بریده‌هایی از کتاب اسب من

خواب‌هایم را چشم‌هایم را فردایم را و حتا خود را، با دست‌های خود دفن خواهم کرد به جست‌وجوی باران‌ها در خاک تا قرن‌ها قبل، ریشه خواهم شد

خواب‌هایم را چشم‌هایم را فردایم را و حتا خود را، با دست‌های خود دفن خواهم کرد به جست‌وجوی باران‌ها در خاک تا قرن‌ها قبل، ریشه خواهم شد

خواب‌هایم را چشم‌هایم را فردایم را و حتا خود را، با دست‌های خود دفن خواهم کرد به جست‌وجوی باران‌ها در خاک تا قرن‌ها قبل، ریشه خواهم شد

لبخند بزن و امیدوار بمان به روزی که نخواهد آمد

قصه‌ها دروغ بودند، دروغ آمد که از شب نترسیم

ای دستهٔ لک‌لک‌های عازم فصلِ گرم ای مسافرخانه‌های گرم ای روزهای خوب مرا هم تحمل کن گفتم درد یعنی زنده‌ایم رنج یعنی خواهیم مُرد خواهیم مُرد یعنی زنده‌ایم در را باز کردم گفتم آزادی اما آن‌ها گرسنه بودند

انارستان بود جنگلِ انار بود با مِه بود با فقدان ابدیِ تو بود

وقتی از خاک داس می‌رویَد چگونه برویَم؟

نوشت: «چرا هیچ‌کس برای من گریه نمی‌کنه؟» گفت: در آغوشِ تو خوابِ آغوش تو را دیدم آه، گاهی رنج می‌کوشد که فهمیده نشود

یاری‌ام کن تا همهٔ آن‌چه را که بارها دیده‌ام برای اولین‌بار ببینم

از رسیدن می‌ترسم؛ می‌ترسم کسی منتظرم نباشد

گفت هرگز برای تو نبودم چرا دوستم داری؟ گفت و رفت فریاد زدم با عطر یاس‌ها زنده‌ام از دیوارهایی که نمی‌شناسم آویخته‌اند از خانه‌هایی که هرگز برای من نبود آیا شنید؟ آیا شنید؟

هنوز جمعه است؛ چه آهسته هنوز چه تنها هنوز... فکر می‌کنم به کودکی‌ام که رفت به جوانی که رفت سال‌ها گذشت سال‌ها گذشت دقیقه‌ها اما نمی‌گذرند

شب نمی‌فهمد کدام‌یک تاریک‌تریم خنجربه‌دست می‌آید؛ شب نمی‌بیند حدس می‌زند و می‌زند شب نمی‌میرد، می‌کُشد

من پرندهٔ کوچکی‌ام که اولین پرواز را در پنجه‌های عقاب تجربه می‌کند

چند شمع‌ایم، دست نداریم اشک‌های‌مان را پاک کنیم

تنها نگرانِ این بودم که به جست‌وجوی تو در دورترین کوچهٔ دنیا به خانه‌ات برسم و تو به جست‌وجویم رفته باشی چه غم‌بار وقتی نمی‌دانی گم کرده‌ای یا گم شده‌ای

از دفن ما سال‌هاست که می‌گذرد، فقط کاش کسی می‌دانست چرا نمی‌میریم؟

نشسته بودم کنار چالهٔ آب، سنگ می‌زدم به ابرها که دور شوند اما موج‌ها به سوی خودم می‌آمدند

لبخند بزن و امیدوار بمان به روزی که نخواهد آمد