بریده‌هایی از کتاب شاید نیاز داری با یک نفر حرف بزنی

چیزی را هم می‌دانم که عموم افراد کمتر از آن باخبرند: اینکه تغییر و فقدان، دو یار جدایی‌ناپذیرند. بدون فقدان نمی‌توانیم تغییر داشته باشیم، به این خاطر است که مردم اغلب می‌گویند خواهان تغییرند، اما دقیقاً همان‌طور باقی می‌مانند.

اگر در زندگی خود با وسواس پیش بروید، اگر نفهمید که «کمال‌گرایی دشمن دست‌یافتن به چیزهای خوب است» ممکن است خود را از شادی محروم کنید.

تقریباً با همه درمورد مشکلات جسمی‌مان حرف می‌زنیم (می‌توان زوجی را تصور کرد که داروی رفلکس معده‌شان را از هم مخفی کنند؟) حتی درمورد زندگی جنسی‌مان صحبت می‌کنیم، اما اگر موضوع اضطراب یا افسردگی یا احساس درمان‌ناپذیرِ غم و اندوه را پیش بکشید خواهید دید که حالت چهرهٔ کسی که بهتان نگاه می‌کند چنین پیامی دارد: فوراً مرا از این مکالمه معاف کن.

«درون هرکس چیزی دوست‌داشتنی هست»

ممکن نیست که عمیقاً فردی را بشناسی و نسبت به او احساس دوستی نکنی. باید دشمنان جهانی را توی یک اتاق جمع کنیم تا سرگذشت‌ها و تجربیات اصلی‌شان، ترس‌ها و مبارزه‌هایشان را با هم در میان بگذارند تا ناگهان دشمنان قسم‌خوردهٔ بین‌المللی با هم کنار بیایند.

نگاه کردن توی چشم‌های مرگ مجبورشان می‌کرد کامل‌تر زندگی کنند – نه در آینده، با فهرستی طولانی از هدف‌هایشان، بلکه در همین لحظه.

آدم‌ها نیاز دارند یک کار را بارها و بارها به تعدادی ظاهراً احمقانه انجام دهند تا اینکه آمادهٔ تغییر شوند.

در نقطه‌ای معین، همگی ما باید امر ناشناخته و ناشناختنی را بپذیریم. گاهی هرگز نمی‌فهمیم چرا.

«دومین ویژگی روح بالغ مهربانی است. مهربانی بر باور بنیادین پذیرش خویشتن استوار است

داستان خط‌های متعددی دارد و افراد دوست دارند خطوطی را که با دیدگاهشان همخوانی ندارند، حذف کنند

نمی‌دانستم که اگر تنها چیزی که تمام روز نگهت می‌دارد این باشد که بدانی به «تلویزیون روشن‌کردنِ بعد از شامت» می‌رسی، افسرده هستی.

یکی از مهم‌ترین گام‌های درمان این است که به افراد کمک کنیم مسئولیت مخمصهٔ کنونی زندگی‌شان را بپذیرند، چون وقتی متوجه شوند که می‌توانند (و باید) زندگی خودشان را بسازند، آن‌وقت آزادند که تغییر ایجاد کنند.

اما از چه‌چیز این‌قدر می‌ترسیم؟ قرار نیست به گوشه‌های تاریک‌تر خانه سرک بکشیم، چراغ را روشن کنیم و چند تا سوسک پیدا کنیم. کرم‌های شب‌تاب هم عاشق تاریکی‌اند. در این مکان‌ها زیبایی هم هست. اما باید به درونشان نگاه کنیم تا این زیبایی را ببینیم.

به‌عنوان یک درمانگر در مورد درد زیاد می‌دانم، در مورد اینکه درد چطور با فقدان مرتبط است. اما چیزی را هم می‌دانم که عموم افراد کمتر از آن باخبرند: اینکه تغییر و فقدان، دو یار جدایی‌ناپذیرند. بدون فقدان نمی‌توانیم تغییر داشته باشیم، به این خاطر است که مردم اغلب می‌گویند خواهان تغییرند، اما دقیقاً همان‌طور باقی می‌مانند. برای کمک به جان، باید بفهمم این فقدان برای او چه چیزی می‌تواند باشد، اما اول، باید فقدان خودم را درک کنم. چون الان فقط می‌توانم روی این تمرکز کنم که نامزدم دیشب چه کار کرده است.

از دست دادن اعتماد است که جبرانش سخت است.

«هرکه به درون بنگرد، بیدار می‌شود.»

«طبیعت زندگی، تغییر است و طبیعت آدم‌ها، مقاومت در برابر تغییر.»

اهمیتی ندارد که به‌عنوان یک جامعه چقدر دربارهٔ مسائلی که قبلاً خصوصی تلقی می‌شد، باز و بی‌تعصب عمل کنیم، ننگ و شرمساری درمورد مشکلات عاطفی‌مان همچنان به قوت خود باقی است. تقریباً با همه درمورد مشکلات جسمی‌مان حرف می‌زنیم (می‌توان زوجی را تصور کرد که داروی رفلکس معده‌شان را از هم مخفی کنند؟) حتی درمورد زندگی جنسی‌مان صحبت می‌کنیم، اما اگر موضوع اضطراب یا افسردگی یا احساس درمان‌ناپذیرِ غم و اندوه را پیش بکشید خواهید دید که حالت چهرهٔ کسی که بهتان نگاه می‌کند چنین پیامی دارد: فوراً مرا از این مکالمه معاف کن. اما از چه‌چیز این‌قدر می‌ترسیم؟ قرار نیست به گوشه‌های تاریک‌تر خانه سرک بکشیم، چراغ را روشن کنیم و چند تا سوسک پیدا کنیم.

اگر نفهمید که «کمال‌گرایی دشمن دست‌یافتن به چیزهای خوب است» ممکن است خود را از شادی محروم کنید.

اما این نیاز عمیق انسان است. کاملاً نشان داده شده که لمس شدن برای سلامت بودن در طول زندگی اهمیت دارد. لمس شدن می‌تواند فشار خون و سطح استرس را پایین بیاورد، خلق‌وخو و سیستم ایمنی را بهبود بخشد. نوزادان می‌توانند به‌خاطر نبود تماس جسمی بمیرند و بزرگسالان هم همین‌طور (بزرگسالانی که به‌طور معمول لمس می‌شوند بیشتر عمر می‌کنند). برای این شرایط حتی یک اصطلاح وجود دارد: گرسنگی پوست.