بریده‌هایی از کتاب عاشقانه‌ی مرگ

من خیلی دوسش دارم این دوست داشتن ضعیفم می‌کنه. منو پایین می‌کشه. قبول... اما قول میدم نذارم غرقم کنه

-=«وقتی به مردن فکر می‌کنم می‌فهمم خیلی چیزها مسخره‌ست. الکی سرش جنجاله... سرم گیج می‌ره از فکر کردن به افکار چند ماه قبلم... تازه دارم می‌بینم دنیا هم با همه حرف و حدیث هاش تموم می‌شه.»

زن رفت... در حالی‌که به طرز عجیبی می‌خندید. یکی از ده‌ها عروسکش هم رفت. دلش می‌خواست بخندد. مانند زن... مانند عروسکش... باز هم مرور ذهنیات مسموم و دغدغه‌هایی که او را تا مرز بی‌خودی و خودباختگی می‌کشاند. بطری را سرکشید. باید می‌خندید... باید می‌توانست بخندد، تا دیگربار برزخ سیاه و مبهمش تنها نماند. باز سر کشید تا بخندد... اما نفهمید چه شد که ناگاه دیوارهای خانه از نعرهٔ گوش خراشی به خود لرزیدند باز نمی‌توانست با خود صادق نباشد. باز تنها سلاحش را به روی حصار جانکاه تنهایی می‌کشید؛ فریاد و فریاد...

-=«من این‌قدر بزرگ نشدم که بتونم آرزوهای بزرگ کنم.»

مگه دوس داشتن پارچه‌ست که بشه اندازه‌اش کرد؟

صبرم سراومده. از این وضعیت خسته شدم. تا کی این‌طوری آلاخون والاخون باشیم

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم، همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم...»

آدما یه وقتایی یه حقایقی رو می‌دونن اما می‌خوان خودشونو بزنن به یه راه دیگه که اون حقیقت اذیتشون نکنه.

آدما یه وقتایی یه حقایقی رو می‌دونن اما می‌خوان خودشونو بزنن به یه راه دیگه که اون حقیقت اذیتشون نکنه.

-«خانوم‌جون راست می‌گفت. آدما تا غلط ننویسن درست نوشتن رو یاد نمی‌گیرن. الان جلوی چشمای من یکی از درست‌ترین آدمای دنیا نشسته.»

=«کار دنیا همینه. یه روز آدم‌رو یاد چیزایی می‌اندازه که بدجوری دلش می‌گیره. یه وقتایی هم می‌بردش جاهایی که به کل یادش می‌ره یه روزی هم قراره بمیره.»

-=«حالم از این گودال‌ها به هم می‌خوره، دقیقاً و تنها معنیشون همینه که دنیا و قیل و قال زندگی و آدم‌ها، مفت نمی‌ارزه... قصهٔ پر غصهٔ دلخوشی‌ها و تعلق خاطرهایی که ایجاد می‌شن...

-=«همیشه می‌دیدم دعا آخرین راه واسه آدمای گرفتاره ولی فکر می‌کردم یه حالت خرافه است واسه دلداری و تسکین دادن به خودشون، نمی‌دونم، هیچ‌وقت نتیجه‌شو ندیدم.»

دنیا و قیل و قال زندگی و آدم‌ها، مفت نمی‌ارزه... قصهٔ پر غصهٔ دلخوشی‌ها و تعلق خاطرهایی که ایجاد می‌شن... و آنی به خاک سیاه می‌شینن. متنفرم از خاکی که آدمارو از هم می‌گیره...

دنیای بدون دوست داشتن پر از تاریکیه...

«هرآنکه خاطر مجموع و یار نازنین دارد، سعادت همدم او گشته و دولت همنشین دارد/ حریم عشق را درگه بسی بالاتر از عقل است، کسی آستان بوسد که جان در آستین دارد/ دهان تنگ شیرینش مگر ملک سلیمان است، که نقش خاتم لعلش جهان زیر نگین دارد/ لب لعل و خط مشکین چو آنش هست و اینش هست، بنازم دلبر خود را که حسنش آن و این دارد/ به خواری منگر ای منعم ضعیفان و نحیفان را، که صدر مجلس عشرت گدای ره نشین دارد...»

«صدا کن مرا! صدای تو خوب است... صدای تو سبزینهٔ آن گیاه عجیبی است که در انتهای صمیمیت حزن می‌روید... در ابعاد این عصر خاموش من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنها ترم... بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است... و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش‌بینی نمی‌کرد... و خاصیت عشق این است...!!!»

دوست داشتن زمان نمی‌خواد خاطره می‌خواد.

کتابا و بزرگترها هم یه وقتایی حرف زیادی می‌زنن.

چند روز دیگر فرصت داشت تا از دیدن آن ابرهای تکه پاره روی سفرهٔ آبی رنگ لذت ببرد؟