بریده‌هایی از کتاب اسب من

چند شمع‌ایم، دست نداریم اشک‌های‌مان را پاک کنیم

تنها نگرانِ این بودم که به جست‌وجوی تو در دورترین کوچهٔ دنیا به خانه‌ات برسم و تو به جست‌وجویم رفته باشی چه غم‌بار وقتی نمی‌دانی گم کرده‌ای یا گم شده‌ای

از دفن ما سال‌هاست که می‌گذرد، فقط کاش کسی می‌دانست چرا نمی‌میریم؟

نشسته بودم کنار چالهٔ آب، سنگ می‌زدم به ابرها که دور شوند اما موج‌ها به سوی خودم می‌آمدند

لبخند بزن و امیدوار بمان به روزی که نخواهد آمد

احساس می‌کنم مثل برگ مُردهٔ چای، در آب از درون خالی می‌شوم و جهان را تاریک می‌کنم

فرومی‌روم در آب و چون نهنگی خسته که ساحل را نمی‌یابد مُردنم تمام نمی‌شود

کوه روی صورت خودش گدازه می‌پاشد قطار روی ریل دراز کشیده

احساس می‌کنم همه‌چیز می‌خواهد بمیرد

نوشت: «دلم روشنه اما آیا شب از این‌همه تاریکیِ خودش نمی‌ترسه؟»

خیره‌ام به قاصدک این گیاه غریب که پس از مرگ به راه می‌افتد

از خانه بیرون می‌روم و تنهاییم بزرگ‌تر می‌شود در جست‌وجوی کسی نیستم در جست‌وجوی جایی نیستم در جست‌وجوی چیزی نیستم قدم می‌زنم تا پاهایم را فراموش نکنم در کوچه‌هایی که نام‌هاشان را از یاد برده‌اند و نقشهٔ شهر را... ساعت‌ها اشتباه می‌روم از رسیدن می‌ترسم؛ می‌ترسم

دلم گرفته و روی شانه‌های خودم گریه می‌کنم

دلم گرفته و آرام گریه می‌کنم آن‌قدر که صدایم از دهانم بیرون نمی‌زند... ناله‌ام تنها گنجشک‌ها را می‌پَرانَد پنجره‌ها را کنار می‌زنم باران به اتاقم بیاید

قدری اندوه حتا بر خنده‌های‌مان هم نشسته است چون سایه‌ها که تکه‌های جامانده از شب‌اند

به احترامِ در سکوت‌ماندگان به احترامِ در سکوت‌مُردگان به احترامِ سکوت... یک دقیقه بایستید و بیندیشید قدری اندوه به‌هرحال

عقابی که ما را تا ابرها آورده عاقبت رهای‌مان می‌کند این تمام سهم ماست از رهایی

خندیدیم ما به رنگین‌کمان خندیدیم به لب‌های آسمان که به هفت رنگْ غمگین بود

شعری که دوست دارم، چرا مرا می‌گریاند؟ نه، منصفانه نیست که در برابر هر آن‌چه دوست داریم، آسیب‌پذیرتریم

گریستم برای ما که پاییز نیامده ریختیم گریستم برای بیدهای خسته بیدهای مجنون که هر چه سبز شوند، سرو نمی‌شوند