بریده‌هایی از کتاب عاشقانه‌ی مرگ

یه وقتایی معجزه اتفاق می‌افته، بهش اعتقاد داشته باش.

تو این دنیا حتی کثافت شدنم ساده نیست. درد داره.

نه... این شکستن‌ها گویی تمامی نداشت...

دلش می‌خواست نباشد. اصلاً در هیچ کجای جهان نباشد. دلش می‌خواست کنده شود از همهٔ دنیا

بی کسی برایش به اندازهٔ مرگ تلخ بود.

باز هم مرور ذهنیات مسموم و دغدغه‌هایی که او را تا مرز بی‌خودی و خودباختگی می‌کشاند.

آن روز از عصر، آسمان مانند دل عاشقی که بغض و اشک را در خودش متراکم کرده باشد ابری و گرفته بود. گویا او نیز در دلش غم هجران عمیقی را به مدت طولانی فشرده بود که یکباره در آن لحظات بغضش ترکید و بالاخره باران شدیدی باریدن گرفت.

-=«ارزش دوست داشتن به ابرازکردنش و شیپورکردنش نیست. دوست داشتنی که آدمت کنه و تورو بالا بکشونه با ارزشه. باس رو تخم چشات نگهش داری.»

بهم گفت عشق واسه آدم لات مثل لات بازیه. زندگیشم چاله میدونه، یکیش دوتا شه کاسه کوزه می‌شکنه. عاشق عاقل کارش درست‌تره و همه چیو با هم داره. از همون موقع دیگه کشیدم کنار. عشقمو از لات بازیام سوا کردم. دیگه یه چیزایی‌رو می‌دیدم که قبل از اون اصلًا به چشمم نمی‌اومدن. تازه فهمیدم زندگی یعنی چی. مردن یعنی چی. آرامش چطوریه. خیلی چیزارو فهمیدم که همشو مدیون همین عشقم. تازه بعد از اون روز فهمیدم عاشق نبودم. یه دیوونهٔ کله خراب بودم که فقط می‌خواستم نذارم بقیه‌رو نشون کردهٔ خودم نشونه‌گیری کنن. حالیم نبود چه غلطی می‌کنم. ولی وقتی اون روز اون حرف‌هارو بهم زد دیگه پامو گذاشتم تو راه عقل. اون منو بالا کشید و یه جورایی آدمم کرد.» دستش را روی پای او گذاشت و ادامه داد: -=«آره داداشم. ارزش عشق ما بیشتر از ایناست.»

-=«حداقل می‌تونی سعی تو بکنی.» -=«هرکسی بیشتر از همه خیر و صلاح خودشو می‌خواد و تشخیص می‌ده. اونم می‌دونه داره چیکار می‌کنه.» -=«نمی‌دونه.

هرچه می‌جست اثری از تصویر غم‌هایش نبود.

دلش می‌خواست نباشد. اصلاً در هیچ کجای جهان نباشد. دلش می‌خواست کنده شود از همهٔ دنیا، اما تنها بود و هم گریزی جز تنهایی نداشت.

-=«صدا کن مرا! صدای تو خوب است... صدای تو سبزینهٔ آن گیاه عجیبی است که در انتهای صمیمیت حزن می‌روید... در ابعاد این عصر خاموش من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنها ترم... بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است... و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش‌بینی نمی‌کرد... و خاصیت عشق این است...!!!»

بطری خائن را به سمتی پرت کرد، و خیانتش را با درازکشیدن روی کاناپه و دود کردن سیگار تلافی نمود. چه شعار کلیشه‌ای و مسخره‌ای بود "دود شدن غم یک مرد با سیگار" گویندهٔ آن چه دل‌خوش بود!!

آدما تا غلط ننویسن درست نوشتن رو یاد نمی‌گیرن.

-=«اَه اَه..! تو عین کلاغی و همش می‌خوای پول جمع کنی.» -=«واسه آیندهٔ بچه‌هاست.» -=«نگران نباش، اونا خودشون آینده‌شونو می‌سازن.»

-=«تو دوست نداری بمیری.» -=«هیچکی دوست نداره. مهم اینه که زندگیت واست چقدر ارزش داره که براش تلاش کنی.»

-=«واست مهم نیست از زندگیت بره؟» -=«مطمئنم که اون منو ترک نمی‌کنه.» -=«چون دوستت داره؟» -=«دوست داشتن یعنی همین دیگه. مگه نمی‌گین خیلی منو می‌خواد؟» -=«یه روزی یه جایی کم میاره.» -=«اون پیشم می‌مونه مطمئن باش.»

دلش می‌خواست کنده شود از همهٔ دنیا، اما تنها بود و هم گریزی جز تنهایی نداشت.

-=«مگه نمیگی دوسم داره؟... پس حتماً تحمل می‌کنه.» -=«تا کی؟ تا کجا؟» -=«تا جایی که دوست داره تحمل می‌کنه.» -=«واست مهم نیست از زندگیت بره؟» -=«مطمئنم که اون منو ترک نمی‌کنه.» -=«چون دوستت داره؟» -=«دوست داشتن یعنی همین دیگه. مگه نمی‌گین خیلی منو می‌خواد؟» -=«یه روزی یه جایی کم میاره.» -=«اون پیشم می‌مونه مطمئن باش.» -=«هر آدمی یه ظرفیتی داره. تو داری بدجوری دلشو می‌شکونی. بالاخره یه روز اسباب اثاثیه‌شو جمع می‌کنه و واسه همیشه از زندگیت میره بیرون.