بریده‌هایی از کتاب کار عمیق

برای اینکه در اقتصاد به‌دردبخور باشید، باید بی‌درنگ مهارتِ «فراگیریِ سریعِ چیزهای پیچیده» را بیاموزید. این کار مستلزم عمیق کار کردن است.

. به‌بیان دیگر، ارادهٔ شما محصول شخصیتِ آهنین و قویِ شما نیست که بتوانید بی‌پایان از آن بهره ببرید، بلکه بیشتر شبیه یک ماهیچه است که مثل هر عضله‌ای خسته می‌شود. به‌خاطر همین است که سوژه‌های آزمایشِ هافمن و باومایستر به‌سختی می‌توانستد بر تکانه‌های امیال غلبه کنند. به‌تدریج، تکانه‌های تمرکززدای امیالِ آن‌ها مخزنِ محدودِ اراده‌شان را تخلیه می‌کرد، تاجایی‌که دیگر توان مقابله با امیال را نداشتند. فارغ از نیت هر شخص، این اتفاق برای هرکسی ازجمله شما هم می‌افتد؛ مگر اینکه حواستان به عادت‌هایتان باشد.

«متمرکز زندگی خواهم کرد، چراکه زندگیِ متمرکز بهترین نوعِ زندگی است.»

(البته رغبت به بهره‌برداری از دفاتر باز دلایل دیگری ازجمله افزایش کنترل روی کارمندان و کاهش هزینه هم دارد که کمتر از آن‌ها صحبت می‌شود).

کلید توسعهٔ مهارت‌های کار عمیق گذر از صرفاً نیات خوب و رفتن به‌سمت اضافه‌کردنِ عادت‌هایی به زندگیِ حرفه‌ای‌تان است؛ به‌نحوی که مجبور نباشید برای متمرکزشدن (یا متمرکزماندن)، به‌دفعات، از مخزنِ محدودِ نیروی اراده‌تان استفاده کنید.

پربسامدترین امیالِ تمرکززدا شامل خوردن و خوابیدن و افکار جنسی‌اند، که خیلی هم جای تعجب ندارد؛ ولی ادامهٔ این فهرست جالب‌توجه است: میل به قطع‌کردن کار «دشوارِ» فعلی، چک‌کردن ایمیل و شبکه‌های اجتماعی، وب‌گردی، گوش‌کردن به موسیقی و تماشای تلویزیون

«یودایمونیا» (وضعیت روانی‌ای که در آن تمام پتانسیل یک فرد بالفعل می‌شود)

وقتی شما از کار الف می‌پرید به کار ب، ذهنتان درجا قضیه را دنبال نمی‌کند و ته‌مانده‌ای از توجهتان همچنان سرِ آن کارِ اصلی باقی می‌ماند؛ به‌خصوص وقتی کار روی مورد الف سروتهش باز و شدت آن کم باشد. اما حتی اگر قبل‌از پریدن روی کار بعدی کار الف را به پایان برسانید، ذهنتان تا مدتی چندشاخه می‌شود.

دو مهارت بسیار مهم جهت ترقی در اقتصاد نوین: ۱. یادگیری زود و سریع چیزهای سخت؛ ۲. یادگیری تولید محصولِ سطح بالا، چه به‌لحاظ کیفیت و چه به‌لحاظ سرعت.

در فرهنگ حرفه‌ایِ امروزی، تأکید زیادی بر مفهوم شرح شغلی وجود دارد. این توصیهٔ رایج که «برو دنبال کاری که واقعاً عاشقشی» بر این تفکر غلط بنا شده است که معنا به مشخصاتِ آن کار ربط دارد. در این طرز فکر، فقط برخی مشاغل خاص وجود دارند که می‌توانند منشأِ رضایت باشند و سایر مشاغلْ بی‌روح و بی‌فایده‌اند. طرز فکر دریفوس و کلی به ما کمک می‌کند در دام چنین طرز فکری نیفتیم. در تمام تاریخ بشر، نه آهنگری و نه چوب‌سازی مشاغل فاخری نبوده‌اند، ولی این اصلاً مهم نیست، چون اصولاً مشخصات آن کار مهم نیست. اصولاً لذت نهفته در این کارها، نه به‌خاطر نتایج آن کارها، که به‌خاطر مهارت و لذتِ ذاتیِ استادکاری است. یعنی، در مثال چرخ‌ساز، خود چرخ رضایتی ایجاد نمی‌کند: این فرایند چرخ‌سازی است که رضایتمندی ایجاد می‌کند. این موضوعْ قابل‌تعمیم به مشاغل دانش‌بنیان هم هست. نباید به‌دنبال شغلی خاص باشیم، باید به‌دنبال رویکردی خاص به شغلمان باشیم.

اگر از یک مدیرعامل بخواهیم چهار ساعتِ تمام فکروذکرش را صَرف حل مشکلی خاص کند، عملاً داریم مهارتی را هدر می‌دهیم که مایهٔ ارزشمندکردنِ اوست. بهتر این است که از سه نفرِ دیگر با مرتبه‌ای پایین‌تر بخواهیم خیلی خوب درمورد مشکل فکر کنند و بعد، راه‌حل‌های پیشنهادی‌شان را برای مدیران ببریم تا تصمیمِ نهایی اتخاذ شود.

در مقایسه با وب‌گردیِ نیمه‌هوشیارِ بی‌هدف در ساعت‌های بیکاری‌تان، اگر برای ذهنتان کاری معنادار تعریف کنید، حتی اگر کل روز طول بکشد، روز را با احساسِ دستاوردِ بیشتر تمام می‌کنید و روز بعد را با بهروزیِ بیشتر شروع می‌کنید.

اگر محتوایی را که به‌طور معمول در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شود در یک وبلاگ یا مجله یا برنامهٔ تلویزیونی بگنجانیم، هیچ مخاطبی را جذب نخواهد کرد؛ ولی همان محتوا وقتی در یکی از شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شود، کلی لایک و کامنت می‌گیرد.

یک روزِ کاریِ مبتنی‌بر سطحی‌گری، از منظر عصب‌شناختی، حتی اگر بر موضوعاتِ سطحیِ ظاهراً شاد یا بی‌ضرر متمرکز بوده باشید، روز جان‌کاه و ناراحت‌کننده‌ای خواهد بود.

صندوق ایمیل جای خوبی برای زندگی‌کردن نیست.

نیروی اراده محدود است و هرچه ابزارها اغواکننده‌تر باشند، حفظ تمرکز روی کارهای عمیق را سخت‌تر خواهند کرد؛ بنابراین برای اعتلای کار عمیق، باید یک بار در نحوهٔ بهره‌برداری از این ابزارها و نحوهٔ گذراندن وقتتان بازنگری کنید.

نکتهٔ اصلیِ این راهبرد، نه این مثال‌ها، این ایدهٔ کلیدی است که تقویت تمرکز فقط درگروِ تعهدتان به تمرین و ممارست در تقویت آن است.

سازوکار اصلیِ جالب‌توجهِ این نظریه برای مقاصد ما این است که متوقف‌کردنِ کاری که به‌لحاظ ذهنی پرمصرف است و پرداختن به کاری که ذاتاً جذاب است باعث می‌شود سازوکارهای بازسازیِ توجه وارد عمل شوند و ذخایر توجهِ هدایت‌شده را پس‌از مدتی به حالت طبیعیِ آن برگردانند.

نظریهٔ «بازسازیِ ذهنی» را تأیید می‌کند. ادعای اصلیِ این نظریه این است که وقت‌گذراندن در طبیعت قوای ذهنیِ شما را بازسازی می‌کند.

طبق این نظریه، ذهنِ خودآگاهِ شما مثل رایانه‌ای خانگی است که می‌توانید روی آن برای حل دستهٔ محدودی از مسائل برنامه‌های رایانه‌ایِ ساده‌ای بنویسید، ولی ذهن ناخودآگاه شما مثل مرکز دادهٔ گوگل هزاران ترابایت داده را با ظرفیت بسیار بالاتر و براساسِ الگوریتم‌های آماریِ پیچیده پردازش می‌کند و نتایج را خیلی خلاصه در اختیارتان می‌گذارد