بریده‌هایی از کتاب انسان در جست‌وجوی معنا

عشق بسیار فراتر از جسم معشوق پیش می‌رود. عشق معنای واقعی‌اش را در وجود معنوی و درونی خودش پیدا می‌کند. چه معشوق حضور داشته باشد، چه نداشته باشد، چه زنده باشد و چه از این دنیا رفته باشد، عشق به طریقی اهمیت و جایگاه خودش را پیدا خواهد کرد.

معنای زندگی را به سه روش می‌توان کشف کرد: 1.      با انجام کاری سودمند. 2.      با تجربه‌کردن چیزی یا مواجه‌شدن با شخصی دیگر. 3.      با رفتاری که در مقابل درد و رنج‌های اجتناب‌ناپذیر اتخاذ می‌کنیم.

در این مرحله دیگر احساساتش سرکوب شده بودند و بدون هیچ حرکتی اتفاقات را تماشا می‌کرد

داستایوفسکی می‌گوید: «تنها یک چیز است که از آن می‌ترسم، این‌که ارزش رنج‌هایم را نداشته باشم.»

«بله. انسان به هر شرایطی عادت می‌کند، اما نپرسید چگونه.»

انسان‌بودن یعنی هدف‌داشتن و هدایت‌شدن.

بی‌تفاوتی، سستی در عواطف و احساساتی که دیگر فرد نمی‌تواند آنها را بروز دهد علائمی هستند که در مرحلهٔ دوم واکنش‌های روانی زندانیان رخ می‌دهند و در نهایت آنها را نسبت به شکنجه‌هایی که هر ساعت و هر روز متحمل می‌شوند بی‌تفاوت می‌کند، که به وسیلهٔ همین بی‌تفاوتی به سرعت پیلهٔ محافظ اطراف خودشان می‌بافند.

خیلی خنده‌دار است، همان‌قدر که ترس از چیزی باعث می‌شود آن بلا به سرمان آید، اصرار و قصد بیش از حد برای خواستن چیزی آن را غیرممکن‌تر می‌کند.

«به پدر و مادر خود احترام بگذارید تا به نیکی زندگی کنید.»

طوری زندگی کنید که گویی بار دومی است که به دنیا آمده‌اید و در حال ارتکاب خطاهای زندگی اولتان هستید، پس مراقب رفتارهایتان باشید.

«کسی که چرایی برای زندگی‌کردن دارد، از عهدهٔ چگونگی آن برخواهد آمد.»

«تنها یک چیز است که از آن می‌ترسم، این‌که ارزش رنج‌هایم را نداشته باشم.»

وقتی تلاش می‌کنیم هنر زندگی‌کردن را بیاموزیم تلاش برای ایجاد حس شوخ‌طبعی و خنده، حقه‌ای جالب برای تحمل شرایط دشوار بود که در این راه می‌آموختیم. این حقه یا شگرد را هم می‌شود با وجود رنج و عذاب مداوم در اردوگاه به کار برد

«کسی که چرایی برای زندگی‌کردن دارد، از عهدهٔ چگونگی آن برخواهد آمد.»

انسان به هر شرایطی عادت می‌کند، اما نپرسید چگونه.

داستایوفسکی می‌گوید: «تنها یک چیز است که از آن می‌ترسم، این‌که ارزش رنج‌هایم را نداشته باشم.»

به خوبی مشهود است که شوخی و خنده بیش از هر چیز دیگری در وجود انسان می‌تواند حتی برای چند ثانیه هم که شده او را از شرایط سخت و دشوار جدا کند.

نیچه: «کسی که دلیلی برای زندگی‌کردن داشته باشد از عهدهٔ چگونگی آن برخواهد آمد»

نیازی نبود که از گریه‌کردن شرمسار شویم، اشک‌ها گواه بر این بودند که فرد از قدرت و شجاعت عظیمی برای مقابله با سختی‌ها برخوردار است. اما انسان‌های اندکی این موضوع را درک می‌کنند

اندیشه‌ای در ذهنم نشست، برای اولین‌بار در زندگی‌ام حقیقتی را دریافتم که شاعران بسیاری آن را به شعر درآورده‌اند و اندیشمندان بسیاری آن را غایت فرزانگی نامیده‌اند. آن حقیقت این است که عشق والاترین هدفی است که انسان در جست‌وجوی آن است؛ و آنجا بود که معنای بزرگ‌ترین رازی که اشعار و افکار و اعتقادات بشری سعی بر آشکارکردن آن دارند را متوجه شدم: رستگاری بشر در راه عشق و در خود عشق است.