بریده‌هایی از کتاب انسان در جست‌وجوی معنا

خوشبختی اثر جانبیِ تعهد یک انسان به هدفی والاست،

زندگی یعنی رنج‌بردن و زنده‌ماندن

خوشبختی را نمی‌توان دنبال کرد، بلکه باید آن را به‌وجود آورد؛

هنگامی که درد و رنج معنا پیدا می‌کنند دیگر عذاب‌دهنده نیستند

خیلی خنده‌دار است، همان‌قدر که ترس از چیزی باعث می‌شود آن بلا به سرمان آید، اصرار و قصد بیش از حد برای خواستن چیزی آن را غیرممکن‌تر می‌کند.

انسانی که نتواند پایان «زندگی موقت» خود را ببیند قادر به تمرکز روی هدف نهایی زندگی خویش نخواهد بود.

اما بشر چیزی فراتر از روح و روان است.

«زندگی مانند رفتن به دندانپزشکی است. همیشه انتظار چیزهای بدتر را دارید، درحالی‌که سختی‌ها به پایان رسیده‌اند.

موفقیت‌هایی مانند خوشبختی را نمی‌توان دنبال کرد، بلکه باید آن را به‌وجود آورد؛ خوشبختی اثر جانبیِ تعهد یک انسان به هدفی والاست، یا به عبارت دیگر، خوشبختی محصولِ تسلیم‌شدن در برابر هر معنای ارزشمندی غیر از خود شخص است.

وای بر آن کسی که دیگر نه هدفی و نه دلیل و معنایی در زندگی خود داشته و دلیلی برای ادامهٔ زندگی‌اش پیدا نکند. این‌گونه افراد به سرعت خود را گم کرده و در پاسخ به تمام بحث‌های امیدبخش تنها یک جواب می‌دادند: «انتظاری از زندگی ندارم.»

زندگی یعنی پذیرش مسئولیت برای پیداکردن پاسخ مناسب در مقابل مشکلات و انجام مأموریت‌هایی که سدّ راهِ هر فرد قرار می گیرد.

درد و رنج یک انسان مشابه عملکرد گاز است. مقدار مشخصی از گاز که به داخل یک اتاق پمپاژ می‌شود و در نهایت بدون اهمیت داشتن اندازهٔ اتاق، گاز تمام آن را به‌طور یکسان در بر می‌گیرد. درد و رنج هم دقیقاً به همین شکل عمل می‌کنند. روح و ضمیر آگاه انسان را کامل در بر می‌گیرند و مهم نیست که میزانشان چقدر است. برای همین می‌توان گفت که «میزان» رنج بشر کاملاً نسبی است.

«طوری زندگی کنید که گویی بار دومی است که به دنیا آمده‌اید و در حال ارتکاب خطاهای زندگی اولتان هستید، پس مراقب رفتارهایتان باشید.»

نبض بیماران را می‌گرفتم و در موارد حاد به هرکدام نصفه قرصی می‌دادم. اما به بیمارانی که اوضاع خیلی وخیمی داشتند دارو نمی‌دادم؛ زیرا کار از کار گذشته بود و اگر هم دارو استفاده می‌کردند دیگر فایده‌ای نداشت و همچنین باعث می‌شد دارو برای بیمارانی که هنوز کورسوی امیدی به زنده‌بودنشان وجود داشت کم بیاید.

داستایوفسکی می‌گوید: «تنها یک چیز است که از آن می‌ترسم، این‌که ارزش رنج‌هایم را نداشته باشم.»

شخص بدبین به انسانی شباهت دارد که با ترس و نگرانی به تقویم دیواری‌اش نگاه می‌کند که با گذشت هر روز از برگه‌هایش کاسته و باریک‌تر می‌شود.

کسی که چرایی برای زندگی‌کردن داشته باشد از عهدهٔ چگونگی آن برخواهد آمد.

یک واکنش غیرطبیعی به یک موقعیت غیرطبیعی کاملاً طبیعی است.

همهٔ ما بیشتر از زنده‌بودن احساس مرگ می‌کردیم،

زندگی یعنی رنج‌بردن و زنده‌ماندن؛ یعنی یافتن معنا در رنج‌هایی که می‌بریم.