بریده‌هایی از کتاب اسب من

می‌خندم همین‌طور می‌خندم اما دلم شاد نمی‌شود چون شب که این‌همه ستاره روشنش نمی‌کند

فکر می‌کنم به کودکی‌ام که رفت به جوانی که رفت سال‌ها گذشت سال‌ها گذشت دقیقه‌ها اما نمی‌گذرند

به دنبال چیستی پینوکیو انسان شدن؟! هیچ‌کس چون تو به دنبالش نیست کاش پسری از چوب بودم تا سوختنم آخری داشت

هرگز نترس قایقِ من! موجی که غرق نکند بالاترمان می‌برد

چیزی بگو حرفی بزن از فردا اما نه آن‌قدر تلخ که دلم بلرزد و نه آن‌چنان زیبا که باورم نشود

خورشید زیر سایه‌بان نشست خود را با سیگار عابری روشن کرد آینهٔ کوچکی از جیب بیرون آورد و در آن به غروب خیره شد

شعری که دوست دارم شعری که دوست دارم، چرا مرا می‌گریاند؟ نه، منصفانه نیست که در برابر هر آن‌چه دوست داریم، آسیب‌پذیرتریم

می‌خندم همین‌طور می‌خندم اما دلم شاد نمی‌شود چون شب که این‌همه ستاره روشنش نمی‌کند

احساس می‌کنم دیگر وقت گریه است و هزار گنجشک، باهم به سینه‌ام سر می‌کوبند تا پنجره بشکند رها شود

برف بر شانه‌ات داشتی تو قسمتی از زمستان را با خود بردی تو تکه‌ای از همه را بردی

می‌خواستم پرنده باشم تا هر وقت که ترسیدم بپَرَم دور شوم

«پیاده می‌شوم.» «این‌جای صحرا؟» «جای غلط، با آدمِ غلط سوار شدم. هر کجا پیاده شوم درست است.»

لبخند بزن و امیدوار بمان به روزی که نخواهد آمد

سلام این‌جا خواب من است یا خواب تو؟ صبح کدام‌مان تنها می‌شود؟

کمکم کن باید با آخرین هیزم‌ها در این دشت آن پنجره را بسازم و ببندم

چیزی بگو حرفی بزن از فردا اما نه آن‌قدر تلخ که دلم بلرزد و نه آن‌چنان زیبا که باورم نشود

آه، گاهی رنج می‌کوشد که فهمیده نشود

سال‌ها بعد مرا با چه نامی صدا می‌زنی؟ آیا کلمه‌ای خواهد ماند که با آن «سلام» بسازی «کجا بودی» بسازم... ای دوست، چگونه مرا خواهی یافت؟ من کلمهٔ دوردستم از همه‌جا دورم

تو دوستم داشته باش من نمی‌توانم دوست داشته شوم بلد نیستم کمکم کن وقتی نمی‌توانم حرف بزنیم کمک کن سلام کنیم وقتی نمی‌توانم راه برویم کمک کن دستِ هم را بگیریم تا باد، پنجره را نکوبد و رنگِ تاریکی، فقط سیاه باشد برف بر شانه‌ات داشتی تو قسمتی از زمستان را با خود بردی تو تکه‌ای از همه را بردی

خواب‌هایم را چشم‌هایم را فردایم را و حتا خود را، با دست‌های خود دفن خواهم کرد به جست‌وجوی باران‌ها در خاک تا قرن‌ها قبل، ریشه خواهم شد