صدایم از دهانم بیرون نمی‌زند...

به احترامِ در سکوت‌ماندگان به احترامِ در سکوت‌مُردگان به احترامِ سکوت... یک دقیقه بایستید و بیندیشید قدری اندوه به‌هرحال

خندیدیم ما به رنگین‌کمان خندیدیم به لب‌های آسمان که به هفت رنگْ غمگین بود

شعری که دوست دارم، چرا مرا می‌گریاند؟ نه، منصفانه نیست که در برابر هر آن‌چه دوست داریم، آسیب‌پذیرتریم

چند شمع‌ایم، دست نداریم اشک‌های‌مان را پاک کنیم چند شمع‌ایم و در ایوان نشسته‌ایم تا غروب تماشا کند پایین رفتن‌مان را...

چشم‌هایم را به قاضی بدهید تا آسوده بخوابند پیرمردی در ایستگاه می‌گرید فریادم را به او ببخشید و گوش‌هایم را به قطار... رؤیاهایم را به پدربزرگ بسپرید تا فراموش شوند

سال‌ها بعد مرا با چه نامی صدا می‌زنی؟ آیا کلمه‌ای خواهد ماند که با آن «سلام» بسازی «کجا بودی» بسازم... ای دوست، چگونه مرا خواهی یافت؟ من کلمهٔ دوردستم از همه‌جا دورم

چگونه بمانم؟ وقتی هر که مرا در آغوش گرفت، کارد به پهلویم زد از مترسکی که نیمه‌شب را می‌ترساند چگونه نترسم؟ چگونه تحمل کنم، وقتی تحمل نشدم

دوست دارم همین حالا گریه کنم برای همه‌چیز برای همین حالا اما رنجْ رمقی برای ابراز ندارد

گفتم «بن‌بست، پشیمانیِ کوچه بود پشیمانیِ آسمان بر برف‌ها باران بارید و فوارهٔ کوچک می‌خواست آب را به آسمان پس بدهد...»

جاده انتظارم را نادیده گرفت مثل تو که نگاهم را مثل خدا که خودش را... *** آه، چگونه این‌همه پلکِ بسته را نادیده بگیرم