بریده‌هایی از کتاب کار عمیق

یک روز کاریِ عادی هشت ساعت است و خبره‌ترینِ ما می‌تواند چهار ساعت در روز کار عمیق کند. پس اگر روزانه نیمی از روز خود را به کارهای سطحی بپردازید، می‌توانید بدون اثر منفی کار عمیق کنید.

«متمرکز زندگی خواهم کرد، چراکه زندگیِ متمرکز بهترین نوعِ زندگی است.»

وقتی بازارِ استعداد در سطح جهانی قابل‌دسترسی شد، آن‌هایی که در قلهٔ بازار قرار دارند به شکوفایی می‌رسند؛ حال‌آنکه باقی رنج می‌کشند.

در تمام تاریخ بشر، نه آهنگری و نه چوب‌سازی مشاغل فاخری نبوده‌اند، ولی این اصلاً مهم نیست، چون اصولاً مشخصات آن کار مهم نیست. اصولاً لذت نهفته در این کارها، نه به‌خاطر نتایج آن کارها، که به‌خاطر مهارت و لذتِ ذاتیِ استادکاری است. یعنی، در مثال چرخ‌ساز، خود چرخ رضایتی ایجاد نمی‌کند: این فرایند چرخ‌سازی است که رضایتمندی ایجاد می‌کند. این موضوعْ قابل‌تعمیم به مشاغل دانش‌بنیان هم هست. نباید به‌دنبال شغلی خاص باشیم، باید به‌دنبال رویکردی خاص به شغلمان باشیم.

در عین تناقض، لذت‌بردن از کار از لذت‌بردن از اوقاتِ فراغت ساده‌تر است. همانند سایر فعالیت‌های غرقگی، «کار» اهداف درونی و قوانینِ بازخورد و چالش‌های خاص خود را دارد. همهٔ این اجزا باعث تشویق فرد به تعمیق و تمرکز می‌شوند؛ ولی شکل‌دادنِ مؤثر به اوقات فراغت، به‌دلیل ماهیت ساختارنیافته و نامنظم آن، بسیار دشوارتر است و لذت‌بردن از آن دشوارتر.

«بهترین لحظاتِ فرد معمولاً وقتی رخ می‌دهند که ذهن یا جسم فرد، عامدانه و ارادی، برای دستیابی به دستاوردی دشوار و ارزشمند، به آستانهٔ تحملِ جسمی یا ذهنی برسد.»

اصل کمینهٔ مقاومت: اگر در یک فضا و موقعیتِ کاری از تأثیر رفتارهای مختلف بر هدف نهایی بازخورد روشنی نداشته باشیم، به رفتارهایی گرایش پیدا می‌کنیم که در آن لحظه آسان‌ترین راه‌اند.

شدت تمرکز × زمان صرف‌شده = کار با کیفیتِ بالا

تمرکز کامل بر یک مهارت، عملاً به شبکه‌های ذهنیِ مخصوصِ مربوط فشار می‌آورید تا بارها و بارها به‌طور مجزا و مستقل جرقه بزنند. چنین استفادهٔ مکرری از شبکه‌ای خاص موجب می‌شود سلول‌هایی موسوم به یاخته‌های کم‌شاخه آرام‌آرام لایه‌های میلین را اطراف شبکه‌های عصبی تشکیل دهند و عملاً کاری کنند که مهارت ملکهٔ ذهن بشود. بااین‌حساب، علتِ اهمیتِ تمرکزِ تام‌وتمام روی کاری که می‌کنیم و درعین‌حال پرهیز از حواس‌پرتی این است: تنها راهی که می‌توان کاری کرد تا شبکه‌های عصبیِ مرتبطی را که می‌توانند موجب تولید میلین‌های مفید شوند به‌طور مستقل به کار انداخت، داشتنِ تمرکزِ تام‌وتمام است.

«نوابغ تمام نیروی خود را روی کاری متمرکز می‌کنند که تصمیم گرفته‌اند همهٔ هم‌وغم خود را روی آن بگذارند.»

روان‌شناس استنفورد است که با استفاده از اسکنر اف‌ام‌آی‌آر کوشید عملکرد مغز را بر موضوعاتی که تصاویر منفی و مثبت را باهم داشته‌اند بررسی کند. او متوجه شد که آمیگدالِ جوانان را فعالیت‌هایی راه می‌اندازد که هر دو تصویر را دارد. فرضیهٔ کارستنزن این است که نمونه‌های آماریِ مُسن قشر پیش‌پیشانیِ خود را تعلیم داده‌اند تا در حضور محرک‌های منفی، آمیگدال را مهار کند. نمونه‌های آماریِ مسن بابت اینکه شرایط زندگی‌شان بهتر از نمونه‌های آماریِ جوان بود خوش‌حال‌تر نبودند؛ آن‌ها درعوض به این دلیل شادتر بودند که دستگاه فکریِ خود را عوض کرده بودند تا انرژیِ منفی را کنار بگذارد و انرژیِ مثبت را ذخیره کند. آن‌ها حواس خود را هوشمندانه مدیریت کردند و به این شکل توانستند بدون اینکه چیز مهمی را در دنیای خود تغییر دهند، آن را ارتقا ببخشند.

حوزه‌های مختلف علوم، از انسان‌شناسی تا آموزش، از اقتصادِ رفتاری تا مشاورهٔ خانواده، همه‌وهمه یک چیز را می‌گویند و آن اینکه «مدیریتِ هوشمندانهٔ توجه» عنصر اساسیِ زندگی خوب است و کلید ارتقای تقریباً تمام جنبه‌های تجربهٔ شما.

اگر با جدی‌گرفتنِ کار مشکلی ندارید، مسلط‌شدن بر سیستم‌هایی که روزبه‌روز پیچیده‌تر می‌شوند نیز برایتان راحت خواهد شد و آموختنِ مهارت‌هایی که برای پیشرفت در اقتصاد ما لازم است نیز برایتان دشواری‌ای به همراه نخواهد داشت؛

تصمیم‌هایی که منطبق بر قواعدِ مشخص‌اند (مثل مسئله‌ای ریاضی) بهتر است توسط ذهن خودآگاه گرفته شوند و تصمیم‌هایی که با اطلاعات ساختارنیافتهٔ حجیم‌تر و مبهم‌تر و حتی داده‌های متناقض طرف‌اند بهتر است توسط ذهن ناخودآگاه گرفته شوند.

بهترین لحظاتِ فرد معمولاً وقتی رخ می‌دهند که ذهن یا جسم فرد، عامدانه و ارادی، برای دستیابی به دستاوردی دشوار و ارزشمند، به آستانهٔ تحملِ جسمی یا ذهنی برسد.

کار استادکار، نه خلق معنا، که پرورش خویشتن برای تشخیص معنایی است که در بطن کار است. این وضعیتْ استادکار را از پوچی می‌رهاند.

رضایتمندی‌های حاصل از تلاشِ فیزیکی برای نشان‌دادن جایگاه خود در دنیا، آدمی را آرام و آسوده می‌کند