بریده‌هایی از کتاب عاشقانه‌ی مرگ

آدما یه وقتایی یه حقایقی رو می‌دونن اما می‌خوان خودشونو بزنن به یه راه دیگه که اون حقیقت اذیتشون نکنه. همیشه خودمو زدم به کوچه علی چپ

آدما همیشه به خاطر تعصب بیش از حدشون با این حرفا اعتقاداتشونو توجیه می‌کنن. ولی هیچ‌وقت ته دلشون با این توجیه‌ها صاف نیست.»

آدما یه وقتایی یه حقایقی رو می‌دونن اما می‌خوان خودشونو بزنن به یه راه دیگه که اون حقیقت اذیتشون نکنه.

چند انسان در دنیا مانند او گورشان از ازدحام حسرت ندیده‌ها و نشنیده‌ها و نگفته‌ها و نکرده‌ها تنگ است.

مهربونی و گذشت یه چیزه و حماقت یه چیزه دیگه

سیگار طبق معمول محکوم به سوختن بود و ته سیگار موظف به تلنبار شدن در زیر سیگاری و تحمل بی‌تفاوتی او... برای آشفتگی هایش، توتون بیش از اندازه صبور بود

-=«من تا ابد عاشقت می‌مونم.»...

-=«می‌خوام آرزوت رو برآورده کنم... می‌خوام بزرگ شم و آرزوهای بزرگ کنم.»

-=«تو از تاریکی می‌ترسی.» درد فلجش کرده بود، به زور لبخند زد. -=«نه وقتی با توام.» -=«می‌خوام همه جا روشن باشه... منم از تاریکی می‌ترسم.»

«یه وقتایی دوست داشتن اینه که عاشق نبودن عزیزت هم باشی. می‌خوام این‌قدر عاشق باشی که منو عشقمو خاطراتمو فراموش کنی... می‌شه؟»